acımasız tanrı her insana bir lanet bahşederdi.
hayatları boyunca onları yalnız bırakmayacak bir lanet.
kimininki kimsesizlik,
kimininki sessizlik,
kimininki güvensizlik.
benimki ise geçmiş ve zihnimdeki seslerdi.
geçmiş peşimi bırakmaz,açtığım her kapıda bana kendini gösterir ve zihnimdeki sesler kafamı uyuştururdu.
tanrı öyle demişti ki tüm insanlığa:
"üstünüzdeki lanetlerden kurtulmanın tek yolu ölümdür,ne zamanki ölürsünüz o zaman üstünüzdeki lanetler de ölür üstünüzde. ancak kendi canınızı almaya kalkarsanız en harlı ateşlerde yanarsınız. benim verdiğim canı sadece ben alabilirim."
bir gün uyandığımda artık anladım dayanamayacağımı.
ölmek gerekti.
üstümdeki laneti öldürmek gerekti.
kafamdaki sesler "sen kendini öldüremezsin korkaksın."
bu cümleden sonra karanlık geçmiş geldi aklıma.
acımasız insanların sözleri geldi aklıma.
hayır dedim onlara.
susmadım bu sefer eskiden olduğu gibi.
korkak değilim.
aynanın karşısına geçtim.
süslendim.
mavi uzun elbise.
açtım kapıyı çıktım dışarı koştum.
çok koştum.
yüksek bir tepe buldum kendime.
çıktım üstüne.
düşünmedim bile.
kendimi boşluğa bıraktım.
karanlık.
sesler sustu.
geçmişin kapıları sonsuza dek kapandı.
-tanrı sözünü tuttu. üstümdeki laneti ve bedenimi öldürmeme izin verdi fakat ruhumu cehenneme koydu. ateşlere koydu ruhumu. artık sesler yoktu. sessizdi. geçmiş yoktu. gelecek vardı. eh biraz da acı.-
