Յունգին չգիտի, թե արդեն որքան ժամանակ է նա պառկած չոր մահճակալի վրա, բայց գիտակցում է, որ սենյակի ծանր օդի պատճառով այլևս չի կարողանա այդտեղ մնալ: Առավոտվանից նա պառկած էր չորս պատերի մեջ ՝ ոչ մեկ չի անհանգստացրել նրան, նույնիսկ Բիբին ու Բաոն չեն եկել: Նա դժվարությամբ ստիպում է իրեն վեր կենալ, դուրս է գալիս և զարմացած նայում հորիզոնից այն կողմ դանդաղ ընկղմվող արևին: Յունգին, մի քանի րոպե դրսում կանգնելուց հետո, վերադառնում է սենյակ և, նստելով մահճակալի վրա, աննկատ հայացքով նայում է գորշ, ճաքած պատին: Այնպիսին է ինչպես նա է հիմա: Միայն այս տգեղ ճաքերը ներսից են ծածկում Յունգիին, դրանք թաքնված են հետաքրքրասեր հայացքներից, բայց շատ շուտով նրանք ցրվելու են ՝ բացահայտելով Չոնգուկի ստեղծացը: Ցավ, դժգոհություն, անարդարություն. Ամեն ինչ միաձուլվեց մեկի մեջ, և օմեգային թվում է, թե իր մեջ այժմ ավերակներ կան, որոնցից թունդ ծուխ է բարձրանում, և նրա աչքերը կրկին թռչվում են: Յունգին համոզված է, որ այլևս չի կարողանա գնալ առջևի բակ, նրա աչքի առաջ կհայտնվեն սյուներից կախված դիակները:
Նա կրկին ընկնում է կողքի ՝ հուսահատորեն փորձելով դադարեցնել տեսնել արյունոտ Դունգի դեմքը, բայց այն չի լքում նրա աչքերը և չի փոխարինվում ոչ մի այլ բանով: Յունգին փակում է կոպերը և հանձնվում այլ հիշողություններին, գոնե առավոտյան տեսարանը ժամանակավորապես փոխարինելով դրանցով: Նա հիշում է Գուուկին, նրա հայացքը, երբ նա գտնվում էր գիշերը նրա վրա, երբ նա նայում էր ուղիղ հոգու մեջ և չէր թաքցնում համր հիացմունքը: Նա հիշում է, որ նրա հպումները հավասարակշռվում էր քնքշության և կոպիտության նուրբ սահմանի վրա, երբ օմեգան իր ափերով զգում էր ոչ միայն նրա մաշկի տակ ձգվող մկանները, այլ նաև գազանին, որը ցանկացած պահի պատրաստ էր պատռել տիրոջ միսը և դուրս գալ, ում ինքը Գուուկը դժվարությամբ էր զսպելով: Նա հիշում է, երբ առաջին անգամ տեսավ նրան Միրասում, թե ինչպես նա մտավ այն ննջասենյակը, որը Յունգին նախատեսում էր կիսել Ջիսոնի հետ, և թե ինչպես էր անամոթաբար նայում նրան: Նա ինչպես երեկ, տեսնում է այդ աչքերում հիացմունքը խառնված սովի հետ, երբ ալֆան շոյում էր նրան ՝ դաշույնով մեխված հատակին: Յունգին սարսափով գիտակցում է, որ միայն Գուուկի և նրա աչքերի մասին հիշողությունները կարող են ստվերել այդ երկու ժամվա ընթացքում երկու տղաների այլանդակված մարմիններով նրան տանջող պատկերը: Յունգին այնքան անգամ է նայել ուղիղ նրա աչքերի մեջ, բայց միայն հիմա, թերթելով հուշերը, նա հասկանում է, որ այս ամբողջ ժամանակ ինչ-որ բան է բաց թողել: Նա կտրուկ նստած դիրք է ընդունում և փորձում է հասկանալ հանկարծակի գիտակցումը: Գուուկը միշտ նայում է նրան սոված գազանի պես,կարծես արտառոց մի բան է տեսնում, ինչը նախկինում երբևէ չէր տեսել: Յունգին իրեն երբեք երբևէ գեղեցիկ չի համարել , բայց միշտ կարդում էր համր հիացմունքը ալֆայի հայացքում: Նա փորձեց սպանել Գուուկին, բախվեց իր իսկ մահվան հետ ՝ դրանում ազատություն փնտրելով, բայց ոչ մի անգամ չմտածեց, որ նա խճճվել է հրեշի ճիրաններում հենց իր արտաքին տեսքի պատճառով: Միայն այն պատճառով, որ նրան «բախտ է վիճակվել» ծնվել Արեւելքի սատանայի նախասիրություններին համապատասխան: Յունգին նույնիսկ մի պահ մոռանում է առավոտյան ողբերգության մասին, ձեռքերով ծածկում է դեմքը և ծիծաղում ինքն իր վրա: Նա այդպիսի Դժոխքի մեջ էր գրեթե վեց ամիս միայն այն պատճառով, որ այս երկրի ամենասարսափելի մարդը հավանում էր նրա արտաքին տեսքը:
Բայց սա կարելի է շտկել:
