THE VAMPIRES BRIDE (COMPLETED PUBLISHED UNDER UKIYOTO)

PANG - WALONG KABANATA

CHLOE'S POV

Narito ako ngayon sa hardin pinagmamasdan ang magagandang bulaklak. Hindi ko lubos akalain na may ganitong lugar pala sa Bataan at isang palasyo pa na puno ng mga bampira. Iniisip ko na siguro ay tama lang naman na bigyan ko ng chance si Blake dahil wala naman siya pinakitang masama sa akin at tama naman si Mia na bampira man sila ngunit hindi naman sila ang dahilan kung bakit namatay sila Mama at Papa.

"Aray." Saad ko nasugat ako sa darili ng tinik ng rose.

Bigla nalang sumulpot si Blake at ininom ang dugo sa aking daliri. "Becareful Mi Amore your blood is so sweet it may attract all vampires. And your blood is mine." Saad niya sa akin at pumasok na kami sa mansion.

"Sorry Blake ang ganda lang kasi noong bulaklak hindi ko mapigilang hindi hawakan." Mahinang saad ko dahil hanggang ngayon ay pula pa rin ang kaniyang mga mata.

"It's okay basta sa susunod mag-iingat ka baka maubos ko dugo mo." Sabi niya ng napaka lambing. 'Hayst napaka gwapo talaga niya yung mga labi niya ang pula at maalalahanin, My King.'

"Stop raping me in your mind." Nakakainis talaga nababasa ng pala niya yung nasa isip ko.

"Tsk. Asa diyan ka na nga!" Sigaw ko atumakyat na ako sa kwarto.

______________________________________________________________________________

Ang oras ay napaka bilis lumipas at alam ko na napakalapit na din ng araw ng kasal namin ni Blake.

Habang nasa kwarto ako nakarinig ako ng ingay at nagmadali akong tumakbo mula sa pinanggalingan ng ingay. Nagmula ang ingay sa kwarto na mula na dumating ako rito ay hindi ko man lang nasilayan. Nasa pinakadulo iyon ng pasilyo. Talagang malato sa kinaroroonan ng aking silid.

Nasalubong ko ang ilan sa mga tauhan at kasambahay at nagmamadaling bumaba at halata mo takot nanraramdaman. Tianong ko ang mga ito ngunit wala man lamang sa kanila ang sumagot. At mabuti na lamang at nakita ko si Ego na hindi malaman kung ano ang gagawin tatalkbo o papasok sa silid na pinangagalingan ng ingay.

"Ego, anong nangyayari? Bakit nagkakagulo ang lahat?" Tanong ko sa kaniyang matapat na kanng kamay.

"Mahal na Reyna, Ang mahal na Hari, inaatake siya. Hindi naming alam ang gagawin. Wala pa rin po si Prinsipe Blaze." Nakikita ko ang takot at pag-aalala sa kanyang mukha.

"As far as I know Ego, hindi ako pumalya sa pagbibigay sa kaniya ng dugo. Ano ang nagyayari sa kaniya? Hindi ba niya iniimom yung binibigay ko?" Umiling siya ngunit nakatingin pa din sa pituan.

Nanlaki naman ang aking mga mata at nakaramdam ng takot ng may bumalibag naman na ingay mula doon. Umalingaw ang boses ni Blake sa kwarto ng puno ng galit at paghihirap.

"Mahal na Reyna lahat po ng mga kasambahay ay wala ng buhay. Napatay na po ng mahal na hari." Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko.

"May sakit pa ba si Blake? Ang alam ko lamang ay huminto ang pagtibok ng puso niya dahil sa pagbibigay niya dugo sa akin. May iba pa ba?" Napalunok siya. Pagkatapos ko itong tanungin.

"Mahal na Reyan alam ko pong wala akong karapatan sabihin ito sa inyo, ngunit hangganghimdi kayo tuluyang nakapag-iisa ng hari ay mananatili ang halimaw na nasa loob niya. Iyon po ay ang pumatay ng mga kasambahay at tauhan sa palasyo, alam naming nilalabanan iyon ng mahal na hari. Ngunit napaka-lakas nito." Paliwanag ni Ego.

Pagkatapos kong malaman ang lahat ay naramdam ako ng awa para sa mga namatay na kasambahay lalo na para kay Blake. Ang tagal niyang tiniis ang lahat at alam ko n ang lahat ng ito ay ako ang dahilan. Kung kaya't walang atubili ay pumasok ako sa kwarto niya at nakita ko mga dugong nakakalat sa sahig.

Kitang-kita koang mapupula niyang mata at walang ano-ano ay nasa likuran ko na siya ay unti-unting lumandas ang mga pangil niya sa aking balat. Alam ko san a ham=nda na akong mamatay, ngunit nababalot ako ng takot. Nangingiig ang aking laman at naunahang pumatak ang aking mga luha.

Para kaming nalutang sa ere at nadinig ko ang pagbasak ng pito. Naramdaman ko ang lambot ng kama sa aking balat. Nakaramdam na ako ng sakit dahil sa unti-unting pagbaon ng kanyang mga pangil sa aking leeg. Napapikit ako sa sakit at kumaala ang mga mahihinang hikbi naramdaman ko ang likido na naglalandas sa aking leeg.

Am I really ready to die? Himdi umalis ang kanyang ulo sa aking leeg at naramdaman ko ang dila niya na hinahagod ang mga nakawalang dugo doon. I thought he still bite me, yet after cleaning the mess brought by the blood, I felt kissing my neck, this time, I felt gentleness.

Ang halik na iyon ay umakyat sa aking tainga. Kung kanina ay takot ang aking nararamdaman ngayon ay kiliti na. I can hear his brathe. When he stops what he is doing, he rested his face on my neck. He carries my hair and gently stroke it. The fear I am feeling suddenly fade. Specially when I heard him murmur....

"I'm sorry, I got carried away. Forgive me, Mi Amore."