Γεννημένος Χορευτής

Κεφάλαιο 2

31 Αυγούστου 1990 (πρωί)

 Ξύπνησα έντρομος και ιδρωμένος. Είδα ένα απαίσιο όνειρο. Χόρευα σόλο σε μία παράσταση και τα βήματα μου ήταν τόσο καλά που έμοιαζα σαν να πετούσα. Κάτω από την σκηνή με παρακολουθούσαν εκατοντάδες θεατές, όλοι ήταν γοητευμένοι με τον χορό μου. Μέχρι που κάποιος από το κοινό μου πέταξε μια κόκκινη κορδέλα. Μόλις την άγγιξα, έχασα τα βήματά μου και έπεσα στο έδαφος. Κοκκίνισα ελαφρά, προσπάθησα να σηκωθώ, μα δεν μπορούσα. Τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Οι θεατές με ενθάρρυναν με το χειροκρότημα τους να σηκωθώ πάνω, αλλά εγώ έμενα καθηλωμένος στο πάτωμα.

 Φοβισμένος διηγήθηκα αυτό το όνειρο στη μαμά μου. Τα λόγια της και η αγκαλιά της με καθησύχασαν αλλά το βλέμμα της όση ώρα έλεγα το όνειρο μου έδειξε κάτι άλλο. Νομίζω πως ήταν φοβισμένο.

 Δεν ξέρω. Θα ακούσω την συμβουλή της μητέρας μου και θα προσπαθήσω να ξεχάσω ό,τι ονειρεύτηκα. Ίσως φταίει το άγχος μου για την σημερινή παράσταση, αλλά δεν αφήσω τίποτα να μου χαλάσει την διάθεση.

 31 Αυγούστου 1990 (βράδυ)

Είναι περασμένα μεσάνυχτα και εγώ είμαι απίστευτα κουρασμένος. Όλα πήγαν υπέροχα στη παράσταση. Στη αρχή ήμουν πολύ αγχωμένος και λίγο πριν βγω στη σκηνή κοίταξα κρυφά από την κουρτίνα τους θεατές. «Παναγιά μου» σκέφτηκα, «ήταν πάρα πολλοί». Πριν να αρχίσω να τσιρίζω από τον πανικό μου, με πλησίασε η Ελένη, με φίλησε στο μάγουλο και μου ευχήθηκε «καλή επιτυχία». Εκείνη την στιγμή μου πέρασαν όλα. Ούτε φοβόμουν, ούτε αγχωνόμουν, τίποτα. Ανυπομονούσα να φτάσει η ώρα του σόλο μου.

 Και έφτασε. Βγήκα στη σκηνή και πέταξα κυριολεκτικά. Ο χορός, η μουσική με συνεπήρε τόσο πολύ που ήταν σαν να πετούσα στα ουράνια. Όταν η χορογραφία έφτασε στο τέλος, προσγειώθηκα ξανά στη γη με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Όλοι οι θεατές είχαν σηκωθεί όρθιοι και με χειροκροτούσαν. Δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου και δεν μπορούσα να πιστέψω πως ζούσα αυτή την στιγμή.

 Όταν έφυγα από την σκηνή και μπήκα στα καμαρίνια, η δασκάλα μου με αγκάλιαζε σφιχτά συγκινημένη και μου έλεγε αμέτρητα «μπράβο». Στα καμαρίνια ήρθαν αργότερα και οι γονείς μου. Η μητέρα μου με αγκάλιαζε συνέχεια και μου έλεγε το πόσο καλός ήμουν, ενώ ο πατέρας μου στεκόταν σοβαρός και απόμακρος. Ξέρω, πως δεν του αρέσει να με βλέπει να χορεύω. Πώς θα προτιμούσε να με βλέπει σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και να κλωτσούσα μια μπάλα.

 Ξέρω πολύ καλά και ας είμαι μικρός, αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ όταν θα μεγαλώσω θα γίνω σπουδαίος χορευτής και θα με θαυμάζουν όλοι. Ακόμα και ο πατέρας μου. Το υπόσχομαι στο εαυτό μου.