Եթե Չոնգուկը տարված է նրանով իր արտաքինի պատճառով, ուրեմն կորցնելով իր գեղեցկությունը, ալֆան կմոռանա նրա մասին, կգտնի նոր հոբբի: Օրվա վերջում սա չափազանց մակերեսային է, որպեսզի Յունգին սխալ մտածի: Ոգեշնչված կատարյալ թվացող, չնայած դժվար իրագործելի գաղափարից ՝ Յունգին ոտքի է կանգնում և խուզարկելով սենյակը, իր ծրագրի համար ոչ մի օգտակար բան չգտնելով ՝ փոխում է հագուստը, քայլում բակ և այնտեղից խոհանոց: Յունգին անտեսում է մյուս ծառաների հետաքրքրասեր հայացքները և ձևացնում, թե լվացքի համար սպասք է վերցնում, իր գոտում զուսպ թաքցնում է մրգի համար նախատեսված դանակը: Նա բակում թողնում է սկուտեղը և գնում դույլերի հետևից, երբ բախվում է իրեն հետևող Բիբիին:
-Ինչպես տեսնում եմ արդեն լավ ես, - կասկածելի հայացքով չափում է Բիբին: - Քո նախնիները ծառա՞ներ էին: Դու ինչ-որ շատ ուժեղ ես հարմարվել այս դերին, դեռ չես կարող դուրս գալ:
-Նրանք ռազմիկներ էին, - հպարտորեն պատասխանում է նա: - Իսկ զինվորները գլուխ չեն խոնարհում ու չեն վախենում քրտնաջան աշխատանքից:
- Ամեն դեպքում, արի ինձ հետ, գիշերը մոտենում է, նա շուտով կվերադառնա:
-Ես չեմ գա, - փորձում է շրջանցել Յունգին, բայց Բիբին բռնում է նրա արմունկից և ստիպում նրան կանգ առնել։
- Գիտես, ես հարեմում գտնվող յուրաքանչյուր օմեգային տվել եմ իրենց բնավորություներին համապատասխան անուններ: Այդպես Ինձ համար ավելի հեշտ է դառնում տարբերակել նրանց, - համբերատար ասում է Բիբին: - Ես այնտեղ առնետ ունեմ, օձ, նապաստակ, աղվես, կատու, դոդոշ և այլն: Բայց դու միակն ես, ում ես չկարգեցի մեր փոքր եղբայրների անունով: Դու կրակն ես, ու հիմա քո մեջ միայնակ մոմի բոց է այրվում, որը նա կմարի, ու դու կմեռնես: Դու պետք է ավելի խելացի լինես, չպետք է թույլ տաս, որ քամին այն մարի, այլ ինքդ մի քայլ կատարիր դեպի կրակը, որպեսզի քո բոցը բռնկվի աննախադեպ ուժով: Դու գաղափար չունես, թե հնազանդվելու դեպքում ինչպիսի ուժ կարող ես ունենալ:
- Ինչի՞ս է պետք այս զորությունն ու այդ կրակը, եթե կկորցնեմ ինձ:- Յունգին նայում է նրան:
- Գուցե, գոնե այն պատճառով, որ եթե քո կյանքն ու ճակատագիրն անտարբեր են քեզ համար, դու կկարողանաիր օգնել ուրիշներին, և Էդեմում նրանց թիվը շատ է, էլ չեմ խոսում Իբլիսի մասին, - տխուր ժպտում է օմեգան:
- Կարծես գայթակղության մեթոդներ լինեն, բայց դա ինձ հետ չի ստացվի, - Յունգին նրան հրում է հեռու, բայց Բիբին, որն ավելի բարձրահասակ է և ավելի խոշոր, կտրուկ քաշում է նրան, և դանակը սահում է տաբատի տակից և հարվածում քարերին:
Բիբին, խոժոռվելով, նայում է զենքին, ապա ուժգնությամբ հրելով դանակը բարձրացնելու փորձ անող օմեգային, ոտքը դնում է դանակի վրա:
- Սա՞ է քո կռիվը: - Բիբին զզվանքից ծռում է շրթունքները ՝ մատնացույց անելով դանակը: - Պատրաստվու՞մ ես հրաժեշտ տալ կյանքիդ: Ես կարծում էի, որ ուժեղ ես: Զարմանում եմ, ինչի՞ց ես դա վերցրեցի :
- Քո գործը չէ՛ - բացականչում է օմեգան ՝ վիրավորված նրա խոսքերից: - Ես ինքնասպան չեմ լինի, ես պարզապես հասկացե եմ, թե ինչու է նա ինձ վրա կենտրոնացել: Ես գիտեմ այդ տարօրինակ մոլության հիմնական պատճառը:
-Ես էլ գիտեմ, - քմծիծաղ է տալիս Բիբին:
- Այո՛: Քանի որ նրան դուր է գալիս իմ տեսքը: -Յոնգին բացականչում է. - Քանի որ նա ալֆա է, և բոլոր ալֆաներն ընկնում են գեղեցիկ դեմքի հետևից: Եթե ես այլանդակվեմ, նա ինձ մոտ չի գա:
- Ի՞նչ - արտասանում է Բիբիի վերջին տառը, իսկ հետո սկսում բարձրաձայն ծիծաղել: -Կներես փոքրիկ, բայց դու երբևէ տեսածս ամենահիմար օմեգան ես, նույնիսկ եթե ամենաուժեղը: Դու տեսե՞լ ես նրա հարեմը: Դու տեսե՞լ ես նրա օմեգաներրին: Կներես, բայց արտաքուստ ամենևին էլ հրեշտակ չես: Ոչ մի վիրավորանք, ես ատում եմ Ռինին, բայց նա անկասկած քեզանից ավելի գեղեցիկ է, - տղամարդը փորձում է շունչ քաշել ծիծաղից: - Բանն ամենևին էլ արտաքինից չէ: Նրան գրավում ես դու, իսկ դու ուղակի մաքուր մաշկ և բարեկազմ ոտքեր չես: Դու այն ես, ինչ կա այստեղ:- մատը ուղղում է նրա կրծքին:
- Անհեթեթությու՛ն:- Յունգին փնթփնթում է ՝ չցանկանալով ընդունել իր ծրագրի ձախողումը: - Տուր ինձ դանակը, ես կայլանդակեմ դեմքս և վերջապես կգտնեմ իմ ազատությունը:
-Ոչ մի կերպ, - հառաչում է Բիբին և կանչում պահակներին: - Իմ սենյակ տարեք և կապեք նրան այնպես, որ նա չկարողանա շարժվել:
-Բիբի, մի արա սա, - պահանջում է Յունգին, երբ նրան հրում են դեպի պալատ:
-Ես չեմ կարող քեզ թույլ տալ, որ վնասես քեզ, - հանգիստ պատասխանում է նրան Բիբին: - Դու նստելու ես ինձ հետ մինչև նրա գալը, իսկ հետո թող ինքը որոշի: Ես չեմ ուզում կախված լինել ձողից, քանի որ եթե նույնիսկ գլխիցդ մազ ընկնի, ես պետք է պատասխանեմ նրա առաջ: Այնպես որ, եթե քեզ չի հետաքրքրում քո կյանքը, գոնե մտածիր իմ մասին:
Օմեգան շրջվում է և քայլում դեպի պարտեզը, իսկ Յունգիին քարշ են տալիս պալատ: Պահակները կատարում են իրենց առաջադրանքը, Յունգին Բիբիի մահճակալի ոտքին շղթայված նստում է մինչև երեկո ՝ սպասելով Գուուկին:
***
Գուուկը վերադառնում է պալատ կեսգիշերին: Ընթրիքից հետո նա իջնում է բակի ամառանոցը ՝ խոսելու Իբլիս վերադարձած Նամջունի հետ, ապա կանչում է Բիբիին:
-Տեր իմ, - քաղաքավարի խոնարհվում է Բիբին: - Օմեգան հրաժարվեց վերադառնալ հարեմ և ամբողջ օրը անցկացրեց ծառաների տնակում:
- Ես չեմ զարմանում:
-Սա դեռ վերջը չէ, - տղամարդը հապաղում է ալֆայի հայացքի տակ: - Նա փորձում էր այլանդակել դեմքը ՝ հավատալով, որ այդպես այևս ձեզ չի հետաքրքրի:
-Ուրեմն այդպես, - Չոնգուկը նայեց սեղանի վրա դրված արծաթե մրգի ամանի մեջ ՝ զգալով, որ ցասման հոսող գետը ներսից մանրացնում է ոսկորները: - Այդ տղան արդեն անցել է բոլոր սահմանները: Որտեղ է նա հիմա?
- Իմ սենյակում: Շղթայված:
-Եթե նա այդքան շատ է ուզում դա, ես կկազմակերպեմ նրա համար, - ալֆան կտրուկ բարձրացավ՝ ստիպելով Բիբիին նահանջել: -Պատրաստեք սև սենյակը, - հրամայում է նա օմեգաին և արագ քայլերով գնում պալատ:
Յունգին դեռ նստած է հատակին ՝ձգված մկաններից տանջված և շարունակում է սրվակը գլորել մի ոտքից մյուսը, որը ընկել էր գետնին պահակների հետ կռվի ժամանակ : Դռները կտրուկ բացվում են ՝ ներս թողնելով Սատանային, ով մոտենալով օմեգաին և մի քանի վայրկյան դիտելով նրա խաղը, իջեցնում է կոշիկը անմիջապես պայթող սրվակի վրա:
-Միշտ այսպես է, - Յոունգին չի նայում նրան, - դու միշտ կոտրում ես այն ամենը, ինչ ինձ դուր է գալիս:
- Այս երեկոյից դու կդադարես ինձ «դու» ասել, բայց հիմա ոչ այդ մասին: Դու ուզում էիր այլանդակե՞լ դեմքդ:- Յունգին զգում է նրա հայացքը, բայց նա դեռ խստորեն անտեսում է, շարունակում է այդքան ուսումնասիրել հատակի երկարությունն ու լայնությունը:
- Բիբին, իհարկե, ամեն ինչի մասին զեկուցել է քեզ, - խռմփացնում է օմեգան:
- Դու ցանկանում էիր զարմացնել ինձ: - ալֆան թեթևակի ոտքտվ հարվածում է նրա կրունկին, ուշադրությունը հրավիրելու համար:
- Ես ուզում էի, որ ինձ հանգիստ թողնեիր: Դու ստախոս, ստոր... :- Յոունգին չի ավարտում, երբ մատներով բռնում են կոկորդից և ուժեղ սեղմում:
-Ես վերջը պոկելու եմ քո լեզուն և հենց քեզ էլ կերակրելու դրանով, - ասում է Գուուկը ատամների միջով ՝ հեռավորություն չթողնելով նրանց շուրթերի միջև:
-Ավելի լավ կլինի հանես իմ սիրտը, ազատիր քո նողկալի հպումներից, - ասում է խեղդվող օմեգան:
-Բայց քեզ դուր էր եկել, - հանում է ձեռքը և նայում ներքև: - Դու ինքնդ էիր ձգվում, ցանկանում էիր, ավելին էիր խնդրում: Մոռացե՞լ ես արդեն։
