Γεννημένος Χορευτής

Κεφάλαιο 6

Απρίλιος 2003

Χρόνια τώρα βρίσκομαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Χρόνια τώρα είμαι ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Περισσότερο στο θάνατο. Οι γονείς μου αδυνατούν να πιστέψουν την μοίρα μου και με έχουν πάει στους καλύτερους γιατρούς. Όλοι λένε το ίδιο πράγμα: «Λυπάμαι, δεν υπάρχει θεραπεία. Πρέπει να ζήσεις έτσι». Όλοι λένε την λέξη «ζήσεις», ακούω συχνά την λέξη «ζωή». Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Έχω καιρό να ανοίξω το λεξικό, δεν θυμάμαι την σημασία της.

Οι γονείς μου προσπαθούν να με πείσουν πως όλα είναι καλά. Πώς θα συνηθίσω. Πώς είναι όλα καλά; Ποιος συνηθίζει τον θάνατο; Πώς θα συνηθίσω να υπάρχω χωρίς τον χορό; Αυτός μου έδινε τον λόγο να ζω, να υπάρχω. Μόνο αυτός.

Θέλω να πεθάνω. Να πεθάνω, να πεθάνω. Δεν θέλω να ζω έτσι, σακατεμένος. Θέλω να ξεφορτωθώ το σακατεμένο μου σώμα. Έτσι θα μπορέσω να πετάξω ξανά, να χορέψω ως τα ουράνια, έστω για τελευταία φορά.

Αν σκέφτηκα να αυτοκτονήσω; Ναι, θα είμαι ειλικρινής με σένα. Το σκέφτηκα εκατοντάδες φορές. Το επιχείρησα κιόλας μία φορά. Με χάπια. Για λίγο, αισθανόμουν χαρούμενος, θα έφευγα από αυτό τον κόσμο, θα γλίτωνα. Με πρόλαβε όμως η μητέρα μου λίγο πριν να καταπιώ τα χάπια και έβαλε τα κλάματα. Τότε κατάλαβα πόσο πόνο θα προξενούσα στους ανθρώπους που αγαπούσα.

Δεν αποπειράθηκα άλλη φορά να αυτοκτονήσω. Δεν ήθελα να κάνω κακό στους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Χάπια όμως συνέχιζα να πίνω για να κοιμάμαι με ευχάριστες σκέψεις. Χάπια έπινα και όταν άθελά μου η σκέψη μου με οδηγούσε στο χορό και πονούσα.

Τώρα, μοναδική μου συντροφιά τα βράδια έχω dvd με χορευτικές παραστάσεις, ένα μπουκάλι κρασί και ένα πακέτο τσιγάρα. Καπνίζω πια μανιωδώς. Είναι το μόνο «απαγορευμένο» που επιτρέπω στο εαυτό μου. Αφού δεν μπορώ να χορέψω, θα καπνίσω.

 Δεκέμβριος 2004

Θυμάσαι την Ελένη; Την γνωστή Ελένη, το «αιώνιο κορίτσι» μου. Πήρε το πτυχίο της στη ιατρική. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή. Πραγματικά της άξιζε να γίνει γιατρός. Εχθές επέστρεψε από την Θεσσαλονίκη και πέρασε από το σπίτι να με δει.

Όσα χρόνια σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώριζε τίποτα για μένα. Μόλις με είδε στο καροτσάκι «έπεσε από τα σύννεφα». Αυτό δεν το είχε φανταστεί ποτέ. Στεναχωρήθηκε, το είδα στο βλέμμα της αλλά δεν μου είπε τίποτα. Ούτε εγώ της είπα.

 Για ώρες μιλούσαμε για τα παλιά, ξεχνώντας το καροτσάκι που έμπαινε ανάμεσά μας. Γελούσαμε σαν μικρά παιδιά, λέγαμε αστεία. Κάποια στιγμή, στην κουβέντα μας μπήκε και αυτό το καροτσάκι. Ένοιωσα έτοιμος να της διηγηθώ όλα όσα συνέβησαν. Με άκουγε να μιλάω και εκείνη σώπαινε.

Λίγο πριν να φύγει, μου έδωσε μια υπόσχεση. «Θα βάλω ξανά το χορό μέσα στη ζωή σου. Σου το υπόσχομαι» είπε και έσκυψε να με φιλήσει στα χείλη. Δεν ξέρω τι εννοούσε, αλλά θέλω να μάθω σύντομα.