 Πρέπει να πάω για ύπνο τώρα. Νυστάζω και η μαμά μού φωνάζει να κλείσω το φως.

 20 Νοεμβρίου 1994

 Τελευταία τάξη στο Γυμνάσιο. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Τα μαθήματα τώρα στο Γυμνάσιο είναι αρκετά δύσκολα αλλά προσπαθώ και συνεχίζω να είμαι καλός μαθητής. Διαβάζω όσο μπορώ και οι βαθμοί μου θα έλεγα πως είναι αρκετά υψηλοί. Με την Ελένη δεν κάνω πια πολύ παρέα. Μιλάμε αραιά και πού στη τάξη. Όσο μεγαλώνει, ομορφαίνει αλλά εγώ τώρα έχω φίλους μόνο αγόρια.

 Από την Α' Γυμνασίου μπήκα και στη ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου. Όταν προλαβαίνω, πηγαίνω στις προπονήσεις. Δεν είμαι καθόλου καλός στο ποδόσφαιρο. Μπήκα στη ομάδα, μόνο για να κάνω το χατίρι του πατέρα μου.

 Ο χορός φυσικά συνεχίζει να υπάρχει στη ζωή μου. Ή μάλλον να το θέσω αλλιώς: Συνεχίζω να υπάρχω για τον χορό. Οι προπονήσεις μου τώρα είναι καθημερινές και πολύωρες. Επιστρέφω αργά το βράδυ κάθε φορά στο σπίτι, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκα. Όσο χορεύω, τόσο περισσότερο λατρεύω το χορό.

 «Αστέρι» με αποκαλεί συνέχεια η δασκάλα μου και με καμαρώνει. Τώρα πια κάνω περισσότερα σόλο στις παραστάσεις που διοργανώνει η σχολή και αρχίζω να κάνω τις δικές μου χορογραφίες. Από το επόμενο μήνα θα αρχίσω να διδάσκω τα μικρότερα παιδιά «για έξτρα χαρτζιλίκι» όπως είπε η διευθύντρια της σχολής.

 Ανυπομονώ να ξεκινήσω. Αν συνεχίσω την τόση καλή δουλειά που κάνω, υπάρχει περίπτωση να πάρω υποτροφία στη μεγαλύτερη σχολή χορού στο εξωτερικό. Την θέλω τόσο πολύ αυτή την υποτροφία. Θα αλλάξει όλη η ζωή μου αν σπουδάσω στο Λονδίνο χορό. Θέλω να γίνω ο καλύτερος χορευτής του κόσμου. Θα τα καταφέρω άραγε;

 Μόνο να... Μερικές φορές φοβάμαι. Τι; Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Δεν ξέρω το «γιατί» αλλά έχω ένα- πώς το λένε; - προαίσθημα πως κάτι κακό θα συμβεί στο τέλος. Δεν ξέρω.. Είναι αυτό το παράξενο όνειρο που βλέπω αρκετά συχνά από την μέρα που ξεκίνησα το χορό.

 Βλέπω στο ύπνο μου πως εκεί που χορεύω στη σκηνή, κάποιος θεατής μου πετά μία κόκκινη κορδέλα και εγώ ξαφνικά πέφτω στο πάτωμα μη μπορώντας να σηκωθώ. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό που βλέπω δεν ξέρω, αλλά τρομάζω.

 Είναι και κάτι άλλο. Είναι κάποιες ενοχλήσεις που νοιώθω στο σώμα μου, όταν προσπαθώ να κάνω κάποιες δύσκολες κινήσεις. Δεν τις νοιώθω πάντα, μόνο μερικές φορές, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Καλύτερα να μη ξέρουν τίποτα, μόνο σε σένα το λέω, αγαπημένε μου φίλε. Δεν πρέπει να φοβάμαι έτσι; Όλα θα πάνε καλά. Είμαι νέος, έχω όλη την ζωή μπροστά μου και ο χορός είναι η ζωή μου.