Եթե Յունգիի ձեռքերը արձակված լինեին, նա դրանք կդներ ականջներին, պարզապես չլսելու համար, պարզապես չհիշելու և հասկանալու համար, որ Գուուկը միանգամայն ճիշտ է: Նրան դուր էր գալիս, նա ուզում էր, նա այրվում էր նրա հետ միասին, և նույնիսկ հիմա, հիշելով այդ գիշերը, զգում է որովայնի ներքևի հատվածի հուզմունքը, և էլ ավելի է ատում իր էությունը: Այդ գիշերը Դունգին չփրկեց, նա նրա հետ թաղեց Յունգիի հպարտությունը:
- Իսկ ինչո՞ւ որոշեցիր կտրուկ մոռանալ այդ ամենը: - շարունակում է ալֆան: -Որովհետեւ ես սպանեցի՞ այդ անառակին:
- Նա իմ ընկերն էր: -Յունգին դժգոհությամբ նայում է նրան: -Դու ինձ խոստացար: Դու ասացիր, որ գիշերը նրա կյանքի դիմաց է: Ես քնեցի քեզ հետ նրա պատճառով: Ես նախընտրում եմ մեռնել, քան թույլ տալ, որ քո կեղտոտ ձեռքերը դիպչեն ինձ. -Հիշողությունները կրկին պատռում են փականները, և որպեսզի չլացի, նա ստիպված է կծել ստորին շրթունքը:
-Նախ, ես քեզ ոչ մի բան չէի խոստացել, - պատասխանում է ալֆան ՝ հետևելով նրա ապրումները: - Երկրորդ, դու ո՞վ ես, որ նույնիսկ ընդունես այն միտքը, որ ինձ կարող են շահարկել: Երրորդ ՝ ես դ կսպանեի նրան միայն այն պատճառով, որ նա նայել էր ինձ պատկանողին, բայց նա չմեռավ դրա պատճառով:
- Եվ ինչի՞ պատճառով: Դու ուզում էիր արյուն խմել: Թե՞ այդքան ուզում էի ինձ ցավ պատճառել: Դու սնվում ես իմ ցավո՞վ։ Պատասխանի՛ր ինձ – փորձում է ազատվել, բայց հասկանալով, որ դաստակները բռնող պարանները չեն կարող քանդվել, նա կրկին հանգստանում է:
-Ավելի լավ է ասա ինձ, իսկապե՞ս պատրաստվում էիր դեմքդ կտրել: -Հարցնում է Չոնգուկը:
- Այո՛: - Յունգին բարձրացնում է գլուխը վերև: -Եվ ես կկտրեմ այն, քանի որ ուզում եմ վերջ դնել այս մղձավանջին:
-Այդ դեպքում թույլ տուր ինձ քեզ այդ հաճույքը պատճառել: - Չոնգուկը գլխով արեց պահակին, և օմեգայի ձեռքերը ազատեցին: -Չեմ ուզում, որ անհանգստանաս, - քմծիծաղով ասում է նա և շրջվելով դուրս գալիս միջանցք:
Չհասկանալով ՝ Յունգին իր ետևից դուրս է մղվում դեպի ելքը:
- Ո՞ւր ես տանում ինձ:- Օմեգան գոռում է նրա հետևից, բայց Գուուկը չի պատասխանում:
Նրանք իջնում են նկուղ, որտեղ Յունգին երբեք չի եղել, և որը նման է մեկ այլ բնակելի հարկի ՝ միայն առանց պատուհանների, և երկար քայլելուց ՝ կանգ են առնում երկաթյա զանգվածային դռան մոտ:
- Ինչո՞ւ ինձ բերեցիր այստեղ: Վախեցնելու ե՞ս մթությունով։- Յունգին խոժոռվում է, վախը չի ցույց տալիս:
-Դու ուզում էիր այլանդակվել, ես կօգնեմ քեզ, - Գուուկը նրան հրեց դեպի դուռը և կախվեց վերևից: - Բայց ահա ինչն է խնդիրը, ինձ առանձնապես չի հետաքրքրում քո արտաքինը, երբեք չի հետաքրքրել, չնայած խոստովանում եմ, որ ես ավելի գեղեցիկ օմեգա չեմ հանդիպել, - դադար է տալիս, շոյում է այտի մետաքսե մաշկը, դժվարությամբ զսպում է իրեն, որպեսզի չհամբուրի:
Չոնգուկը ամբողջ օրը մտածում էր գիշերվա մասին, և հենց հիշում էր ներքևում քաշվում էր, և նա ստիպված էր շեղել իրեն: Այս օմեգան այնքան ամուր էր ներկառուցված նրա գլխում, որ ինչ էլ որ աներ ալֆան, նրա պատկերն աչքի առաջ էր, և բույրը, որը կարծես թե Չոնգուկին պատել էր ամբողջությամբ, միակն է, որ նա զգում է և այն է ինչով շնչում է։
-Կարող ես ամբողջությամբ այլանդակես քեզ: Քանի դեռ շնչում ես, դու իմն ես, նույնիսկ հաջորդ կյանքում դու իմը կլինես, - շարունակում է: -Ես քո գերեզմանի համար տեղ կթողնեմ իմ ոտքերի տակ, իսկ դու միշտ այնտեղ կլինես: Դա փակ շրջան է: Լսե՞լ ես «և այստեղ, և հաջորդում» արտահայտությունը: Դու չես կարող ինձ թողնել, չես կարող ինձանից ազատվել, քանի որ այն իմ ու քւ մասին է: Քանի որ դու ինձնով դատապարտված ես:
-Դու հիվանդ ես, - պատասխանում է նրան հմայլված լսող Յունգին:
- Քեզանով։ ես հիվանդ եմ քեզանով։ - Չոնգուկը մեղմորեն հպվում է նրա շրթունքներին և դուռը բացելով ՝ ներս է հրում դեռ պատասխան չգտած տղային:
