|idontwannaliveforever|zayn malik

imissedyou

İşte mektup ellerimin arasında duruyordu. Harry ve Louis bunu kaldığım yere getirmişler, bir oturduktan sonra ayrılmışlardı. Onlarla konuşurken geçen zamanda ne kadar özlediğimi, yanlarında diğer çocukları da getirmelerinin ne kadar iyi olacağını düşünmüştüm fakat Harry diğerlerinin kendileri kadar bana karşı sıcak yaklaşmadıklarını ve gerçekleşen olaylar yüzünden bana sinirli olduğunu söylemişti. Gizli bir şekilde söylediğine göre Louis de diğerlerinin arasındaymış fakat işleri olduğu için buradan sonra bir yere uğrayacaklarından onunla gelmeyi kabul etmiş. Zaten hareketleri ve konuşması da bunu belli ediyordu fakat üzgün olduğumu anlayacağından, bu sorunun aramızda kısa süreli olacağından emindim. Şu an odaklanmam gereken başka konular vardı.

Yatağa oturdum ve mektubu açtım. 

Sevgili Sharon,

Böyle başlamaktan nefret ediyorum, çünkü kendimi her seferinde sanki İkinci Dünya Savaşı'na katılmış ve ailesine mektup yazan bir asker gibi falan hissettiriyor ama mektubun olayı da bu değil mi? Böyle başlamak zorundaymış gibi hissediyorum.

Umarım iyisindir, benim iyi olduğumdan emin olabilirsin. Uzun zaman sonra bana tekrardan geri döneceğini, bu dönüşün de bu şekilde gerçekleşeceğini hiç düşünmedim ama çocukların bana gönderdikleri mektupta senin geri döndüğünü yazdıklarında son zamanlardır hiç hissetmediğim kadar mutluluk ve heyecan hissettim. Bir de özlem... Burada her şey yolunda olsa da orada olan sizlere karşı hissettiğim özlem asla geçmiyor. Beni en çok üzen, zorlayan bu. Üstelik ne zaman sona ereceğini de bilmiyorum, hiçbirimiz bilmiyoruz. Ama inancım asla bitmeyecek, senden de aynı inanç ve sabrı diliyorum. Aslında buna "diliyorum" denir mi bilmiyorum fakat artık kimseden bir şey beklemiyorum. Özellikle boyumuzu bu denli aşan sorunlarla uğraşırken. Bensiz bir üç yıl geçirdin ve geri kalanını da geçirebilirsin, eğer istersen tabii ki. Beklemek zorunda değilsin. Aynı şey ailem ve çocuklar için de geçerli. Ne saçmalıyorum!

Babamı, kızları, çocukların esprilerini, senin tarafından sarılmayı o kadar özledim ki... Özellikle annemi ve bana yaptığı samosaları... Şimdi böyle şeyler yazıp iyice özlem çekmek, karnımı acıktırmak istemiyorum. Saydıklarımdan hiçbiri burada bulunmuyor.

Seni seviyorum. Şu an ne haldeyiz, ne olmamız gerektiğini bilmiyorum fakat seni seviyorum ve umduğum tek şey senin de beni en az benim seni sevdiğim kadar sevmen. Bütün her şeyi halledeceğim ve yanına geleceğim. Bundan önce içimde büyük bir motivasyon kaynağı yoktu. Evet, ailem ve diğer her şey orada fakat geri döndüğüm bu kısa sürede fark ettim ki onlar bensiz yaşamaya alışmışlar Sharon. Ben olmasam da hayatlarına devam edebiliyorlar, bununla başa çıkabiliyorlar. Beni tamamen unutmamışlar ama uzaklarda bir yerlerde olmam düşüncesi artık onlara korkunç gelmiyor. Kalbim attığı sürece, nefes aldığım ve zor durumda olmadığım sürece bu onlar için gayet normal. Ama şimdi sen oradasın. Ve ben yanında olmadığım zaman sen yanımda olmak istiyorsun. Bundan eminim, neden böyle emin olduğumu biliyorsun. Tıpkı son üç yıldır neler yaptığından haberdar olduğum gibi, belki de bu yüzden eminimdir.

Bana bu güne kadar söylediğin hiçbir şeyi unutmadım, hepsi aklımda ve gerçekleşecekler ve bazıları çok yakın bir zamanda. Mektupta yazdığım hiçbir şey kafana bir kurt düşürmesin, ne dediysem hepsi geçerlidir. Sen sadece beklemede kal sevgilim, her şeyi konuşacağımız çok uzun bir hayatımız olacak.

-Zain

Mektubu bir kenara bırakıp kendimi yatağa iyice attım. Bütün bu bencillik ve suçluluk duygusundan sadece onun kollarının arasına girerek kurtulabilirdim. Çünkü diğer herkesi onun ağzından çıkacak birkaç kelime susturacaktı. Yanına gittiğimde konuşacak, bütün kartlarımızı masaya dürüstçe açacak ve her şeyi yoluna koyacaktık. Bunu kendi akıl sağlığım için yapmak istiyordum.