Diep van binnen

14.

When it hurts, then you still care.

Lieve A.

Oh nee, hoe ever kan ik jou 'lief' noemen. Eerder als in een soort automatisme als dan gemeend. Ik vind heel veel van je, maar lief staat niet in dat rijtje.

Ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik tegen je wil zeggen, wel weet ik dat jij een van de personen bent bij wie het dicht tegen het haten aan zit. Toch kan ik niet zeggen dat ik je haat. Daarvoor ben ik te lief denk ik. Ik weet niet wat het precies is.

Ergens is het ook niet erg, van haten wordt je niet beter. Het zou het alleen stukje makkelijker maken om er iets specifieks over te zeggen. Nu is het zo vaag. Hoe sta ik precies tegenover je? Ik heb geen idee. Ik haat je niet. Ik hou niet van je, maar om nou te zeggen dat ik niets voor je voel? Dat het me niets boeit als je iets tegen me zegt?

Ik vind het moeilijk om bij jou normaal te reageren. Er is toch een continue angst wat je over me denkt, over wat je van mij hebt onthouden en wie allemaal weet dat wij ooit beste vrienden waren. Nah ja, hoever je dat beste vrienden kan noemen. Van mijn kant dacht ik het in ieder geval echt. Ik weet niet wat er mis is gegaan.

Eigenlijk weet ik het wel. Mijn eeuwige altijd aanwezige stalkertrekjes. Wat had ik het graag overnieuw gedaan. Niet dat ik per se vrienden met je wil zijn. Alsjeblieft niet. Je bent me te arrogant. Niet meer mijn type. Allang niet meer. Ik vraag me nog steeds af waarom ik zo kanlhard voor je ben gegaan. Veel te hard. Waarom ik zo graag wilde dat wij vriendinnen werden? Ik weet het al lang niet meer.

Ik vraag me af of jij er nog wel eens aan terug denkt. Die tijd, dat wij nog brugger waren. Weet jij ook nog precies welke woorden in onze ruzie zijn gevallen en op welke locaties dat was? Heb jij ook al die mailtjes honderd keer overgelezen? Of ben ik dat alleen maar, iemand die belachelijk veel waarde hecht aan vriendschappen.
Ik haat het, hoe wij uit elkaar zijn gegaan, en hoe jij daar zo nonchalant mee om lijkt te kunnen gaan, alsof je er nooit last van hebt gehad.

Nog steeds vraag ik me af of ik de reden ben waarom jij ooit van klas ben geswitcht, al voordat het nieuwe schooljaar was begonnen. Of haal ik me weer allemaal dingen in mijn hoofd die niet waar zijn? Maak ik weer te veel interpretaties die er helemaal niet zijn?

Ik haat het dat je weer bij me in de klas zit, dat ik morgen een presentatie moet houden, waar ook jij naar luistert. Ik haat het als je dan lacht en iets zegt tegen de persoon naast je. Is het iets over mij?
Ik wordt gek van onzekerheid over al die dingen.

Ik haat alles aan je. Hoe je doet, hoe je zo blij kan zijn, hoe je zo makkelijk verder kan leven, hoe je geen problemen lijkt te hebben, hoe je mij ongemerkt kleineert waar het kan (of is dat ook alleen maar een rare hersenkronkel van mij?) Alles.
Maar jou, jou kan ik niet haten. En ik weet niet of ik dat nou fijn vind of niet...

xM