Körüm Ben! | Texting ✓

On Sekizimsi

"Vay canına, uykucu!"

Karşısındaki koltukta uyuyakalmış olan abisine yönelik konuştu. Güneşin gökyüzünde çoktan yerini almış olmasına rağmen o hâlâ terasta yatıyordu. Kendisinin aksine o soğuğu hissedip içeriye girmemişti anlaşılan.

Aşkın bu görüntüye daha fazla dayanamadı ve kendi koltuğuna doğru ilerledi. Üstündeki pikeyi aldı, Baran'ın üstüne örttü. Yüzüne biraz baktığında aklına dün konuştukları dolmuştu. Arkadaşının mezarına hiç gitmeyişi dolmuştu...

Üstünden bir ürperti geçince irkilip eve girdi. Baran'la iyi anlaşırlardı. Aşkın sorması gereken kadar soru soran, merak duygusunu oldukça törpülemiş bir insandı. O yüzden bugüne kadar bazı konular hiç açılmamıştı evde.

Mesela Pusat'ın kaza geçirdiği gün neden kendi anne ve babasının da öldürüldüğünü sorgulamıyordu.

Çünkü bazı konular vardı, ona göre sorgulanmamalıydı. Cevabı kötüydü o soruların, kendisini tatmin etmeyebilirdi. Üstelik hayatını da birkaç cevap üstüne kuramazdı. Tıpkı birkaç cevap uğruna ölemeyeceği gibi.

İkinci katın merdivenlerine gelince seri şekilde basamakları inmeye başladı. Merdivenlerin başına yerleştirdiği bastonu gözüne çarpınca hızla ona doğru ilerledi ve eline aldı. Saçlarına yerleştirdiği gözlükleri tutup gözüne yerleştirdi.

"Bugün 7 Mart. Yani..." kapıya doğru ilerlerken kendi kendine mırıldanmaya devam etti. Üstündeki siyah kazak, siyah kalın tayt ve gözlükleriyle oldukça güzel duruyordu. Yürüyüş için gözlükler daima garip gözükse de insanlara bugün öyle olmayacaktı. Bulundukları yerde kendilerinden başkası yoktu. Soğuktu ve bu soğukluğu sadece onlar hissedebiliyordu şu an. Temiz bir hava vardı ve o temiz havayı da onlar alıyordu sadece. Aşkın kapıya ulaşınca kilidini açıp kolunu tuttu. Saniyeler içerisinde açtığı kapıyı sonuna kadar geriye çekti ve serin havanın yüzüne çarpmasına neden oldu. "... Yani bugün iki bin dört yüz doksan ikinci gün!"

İnsanları görmezden gelmeye başladığı günden bu yana geçen koca altı küsür yıl.

İki bin dört yüz doksan iki gün...