Յունգին լսում է, թե ինչպես է հակառակ կողմից կողպվում դուռը և, ուշ սթափվելով, սկսում է բռունցքներով հարվածել դռանը ՝ պահանջելով բացել այն: Մի քանի րոպե անց հասկանալով, որ չեն պատրաստվում այն բացել, և ոտնաձայները դադարել են, Յունգին շրջվում է և նայում է բացարձակ խավարի մեջ: Ոչ պատուհաններ, ոչ լապտերներ: Այնքան մութ է, որ նա չի կարող տեսնել դեմքին բարձրացրած ափը: Յունգին նորից շրջվում է դեպի դուռը և բռունցքներով ուժգին հարվածում դրան:
- Բա՛ց թող ինձ: Ես մթից չեմ վախենում: Ես չեմ վախենում քեզանից, ինչն է քեզ ստիպում մտածել, որ ես կարող եմ ընդհանրապես ինչ-որ բանից վախե... :- Յոունգին քարանում է, իր ետևից լսվող աղմուկից և սառչում' վախենալով շրջվել: Նրա ետևում ինչ-որ մեկը կարծես ճանկերով քերծում է քարերը, օմեգային թվում է, որ ևս մեկ վայրկյան, և սիրտը վախից կկանգնի:
- Ո՞վ կա այստեղ: - տղան ճչում է և դանդաղ շրջվում դեպի բացարձակ խավարը:
Կամ սա հիվանդ երեւակայության խաղ է, կամ Յունգին իրոք տեսնում է այն, բայց այս մթության մեջ ինչ-որ մեկը շարժվում է, և երբ ինչ-որ մեկի մորթին դիպչում է նրա մերկ կոճերին, նա, դառնալով դեպի դուռը, սկսում է էլ ավելի ուժեղ հարվածել բռունցքներով ու սրտաճմլիկ բղավում:
Արդյո՞ք նա թողեց նրան և հեռացավ, արդյոք նա դատապարտեց նրան մահվան: Նրա ոտքերին նորից հպվում են, կարծես ինչ-որ բան տրորվում է նրա ոտքերին: Յունգին ճչում է ու ոտքերով հարվածում ինչ էլ որ լինի, փոխարենը միանգամից մի քանի կենդանիներ հարձակվում են նրա վրա: Նա դժվարությամբ իրենից պոկում է մի բան, որը նման է մեծ կատվի կամ շան, նետում է այն, անցնում մյուսին, բայց դրանք ավելի ու ավելի շատ են:
-Գուուկ, խնդրում եմ, - գոռում է տղան, արցունքներից խեղդվելով ՝ փորձելով ծածկել դեմքը: - Ես աղաչում եմ, ինձ դուրս թող, - ոռնում է, շարունակելով արդեն ճակատով խփել դռանը և միաժամանակ պայքարել վայրի կենդանիների դեմ:
Յունգին երբեք չի հասկանա նրան, երբեք չի գուշակի: Երեկ նա ծածկեց նրան համբույրներով, շոյեց նրա մաշկն ու անվանեց բոլորից ամենանուրբը, իսկ այսօր նա սառնասրտորեն նետեց այստեղ, որ կտոր-կտոր լինի: Յունգին արդեն պետք է ընտելանար, քանի որ սա նույն ալֆան է, ով անձամբ պատժեց նրան, իսկ հետո մտրակներով այրեց նրա մեջքը, ինչու՞ այս անգամ նա պետք է ողորմի օմեգային: Յունգին մի ձեռքով ծածկում է դեմքը ՝ խուսափելով ուսերին ցատկող գազանից, մյուսը հրում է մեկ այլ կենդանու և, անդադար, գոռում, կրկնելով նույն անիծյալ չորս տառանոց անունը և արտասվում: Ոտնաթաթից ներքև, տաք արյուն է հոսում, որի հոտը կարծես էլ ավելի էր գրգռում գազաններին:
- Խնդրում եմ, - կռվելուց հոգնած, նա սահում է դռնով ներքև ցած նետելով արարածին ՝ որը ճանկերը փորձում էր մխրճել դեմքի մեջ:
-Ճիշտ աղաչիր, - գալիս է հանդարտ ձայնը մյուս կողմից, և Յունգին ցատկում է ոտքի ՝ ուրախ, որ չի մեկնել, որ կանգնած է այնտեղ:
- Տե՛ր իմ, - կուլ է տալիս արցունքները, - խնդրում եմ քեզ, ինձ այստեղից հանիր:
Դուռն ակնթարթորեն բացվում է, իսկ ալֆան, բռնելով օմեգաին, քաշվում է իր վրա, անմիջապես փակելով այն իր հետեւից: Գուկը շոյում է լացակումած դեմքը, սրբում արցունքներն ու քմծիծաղ տալիս:
- Կատվի՞ց ես վախենում:
- Դրանք կատու չէին, - Յունգին փորձում է ինքն իրեն ուշքի բերել, բայց շարունակում է թրջել նրա կուրծքը արցունքնեով:
-Վախը մեծ աչքեր ունի, - ասում է նա ձեռքը անցկացնելով նրա այտոսկրերի վրայով: - Նրանք վայրի, զայրացած ու սոված կատուներ էին: Ես նրանց կերակրում եմ մարդկանցով:
-Ի վերջո դու հրեշ ես, - Յոունգին հետ է կանգնում և ձեռքերը հեռացնում նրա վրայից:
- Կատակ էի անում: Ես փորձել եմ, բայց նրանք չեն սիրում մարդու միս, - լրջորեն ասում է ալֆան: - Ինչո՞ւ ես հավատում այն ամենին, ինչ քեզ ասում են:
