Γεννημένος Χορευτής

Κεφάλαιο 4

14 Φεβρουαρίου 1996

 Σήμερα ήταν η μέρα του διαγωνισμού.... Αυτό... Δεν θέλω να συνεχίσω να γράφω... Ντρέπομαι τόσο πολύ... Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Απέτυχα στο διαγωνισμό. Ποιος; Εγώ. Ο νεαρός με το απίστευτο ταλέντο. Εγώ που έβλεπα όρθιους όλους τους θεατές να με χειροκροτούν και να εκφράζουν το θαυμασμό τους.

Πώς το έπαθα αυτό; Πώς; Ποιος με καταράστηκε; Τι δεν πήγε καλά; Τι; Εκεί που χόρευα, ξαφνικά άρχισαν να μουδιάζουν τα πόδια μου, δεν τα αισθανόμουν καθόλου. Προσπάθησα να μη δώσω σημασία και συνέχισα να χορεύω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Έπεσα κάτω και δεν μπόρεσα να σηκωθώ ξανά. Χρειάστηκαν να περάσουν πάνω από δέκα λεπτά για να συνέλθω και να σηκωθώ ξανά. Φυσικά αποκλείστηκα από τον διαγωνισμό.

Ξέσπασα στα κλάματα στη αγκαλιά της μητέρας μου. Αυτή την φορά δεν ήταν δάκρυα χαράς, ούτε αγκαλιές θαυμασμού, περηφάνιας. Τώρα, όσοι με αγκάλιαζαν το έκαναν για να με παρηγορήσουν, να πουν ένα θετικό λόγο στον αποτυχημένο χορευτή. Ήμουν πράγματι ένας αποτυχημένος χορευτής; Ήρθε και με αγκάλιασε και η Ελένη. Με τόσα που είχαν γίνει δεν είχα προσέξει πως ήταν και αυτή ανάμεσα στο κοινό. Με πλησίασε και αφού με φίλησε τρυφερά μου ψιθύρισε: «Δεν πειράζει για σήμερα. Εγώ θα σε αγαπώ. Θα είσαι για πάντα το αγόρι μου, να το θυμάσαι»

.20 Φεβρουαρίου 1997

Ένα χρόνο τώρα προπονούμαι εντατικά για την υποτροφία στο εξωτερικό. Για να την πάρω πρέπει να περάσω από εξετάσεις χορού. Έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο χορό. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο πια. Όλη η μέρα μου περνάει χορεύοντας. Έχω βάλει στόχο να πάρω αυτή την υποτροφία και κανείς δεν θα με σταματήσει.

 Σταμάτησα και το Λύκειο φέτος. Δεν πειράζει. Έτσι, δεν έχω διάβασμα και κάνω περισσότερες προπονήσεις στο χορό. Θα ολοκληρώσω την τελευταία τάξη του Λυκείου, αφού πρώτα πάρω την υποτροφία. Ο πατέρας μου στη αρχή είχε αρκετές αντιρρήσεις, φώναξε πολύ, δεν ήθελε να γίνω χορευτής. Για εβδομάδες δεν μιλούσαμε, στο τέλος όμως αποδέχτηκε την απόφαση μου. Ήξερε πόσο πολύ λάτρευα το χορό και ήθελε να με βλέπει μόνο ευτυχισμένο.

 Με την Ελένη χαθήκαμε. Δεν μαλώσαμε, απλά δεν κρατήσαμε επαφή. Η ίδια σταμάτησε το χορό γιατί αποφάσισε να γίνει γιατρός και έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα. Σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι ήταν η καθημερινή της διαδρομή. Πίστευα πως θα την έβλεπα ξανά όταν θα ήταν φοιτήτρια ιατρικής.

 Έχω ξεχάσει τους πόνους του παρελθόντος. Τώρα πια πονάω μόνο ελάχιστα. Ο γιατρός που με είχε εξετάσει πέρσι, δεν βρήκε κάτι. Υπέθεσε πως αυτό που είχα πάθει τότε οφείλονταν στη υπερβολική κούραση. «Τα παθαίνουν αυτά οι χορευτές», μου είχε πει «αλλά καλό θα ήταν αν συνεχίσουν οι πόνοι, να κάνεις κάποιες εξετάσεις». Δεν έκανα εξετάσεις. Προτίμησα να ξεχάσω όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την μέρα.

 Ακόμα βλέπω το όνειρο με την κόκκινη κορδέλα που μου δίνει ο θεατής και πάντα ξυπνάω έντρομος. Τότε σηκώνομαι από το κρεβάτι και σιγουρεύομαι πως ακόμα μπορώ να χορέψω. Μόνο έτσι ηρεμώ τις φορές που βλέπω αυτό τον φρικτό εφιάλτη.

Νοέμβριος 1998

 Good morning my best friend. Γράφω από το υπέροχο Λονδίνο. Η ώρα είναι 6 το πρωί. Εδώ και κάποιες μέρες φοιτώ στη μεγαλύτερη σχολή χορού εδώ στο Λονδίνο. Πέρασα με απόλυτη επιτυχία τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου και δικαιωματικά μου ανήκει η υποτροφία. Αν και έχουν περάσει μέρες εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Νομίζω πως ζω ένα όνειρο και φοβάμαι πως θα ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Αλλά δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα.

 Οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Είχαν δηλώσει συμμετοχή περίπου 6000 χορευτές και υποτροφία πήραν μόνο δέκα συμμετέχοντες. Ανάμεσα τους και εγώ. Χόρεψα σε κριτική επιτροπή με διάσημους και πετυχημένους χορευτές και τα κατάφερα.

 Αφού πήρα την πολυπόθητη υποτροφία, ένα μήνα αργότερα μάζεψα τα πράγματα μου και εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο. Το Λονδίνο είναι όμορφη πόλη και η σχολή είναι καταπληκτική. Μας διδάσκουν κορυφαίοι χορευτές. Το πρόγραμμα στη σχολή είναι πολύ αυστηρό. Ξυπνάμε καθημερινά στις 5:00 το πρωί και μέχρι αργά το βράδυ προπονούμαστε σκληρά. Ρεπό έχουμε μόνο μία Κυριακή το μήνα.

 Δεν παραπονιέμαι όμως, γιατί είναι αυτό που έχω διαλέξει να κάνω. Γνώρισα και νέα παιδιά και γίναμε φίλοι, τον Έρικ, τον Τζακ, την Ιζαμπέλα και τον Μπίλυ. Έχω συχνή αλληλογραφία με τους γονείς μου, οι οποίοι ανησυχούν να μη μπλέξω κάπου. Γονείς μου είναι και ας γκρινιάζουν σε κάθε γράμμα, τους συγχωρώ. Άλλωστε, δεν σκοπεύω να μπλέξω.