တပတ်ပြည့်သွားပြီ...ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...
ထယ်ယောင်းလည်းကျတော့ကိုအမြဲစကားပြောဖြစ်တယ်...
ကျတော်လည်း နည်းနည်းစိတ်ပူမိတယ်....
ရုတ်တရက်...
"ထယ်..ကိုယ်နဲ့ ဆွန်းဟီကို သွားကြိုရအောင်..."
"အင်း..."
ဆွန်းဟီကို ကျောင်းသွားကြိုပြီး ကစားကွင်းထဲကိုဝင်မယ်တဲ့...
အင်းလေ...ဆွန်းဟီက ကလေးပဲသေး မဆန်းပါဘူး...
ကျတော်စိတ်ပူမိတယ်..တခုခုဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ခံစားမိတယ်...
"ထယ်...ဘာတွေတွေးနေတာလဲ "
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး...ဟီး"
"လမ်းလျှောက်နိုင်ရဲ့လား ထယ်"
"ရပါတယ်..."
ကစားကွင်းကနေပြန်လာပြီး စားသောက်ဆိုင်တခုမှာ ဝင်နားလိုက်တယ်...
"ထယ်...ဘာစားအုံးမလဲ..."
"ဟင်....ဘာ..ဘာမွမစားပါဘူး...ရပါပြီ"
ဆိုင်ထဲကိုသားအဖနှစ်ယောက်စလုံးဝင်သွားတယ်...
တကယ့်မြင်ကွင်းကောင်းပါပဲ...အဲလိုမြင်ကွင်းက ရှားတယ်လေ..
ရုတ်တရက်..ခေါင်းမူးလာတယ်....ကျတော့ရဲ့မသိစိတ်က လမ်းမပေါ်သို့....
အသိစိတ်လွတ်နေသော လူတေယာက္လို...
ထိုစဉ်...
Crash!!!
"ထယ်!!!"
သွေးအိုင်ပေါ်တွင်လဲကျနေသော ကျတော်....ပြီးတော့...အမှောင်လောကသို့...
အဖြူရောင်ဖြင့်ဖုံးအုပ်နေသော ထိုနေရာ....
ဘက်နှစ်ဘက်ရှိသည်....
တခြားတဖက်တွင် ကျတော်
နောက်တဖက်တွင်လည်း ကျတော်....
ရုတ်တရက် ရောက်လာသော ထယ်ယောင်း....
"မင်းမြင်ပြီလား...ထယ်ယောင်း အာ....ကင်ယောင်း"
"ဟင်..."
"မင်းငါ့ကိုသိတယ်မလား"
"ထယ်ယောင်းမဟုတ်ဘူးလား မင်းကထယ်ယောင်းဆို ငါက"
"ကင်ယောင်း....ငါ့ညီလေး"
"ဟင်....ဘယ္လို.."
"မင်းနဲ့ငါက ကမ္ဘာခြားနေပါပြီကွာ...မင်းက နန်းတွင်းနဲ့သက်ဆိုင်သူပါ"