-Ճիշտ ես, հակառակ դեպքում ես չէի քնի քեզ հետ ՝ հավատալով, որ չես սպանի իմ ընկերոջը, - բացականչում է Յունգին ՝ վերջապես ուշքի գալով:
-Ընկերները ընկերներին չեն դավաճանում, - մռայլվում է Չոնգուկը ՝ հասկանալով, որ զրույցը կրկին վերադարձավ այդ ալֆային:
-Ես չեմ հասկանում, թե ինչի մասին ես խոսում, - Յունգին խոժոռված նայում է նրա կողմը:
-Երեկ երեկոյան նա եկավ ինձ մոտ, - Գուուկը հենվում է ետևում գտնվող պատին և ձեռքերը խաչում կրծքին: -Ասաց, որ ինքը գիտի հրկիզողին:
- Ի՞նչ - օմեգան զարմացած նայում է նրան:
- Ասաց, որ դու ես:
- Ի՞նչ- Յունգին մի քանի վայրկյան ուղղակի շնչում է: - Ի՞նչ ես խոսում։
- Ես կհավատայի նրան, - շարունակում է Գուուկը, - որովհետև քո մահճակալի և իրերի խուզարկությունը, բոլոր ապացույցներն ու նրա և ընկերոջ խոսքերը դա հաստատեցին: Քո հագուստի վրա հայտնաբերվել են այրվող խառնուրդի հետքեր, այնուհետև, երբ հայտնվել ես բակում և անհետացել ես, դա նույնպես մատնանշվել է, մանավանդ որ մի քանի մարդ դա հաստատել է: Եվ ամենակարևորը, քո սիրելի «Ես կսպանեմ Գուուկին» արտահայտությունը, որը երբեք ոչ մեկից չես թաքցնում, հանցագործության համար մեծ հիմք էր: Բայց ես չհավատացի նրան:
- Այդ ինչպե՞ս, քանի որ ասում ես ՝ ամեն ինչ ինձ էր ցույց տալիս:- Յոունգին դեռ լիովին չի հասկանում, մռայլվում է:
-Քանի որ ես կարծում եմ, որ դու ամբողջ պալատը կարող ես այրել ՝ իր բոլոր բնակիչներով, բայց չես թողնի, որ ձիերը սատկեն: Դու չէիր վառի ախոռը, իսկ կրակն այնտեղից էր սկսվել, - քմծիծաղում է ալֆան:
-Ես չեմ հասկանում, թե ինչպես Դունգը կարող էր նման բան անել, - հրաժարվում է հավատալ Յունգին:
-Եթե ես լինեի քո փոխարեն, ես կմտածեի իմ մասին և կդադարեի սգալ այդ վիժվածքի համար:- Չոնգուկը շրջվեց և անհայտացավ միջանցքում, իսկ լուրից ցնցված Յունգին, պահակներին հրելով, գնաց ալֆայի ննջասենյակ, որտեղ նրան սպասում էր Բիբին:
***
Հոսոկը գլխավոր դահլիճում զրուցում է իր մարդկանց հետ, և տեսնելով Չոնգուկին՝ ով նստում է գահին, ուղարկում է նրանց ու անցնում ալֆայի մոտ:
-Ես խոսեցի պալատի պահակախմբի հետ, տվեցի համապատասխան հրամաններ, - հայտնում է Հոսոկը: -Մենք չենք կարող թույլ տալ, որ որևէ բան սպառնա Եդեմի անվտանգությանը:
-Պետք է պարզենք, թե ում ճանապարհն է նա անցել, - տրորում է ճակատը Գուուկը:
- Խոսքը օմեգայի մասին չէ, նրանք իմ պալատը վտանգի տակ էին դրել, ես դա այդպես չեմ թողնի: Երեկ, քո հեռանալուց հետո, ես խոսեցի այդ վիժվածքի հետ, նախքան նրա փորը թափելը: Դա ողջամտորեն մտածված ծրագիր էր: Օմեգայի կապը Դունգի հետ պետք է փոխզիջման ենթարկեր նրան: Բայց ես համոզվեցի, որ նա չգիտեր այդ ալֆաին ինձանից առաջ: Դունգը ամեն դեպքում կասկածից վեր կլիներ, քանի որ Յունգին կհաստատեր, որ ինքը իր հետ է եղել, նույնիսկ եթե այդ խոստովանությամբ ես պաըժեի նրան: Ի վերջո, այդ տղան արդարության սիրահար է, - մռայլվում է ալֆան: - Նրանք, ովքեր կազմակերպել են դա, գիտեին, որ նա չափազանց կոռեկտ է և կխոստովանի: Կտտանքների միջոցով ես իմացա, որ Դունգը և մյուս տղան միասին են աշխատել: Դունգն ապահովել էր իր անվտանգությունը ՝ նստած լինելով օմեգայի հետ լճակի մոտ, իսկ երկրորդը հրկիզել էր, և ոչ ոք չէր իմանա դրա մասին, միայն թե տանջանքների ենթարկված իր ընկերը անմիջապես մատնեց նրան: Նրանք չպետք է տառապեին, որովհետև ես պետք է անմիջապես մահապատժի ենթարկեի Յունգիին նման վնասի համար, կամ գոնե դավաճանության համար: Յունգիին դավաճանել էին բոլոր կողմերից, բայց նրանք հաշվի չէին առել, որ ես չէի հավատա: Ի վերջո, Դունգը մատնեց և՛ իր օգնականին, և՛ ծրագիրը, բայց նա չգիտեր, թե ում համար է աշխատում:
-Միջնորդներ, - ասում է Հոսոկը սեղմված ատամների միջով:
