Koşuyordu.
Koşuyordu.
Koşuyordu... Yorulduğunu hissedemeyecek kadar kafası doluydu. Ne kadar geçti bilmesede sonunda alana gelmişti. Ne için gelmişti ki? Ruhunu kaptırdığı adamın bedeninin ölümünü izlemeye gelmişti. Yok olmaya gelmişti. Kemal'in sesi yankılandı beyninde...
'Bu çok bencilce biliyorum... Fakat ben ölmeden önce bile en son gözlerini görmek istememe engel olamıyorum.
Düşünüyorum da... Biz nasıl bu hâle geldik? Bu... Bu aşk değil, başka bir şey. Hani ben öldükten sonra ne yapacağını ve sözlerini tutamadığını yakınıyordun ya... Bunu düşün ve sözlerini düşünme, sen bana ruhunu verdin. Yapabileceğin en güzel şeyi yaptın.
Bencilim Yaşar... Sencilim.'
Yutkunamadığını hissetti... Öfkeliydi, üzgündü, kırgındı... Bir çok duyguyu hissediyordu. Şu an boş olan halata baktı.
Baktı.
Baktı.
Baktı... Gözlerinden aktığını bile bilmediği gözyaşları ile baktı. Acı çeke çeke baktı. Sonunda Kemal'in güzel yüzünü gördü daha fazla aktı gözyaşları... Şok olmuş put gibi kalmıştı beyni algılayamıyordu.
Kafasını halata geçirdiler Kemal'in. Kemal ise sevdiği gözleri arıyordu, bunun ona acı vereceğini bile bile arıyordu. Çünkü biliyordu ki eğer burada olmasaydı inanmayacaktı öldüğüne. Ölümden korkan o şimdi korkmuyordu. İçindeki tek korku Kemal'di... O kendini öldürür müydü? Mırıldandı "Olmaz." diye.
Kaç saniye, kaç saat geçti bilmiyorlardı fakat birden Kemal'in üzerinde durduğu kütüğe tekme attıklarında, Yaşar kendine geldi. Hızlı adımlarla koştu Kemal'in yanına. Kalabalığı aştı, sesi aştı, ölümü aşamadı. Yanına adımladı ruhu çığlıklar atarak debelenirken, o sadece ağlıyordu.
Polisleri geçti... Kemal'in bedenini çıkardı ipten, göğsüne bastırdı. Kendini yere bıraktığında, Kemal'de onunla düşmüştü. Eğildi gözlerine öpücükler kondurdu, kendini geri çekti. O sıra gördü Kemal'in ruhunu, ona gülümsüyordu... Bu görüntüyle o da güldü.
'Bu beni son görüşün Yaşar...
Seni arkamda bıraktığım için kendime kızgının, başaramadık. Fakat bizim başardıklarınızda var Yaşar. Biz saf sevgiyi bulduk... Seni bekleyeceğim.
Ama zamanında, yerinde gel yanıma. Beni bekletsende olur. Unutma bunu.
Şimdi gitmem lazım, hayat sana şu an hiçbir şey değerinde olabilir ama benim için yaşa. Sana verdiğim amaca sahip çık.
Ruhuma sahip çık.'
dedi ve yok oldu. Bir çığlık sesi duyuldu meydanda.
Yaşar bu sefer sözünü tutacaktı...
____
Evet, sona geldik. Belki tahmin etmişsinizdir böyle olacağını. Kötü son aklımda hep vardı zaten, bence pek kötü son gibi değildi ama... Saçma ve mantıksız yerler çok vardı biliyorum. Onları düzeltmeye çalışırsam daha kötü olacaktı.
Bu kurgu benim için değerliydi...
Kendinize iyi bakın.
/sermest-
