Այդ առավոտ հարավային մի փոքրիկ քաղաքում արևը հրաժարվեց բարձրանալ, և մթությունը, որն ավելի մոտ է լուսաբացին, ընդհակառակը, ամեն ինչ թանձրանում էր: Շները, կարծես զգալով վտանգը, հաչում ու վազում էին բակի շուրջը ՝ ստիպելով ձիերին՝ վախեցած մռնչալ և խփել հողին սմբակներով: Ոչ ոք դուրս չէր գալիս, հանդարտեցնելու կատաղած կենդանիներին և ստուգել բակը: Տան տերը նստած էր իր ամուսնու անկողնու մոտ և իր կրծքին էր սեղմում՝ կոպիտ կտորի մեջ փաթաթված մի նորածնի, ով, այս աշխարհ գալով, իր պապաին ուղարկեց մեկ ուրիշը:
—հոգի ոչնչացնող, - շշնջում է տղամարդը շոյելով երեխայի ձախ այտի վրա գտնվող սպին, որով նա ծնվել է: -Քեզ կանվանեն Չոնգուկ, և սա կլինի վերջին կյանքը՝ որը դու խլում ես:
Մահացած ամուսնու կողքին մի քանի րոպե նստելուց հետո, ալֆան ծանրոցը փոխանցում է մանկաբարձ բետային և լքում սենյակը:
*Առաջին անգամ Չոն Չոնգուկը սպանեց ծնունդից տասներեք վայրկյան հետո:*
Չոնգուկը ծնվել է նախկին ռազմիկի, այժմ ՝ փոքր հողատեր Չոն Հեվոնի ընտանիքում, որը բնակվում է Էպդոկիա փոքրիկ քաղաքում ՝ Միրասում: Հեվոնը, ով ազնվական ընտանիքից չէր գալիս, ուներ երեք որդի, և երեքն էլ ալֆա էին: Այն հողը, որի վրա կառուցվել է տնակը, Հեվոնը որպես շնորհակալություն ստացել էր Միրաս իշխանին ծառայելու դիմաց: Հեվոնը դեմ էր ավելորդություններին, չէր փչացնում երեխաներին, նրանց սովորեցնում էր քրտնաջան աշխատանք և ուղղորդում էր նրանց ամեն կերպ: Ամուսնու մահից հետո Հեվոնը այլևս ոչ մի օմեգա տուն չի բերել, նա երեխաներն ինքն է մեծացրել: Հարազատների բոլոր խորհուրդներից, որ անհրաժեշտ է նորից ամուսնանալ, կամ համենայն դեպս, ինչպես քաղաքի ավագներից շատերը, ընտրի օմեգա, Հեվոնը խուսափում էր: Ալֆայի ավագ որդին ՝ Ունը, ցույց էր տալիս մարտիկի ակնհայտ հակումներ, տասնչորս տարեկան հասակում նա արդեն կատարյալ նետաձիգ էր, լավ էր տիրապետում թրին: Դևոնը, ով Ունից երկու տարի փոքր էր, ոչ մի բանի նկատմամբ առանձնահատուկ հետաքրքրություն չէր ցուցաբերում, չնայած հոր անընդհատ նախատումներին, չէր էլ սովորում ռազմական գործեր, աննպատակ թափառում էր: Դևոնը մեկ սիրած ժամանց ուներ 'նեղացնել ամենափոքրին, տասնամյա Չոնգուկին, ում հայրը, որքան էլ տարօրինակ էր, չնայած իր ամուսնու մահվան, ամենից շատն էր սիրում: Դևոնը նախանձում էր, և երբեմն այդ նախանձը հասնում էր իր գագաթնակետին և վերջանում էր ամենափոքրի վրա նոր սպիերով ու կապտուկներով :
Չոնգուկը մեծանում էր մռայլ, չշփվող երեխա: Նա հետաքրքրություն էր ցուցաբերում լեզուների նկատմամբ, սահուն խոսում էր երեքով, շատ էր կարդում, և, ի տարբերություն եղբայրների, սիրում էր լսել ուսուցիչներին: Նա կարող էր մի քանի ժամ մենակ անցկացնել տանիքի վրա ՝ դիտելով աստղերին: Չոնգուկը շատ էր հետաքրքրվում պատերազմով։ Հեվոնը նկատում էր, թե ինչպես են փայլում որդու աչքերը, երբ նա լսում է արշավների և նվաճումների մասին, և ՝նա սրտի խորքում հպարտանում էր նրանով: Չոնգուկը հորեղբոր հետ երկար ժամանակ մարզվում էր բակում, սովորում էր թրով կռվել և նետահարել:
—Զինվորի ճանապարհը դժվար է, և միայն դրան մտնելուց վախենում ես: Դու չգիտես ՝ կվերադառնաս, կհանդիպե՞ս լուսաբացին: Բայց այնտեղ, ճակատամարտի կեսին, դու չես մտածում վտանգների և ռիսկերի մասին, պարզապես ապրում ես դրանք: Այդ ժամանակ, երբ քո սուրը ամուր պահելով ձեռքումտ, դու ողջ ես զգում քեզ. - Չոնգուկը տեսնում է, թե ինչպես է հայրը գնում իր հիշողությունների մեջ և ինչպես են հարթվում ճակատի կնճիռները: -Ես նվաճեցի մեզ այս հողը, այս տունը, այս այգիները և արոտավայրերը: Այս ամենը իմձ տվել է իմ սուրը և դրա ուժը։ Վարպետ Դոն Արևելքից, ով այժմ բնակվում է Իսֆան քաղաքում, մի օր էլ քո համար է սուր պատրաստելու: Դու կունենաս տեղ արևի տակ:
YOU ARE READING
Գուկյուն
FanfictionՀեղինակ Liya Movadin Թարգմանություն bts.arm.ff https://ficbook.net/readfic/7854968