-Իհարկե, - ժպտում է Չոնգուկը: - Դունգը չէր տեսել նրա դեմքը, այլապես հաստատ կծախեր, որովհետև ես տանջել գիտեմ: Ամեն դեպքում, գտիր պատվերողին, ես անձամբ կապելու եմ նրան ձիերից և հրամայելու եմ կտոր-կտոր անել:
***
Յունգիի ոտքի քերծվածքները մաքրում և վիրակապում են: Նա համբերատար լսում է Բիբիի անեծքները, ով հրաժարվում է հասկանալ տղայի այդպիսի կատաղի ցանկությունը ալֆայի ձեռքով մահանալու մասին և նստում է Գուուկի մահճակալին ՝ երազելով, որ հարեմի պահապանն արդեն լռեր:
Կես ժամ անց Չոնգուկը վերադառնում է իր սենյակ և այնտեղ գտնելով օմեգաներին, խոժոռվում է Յունգիի վրա:
- Ի՞նչ ես անում այստեղ։
-Ես ...- Յունգին շփոթվում է ՝ չիմանալով ինչ պատասխանել այդ հարցին:
-Պարոն, ես սպասում էի ձեզ, որպեսզի իմանայի՝ կարո՞ղ եմ նրան վերցնել և պատրաստել գիշերվա համար, - պատասխանում է Բիբին գլուխը խոնարհելով:
-Նա ինձ այլևս հետաքրքիր չէ, - ալֆան մոտենում է պատուհանին: -Թող նա վերադառնա ախոռ կամ խոհանոց, նշանակություն չունի: Քանի որ նա սիրում է գոմաղբ մաքրել, թող դա անի: Ինձ մոտ բեր Սուբինին:
- Այո՛, տե՛ր իմ, - Բիբին խոնարհվեց և գլխով արեց Յունգիին ՝ շարժվելով դեպի դուռը:
- Ուրեմն ես կարո՞ղ եմ գնալ:- Յունգին չի հասկանում:
- Իմ ննջարանից կարող ես, - ալֆան նույնիսկ նրան չի նայում:
- Եթե այլևս ինձանով հետաքրքրված չես, ապա թույլ տուր ինձ գնալ տուն, գոնե որպես վճար երեկվա երեկոյի համար, որը դու այդքան ստորորեն վերցրեցիր ինձանից, - հարցնում է օմեգան ՝ որոշելով օգտվել իրավիճակից:
-Դու չափազանց մեծ կարծիք ունես քո մասին, եթե կարծում ես, որ երեկվա համար կարող ես ինչ-որ բան խնդրել, - դիմում է դեպի նրան Գուուկը և կանգ առնում ՝ հիանալով վրդովված դեմքով և կայծակի փայլող աչքերով: - Ես քեզ բաց չեմ թողնի, քանի որ նախընտրում եմ թշնամիներիս ինձ մոտ պահել, այնպես որ վերադարձիր քո պարտականություններին, աշխատիր և քո հացը վաստակիր:
Յունգին պայքարում է ճզմել վիրավորանքը, որը արյան հետ թափվում է անոթների միջով, և գնում դեպի ելքը:
***
Նամջունի հարեմում գտնվող Չիմինից կարծես վախենում են: Եվ ոչ միայն Նամջունի հարեմում: Հենց Չիմինը մտնում է հարեմի գլխավոր սրահ, որտեղ պալատի բոլոր օմեգաներն անցկացնում են իրենց ժամանցը, բոլոր հայացքները ուղղված են նրա վրա, բայց ոչ ոք ոչ մի բառ չի ասում, չի բարձրանում, չի նստում նրա կողքին: Դիասը դա բացատրում է նրանով, որ հարեմում պիտակավորված օմեգան հազվադեպություն է և մեծ պատիվ, ասում են, որ Չիմին ինքնաբերաբար հանդիսանում է տիրակալի օրինական օմեգաի առաջին հավակնորդը: Միայն Ռին անունով օմեգան, ում ամբողջ հարեմում թագավորի պես են վերաբերվում, խոսում է նրա հետ, հետաքրքրվում է նրա բարեկեցությամբ և մի անգամ նույնիսկ նախաճաշի է կանչում, բայց Չիմինը հրաժարվում է: Նա նախընտրում է հանգիստ նստել իր սենյակում կամ գլխավոր դահլիճի անկյունում, որտեղ մինչ բոլորը խոսում և զվարճանում են, նա ընկնում է անցյալի, իր ծննդավայրի, ալֆայի մասին մտքերով, որին այլևս երբեք չի կարող տեսնել: ում դժվար թե կրծքավանդակի վրա տգեղ հետք ունեցող օմեգա անհրաժեշտ լինի:
Երեկ առավոտյան, նախ ընդհանուր իրարանցումից և հետո Դիասից, Չիմինը իմացավ, որ Նամջունը վերադարձել է պալատ: Այդ պահից օմեգան ի վիճակի չէր կուլ տալ նույնիսկ մի կտոր հաց: Այնպես չէ, որ Չիմինը կանխամտածված հացադուլ է սկսում ՝ բողոքելով ալֆայի դեմ, նա պարզապես չի կարող: Նրա կոկորդը կարծես կապված էր ամուր պարանով, և անկախ նրանից, թե ինչպես էր նա փորձում ուտել գոնե մի քանի խաղող Դիասի ղեկավարությամբ, չէր ստացվում: Վախը թույլ չի տալիս ուտել: Չիմինը գրեթե մեկ օր պառկում է անկողնում ՝ չկարողանալով ոտքի կանգնել,։ Ալֆայի հետ այդ մեկ գիշերը դեռ պայծառ է. Չի պատրաստվում մարել