Γεννημένος Χορευτής

Κεφάλαιο 5

Δεκέμβριος 2000

 Πότε πέρασαν δύο χρόνια, ούτε που το κατάλαβα. Δύο χρόνια στο Λονδίνο είναι μεγάλη υπόθεση. Τι έχω να θυμάμαι από αυτά; Χορό, χορό, χορό, χορό.... Μέχρι να τελειώσω την σχολή μου δεν με απασχολεί τίποτα άλλο, εκτός από τον χορό. Ακούω μόνο θετικά πράγματα από τους δασκάλους μου και εγώ προσπαθώ ολοένα να γίνομαι καλύτερος για να μη τους απογοητεύσω. Έχουν μεγάλες φιλοδοξίες για μένα. Και εγώ έχω.

 Σήμερα, βγήκα από την σχολή να πάω να αγοράσω εισιτήρια για τη Ελλάδα. Σκοπεύω να κάνω έκπληξη στους γονείς μου και να περάσω τις γιορτές μαζί τους. Έχω δύο χρόνια να τους δω. Μου έλειψαν.

Μάιος 2001

Τελευταίο έτος στη σχολή. Τώρα πρέπει να τα δώσω όλα στο χορό για την αποφοίτησή μου. Σε τρεις μήνες θα γίνει η τελική παράσταση της σχολής για την αποφοίτησή μας. Εκεί θα ξεχωρίσουν τα αστέρια και θα υπογράψουν μεγάλα συμβόλαια πάνω στο χορό. Πρέπει οπωσδήποτε εκείνη την μέρα να υπογράψω ένα από τα μεγάλα συμβόλαια. Πρέπει. Διαφορετικά, όλα τα χρόνια που σπούδασα χορό θα πάνε χαμένα. Θα πρέπει να επιστρέψω στη Ελλάδα.

 Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Το τελευταίο διάστημα αδυνατώ να κοιμηθώ. Βλέπω συνέχεια εφιάλτες. Όλη μου η προσοχή στρέφεται πάνω στις προπονήσεις. Η παρέα μου, μου φωνάζει πως πρέπει να κάνω ένα διάλλειμα, να χαλαρώσω λίγο, αλλά εγώ δεν ακούω κανέναν. Πρέπει να τα καταφέρω.

 Σεπτέμβριος 2001

 Πάει, καταστράφηκα. Διαλύθηκαν τα πάντα. Τα πάντα... Δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά βίας, γράφω αυτές τις γραμμές, μήπως και καταφέρω να καταλάβω τι συνέβη πριν ένα μήνα.. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω να γράφω.. Δεν ξέρω τι νόημα έχει πια να θυμάμαι... Με πληγώνει να θυμάμαι, με πληγώνει να σκέφτομαι...

 Βρίσκομαι στη Ελλάδα καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ναι, ας ξεκινήσω έτσι. Τι συνέβη; Ένα μήνα πριν ήταν η τελετή αποφοίτησης στη σχολή. Σε αυτή την τελετή όλοι οι σπουδαστές χορέψαμε τον «τελευταίο χορό». Κάτω από την σκηνή, μας παρακολουθούσαν χιλιάδες άτομα. Υπήρχαν κριτές χορού, διάσημοι χορευτές, δημοσιογράφοι, κάμερες.

 Ήμουν τόσο ευτυχισμένος. Είχαν έρθει να με καμαρώσουν και οι γονείς μου από την Ελλάδα. Είχα χορογραφήσει το δικό μου σόλο- ένα σόλο με πολύ δύσκολες μα και εντυπωσιακές φιγούρες- και περίμενα πώς και πώς να το παρουσιάσω. Όταν ήρθε η σειρά μου, ανέβηκα στη σκηνή και η μουσική άρχισε. Τα πρώτα βήματα πήγαν όπως τα είχα σχεδιάσει, υπέροχα. Η συνέχεια όμως ήταν απρόσμενα δραματική.

 Όπως χόρευα, εντελώς ξαφνικά, έπεσα στο πάτωμα. Δεν ξέρω το «πώς» το «γιατί», απλά έπεσα με μουδιασμένα τα κάτω άκρα μου και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Οι θεατές συνέχιζαν να με χειροκροτούν δίχως αρχικά να είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Κοίταζα πίσω από την κόκκινη κουρτίνα τα παρασκήνια εκλιπαρώντας σιωπηλά για βοήθεια. Πέρασαν αρκετά λεπτά, μέχρι να κλείσει η αυλαία και να έρθει κάποιος για βοήθεια.

 Έκλαιγα ξαπλωμένος στο πάτωμα, μη μπορώντας να κουνηθώ. Ήρθε ο γιατρός και πήγα επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινα για μέρες στο νοσοκομείο μέχρι να διαπιστώσουν σε τι οφειλόταν η παραλυσία μου. Όλες αυτές τις μέρες δεν αισθανόμουν καθόλου τα πόδια μου. Όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει. Και το μυαλό μου ήταν μουδιασμένο. Δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα, δεν μιλούσα, τι να έλεγα; Τι να ρωτούσα; Φοβόμουν να ακούσω την απάντηση. Δεν ήθελα να την ακούσω.

 Οι γονείς μου ήταν πάντα στο πλευρό μου. Δέκα μέρες αργότερα είχε βγει η διάγνωση των γιατρών. Έπασχα από νευρολογική ασθένεια που οδηγούσε σταδιακά στη παράλυση των άκρων μου. Σε αυτή την ασθένεια οφείλονταν οι πόνοι που είχα όλα αυτά τα χρόνια.

 Έχασα τον κόσμο γύρω μου. Δεν θα μπορούσα να χορέψω ποτέ ξανά. Δεν θα μπορούσα να «πετάξω», να στριφογυριστώ στον αέρα, να νοιώσω την μαγεία της μουσικής. Δεν ήξερα τι να πω, τι να σκεφτώ... Ένοιωθα νεκρός. Ήμουν νεκρός.... Μόνο ο χορός μου έδινε ζωή και χωρίς αυτόν ήμουν νεκρός..

 Από τον Αύγουστο έχω πεθάνει. Εγώ το ξέρω, το οικογενειακό μου περιβάλλον δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Σιγά-σιγά θα το καταλάβει. Όταν θα με βλέπει καθηλωμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με σβησμένη την φλόγα της ψυχής μου, με τσακισμένα όνειρα... Θα το καταλάβει... Και τότε, ίσως... Ίσως μου επιτρέψει να ξεφορτωθώ το άθλιο σώμα μου....