O büyük ve muazzam zamanda unuttum Kanatlarım çok oldu üşüyor benim Bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor Bu yüzden eğik boynum. Bir kuşun anısı kalmış bende, saklı Bundan gözlerimdeki kayalık, İçimdeki serseri buzullar Dürtme içimdeki narı Üstümde beyaz gömlek var.
-Birhan Keskin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16.09.2020, 16.45 İzmir, Alsancak.
Gökyüzünde asılı duran her bir yıldızın bana ait olduğuna inanabilecek kadar küçükken, sevilmek için önünde yattığım bir kapı vardı. Beni o kapının yanına oturtanın annem, içeri almayanın babam olduğunu anladığımda, içli içli ağlamıştım.
Beni içeri alsınlar diye yalvardığımı, ben yalvarırken başka insanların hiç çaba sarf etmeden kabul gördüğünü hatırlıyorum. Bu anı bir zamanlar benim çocuk kalbimi yedi ayrı yerinden kırmış, un ufak etmişti.
Beni neden sevmediklerini bir türlü anlayamamıştım. Üzerine çok düşünmüş, kafa yormuş, delirecek gibi hissettiğim anlarda Allah'a isyan bile etmiştim ama yok, bir türlü anlayamamıştım. Aklımın ucundan geçip zihnimde yer edinen fikirler elbette olmuştu, kendimde bin kusur bulduysam bin birinciyi de hesaba katmıştım fakat hiçbiri mantıklı gelmemişti. Hiçbiri, insanın evladını sevmemesi için yeterli değildi benim gözümde.
Beni neden sevmemişlerdi ki?
Keşke sevselerdi.
"Züleyha, duymuyor musun beni kuzum?"
Ben Züleyha.
Züleyha Asmin Karayiğit.
Hiç kabul edilmediği yüreklerle beraber on dokuz senedir aynı çatının altında nefes alan, her nefesi içine kıymık gibi batan Züleyha.
Oturduğum yerden kalkmadan "Efendim babaanne?" diye seslendim fakat yanına gitmeden bana bir cevap vermeyeceğini anlayınca yanımdaki küçük masanın üzerine bıraktığım boş kupayı elime alarak ayağa kalktım. Eylül ayının ortalarında olmamıza rağmen havalar henüz soğumamıştı, o yüzden balkon kapısını ardımdan kapatmaya tenezzül etmedim. Ilık esen rüzgâr babaannemin mis gibi kokan kolalı tül perdelerini uçuştururken akşam güneşi de odayı ışıklara boyuyordu.
Hızlı adımlarla salondan çıkıp uzun koridoru geçmiş, başımı mis gibi kokuların yükseldiği mutfağın kapısından içeri uzatmıştım. Babaannem elindeki çatalla tavadaki köfteleri ters çeviriyor, bir yandan da onun için açtığım bilgisayardan, kaçırdığı dizisinin tekrarını izliyordu.
