Daha küçüktüm gözümün önünde ailem öldüğünde... Beni o yetimhaneden alarak evlat edindiler şimdiki ailem. Her şeylerim... Onlar olmasa ne böyle bir aileye sahip olabilirdim, ne de Hande'mi tanırdım. Bana kattıkları en güzel şey. Benim gecem...
/Kita...
"Abi kaç yıl oldu. Annemler zaten yoklar. Sen gel bari."
"Annem ile babam nerede?"
"Babamın aşkı tekrar alevlenmiş. Yaprak sultanla dünya turuna çıktılar. Korkmuyor değilim abi?"
"Neden?"
"Bir kardeş verirler elimize görürsün." dediğinde gülmemi saklayamadım.
"Hande geldi..." dediğinde sadece dinledim...
"Seni sordu. Amerikada olduğunu söyleyince belli etmedi ama üzüldü."
"Abicim..."
"Abi. Kaçma artık. Bak hepimiz artık aramızda görmek istiyoruz seni. Daha ne kadar kaçacaksın. Orada tek olmaktan bıkmadın mı? Ben çok bıktım. Bu iki canavar bana abilik yapmaya çalışıyor. Ben abimi istiyorum o canavarları değil!"
"Ayaz durmuyor mu?"
"Sence? Bu elbise neden kısa? Bu makyaj ne gözlerini belli ediyor. Bu gülümseme ne herkes sana bakacak bende ağızlarını burunlarını kıracam... Ay valla abi bıktım."
"Sus cadı."
"Yağız yanında mı?"
"Yok dışarda..." dediğimde sesini çıkarmamıştı benim cadım...
"Ne o?"
"Yok bir şey... Şey abi..."
"Gelecek..." dedim gülerek.
"Gerçekten mi?" dedi sevinçle. Şimdi gamzelerinin çıktığına adım gibi emindim. Cadım hala Yağız aşığıydı...
"Gerçekten. Dışarıda sana hediye almaya çıktı."
"Abi gel nolur... On yıl oldu..."
"Abicim benim bir işim var sonra konuşalım olur mu?"
"Konuyu kapatma numarası taktik bir... Tamam görüşürüz abi."