պատկերը, օմեգայի մեջ սարսափը հասցնելով մինչև կոկորդը, ստիպելով նրանց խեղդվել, և յուրաքանչյուր հիշողություն միայն ավելացնում է վախը, որ այն կարող է կրկնվել: Երկրորդ օրը Չիմինը կարծես քորոցների վրա նստած լիներ, լսում է ցանկացած աղմուկ և ներքին հիստերիա սկսվում ՝ վախենալով, որ հաջորդ վայրկյանին իրեն կկանչեն: Նա վախենում է Նամջունից այն աստիճան, որ վերջույթները կծկվում են, բայց ինքն էլ ավելի է վախենում ինքն իրենից, որ չի կարողանա դիմադրել, կոպիտ կլինի, կփորձի ազատվել և ալֆան իրեն շատ կցաեցնի: Չիմինը ցավից էլ ավելի է վախենում, քան անորոշությունից:
Եվս մեկ մայրամուտ և հարեմը պատրաստվում է քնել: Ընտրածներն իրենց կարգի են բերում իսկ մնացածները ցրվում են իրենց սենյակները: Չիմինը, երկար նստելով բակի աղբյուրի մոտ, ում Դիասը բռնի ուժով տարել էր մաքուր օդ շնչելու, գնում է իր սենյակ, երբ հանկարծ գլխապտույտը ստիպում է նրան բռնվել պատից, իսկ հետո ամբողջությամբ սահել հատակին: Քաղցած ուշաթափությունից օմեգաին արթնացնում է, Դիասը և, պահանջում նրան պառկեցնել նախասրահի բազմոցին, ինքը ՝ վախենալով իր սեփական կյանքի համար, գնում է Նամջունի մոտ:
Ալֆան գլխավոր դահլիճում է: Նամջունը ամբողջ օրը եղել է Իբլիսում և միայն վերջերս է վերադարձել պալատ, ուստի նա ընթրում է միայնակ ՝ հիանալով դիմացը պարող օմեգասներով:
-Տեր իմ, - Դիասը ծնկի իջավ նրա դիմաց: - Կներեք, որ ընդհատում եք ձեր ուտեստը, բայց քանի որ օմեգան նշված է, ես դա համարում եմ իմ պարտքը ...
- Ի՞նչ է պատահել նրա հետ:- Նամջունն ընդհատում է ՝ մի կողմ դնելով գավաթը և պատվիրելով երաժիշտներին դադարեցնել նվագը:
-Նա երեկվանից չի կերել, չի կարող, և հենց նոր ուշաթափվեց, - կակազեց Դիասը: -Ես ձեզ տեղեկացնում եմ, քանի որ չեմ ուզում ձեր բարկությունը հարուցել:
- Նրան այստեղ բերեք:
Դիասը խոնհարվում և հեռանում է, իսկ Նամջունը հրամայում է բոլորին, բացի երաժիշտներից, լքել դահլիճը:
Չիմինը հետևում է Դիասին, և նրա ականջներում դեռ կոտրվող սրտի ձայնն է, հենց որ իմացավ թե ով է իրեն կանչում :
-«Իմ մահը մոտ է», - կրկնում է ինքն իրեն Չիմինը ՝ պայքարելով հատակին խրված ոտքերը պոկելու համար: Նամջունի անվան կողքին, նույնիսկ օմեգայի մահը այլևս չի վախեցնում:
Նա մտավ նախասրահ, կանգ առավ մոտակայքում, զննելով ալֆայի դիմաց փռված սփռոցը լցված զանազան ուտեստներով, և աղմկոտ կուլ տվեց: Սովն անտանելի է, բայց օմեգան վստահ է, որ նա անմիջապես փսխելու է, արժե գոնե մի կտոր դնել բերանը: Նա չի նայում ալֆային, վախենում է չդիմանա և միանգամից ընկնի մեկ այլ ուշաթափությամբ, որից նա այլեւս ուշքի չի գա:
-Արի այստեղ, - հրամայում է Նամջունը մի ձայնով, որը ստիպում է փշաքաղվել և դուրս է հրավիրում Դիասին:
Չիմինը նյարդայնորեն ճմրթում է իր շապիկի եզրերը, և դանդաղ քայլում է դեպի սփռոցի ծայրը:
- Ինձ գինի լցրու:
Օմեգան կռանում է դեպի հատակին դրբած սափորը, բայց միայն ձեռքով է դիպչում դրան, երբ Նամջունը բռնում է դաստակից, քաշում նրան դեպի իրեն և նստեցնում իր ազդրերին: Չիմինը սկզբում բնազդաբար ցնցվում է, բայց արագ հանդարտվում է:
-Ուրեմն չե՛ս ուտում, - Նամջունը մի մազ է քաշում անցյացնելով տղայի ականջի ետևում ՝ հիանալով զարմանալի գեղեցկությամբ: Մի րոպե չկար, որ նա նրա մասին չմտածեր, չհիշեր: Նամջունի համար «ոսկե» տղայի մասին յուրաքանչյուր միտք, իր մեջ գազանին է արթնացնում, ձեռք բերելու, ջախջախելու, հպատակեցնելու անհապաղ ցանկություն է ծնում: Հրեշտակային տեսքը, սուր եղունգները և սաթի նման աչքերի ներքևում բարկությունը նվաճեցին Նամջունին դեռ իր սեփական քաղաքում, երբ դարպասի ետևից դուրս թռչող օմեգան խոչընդոտի նման դիմավորեց նրան: Նամջունն այլևս թույլ չի տա նրան գնալ, նա խոնավ գետնի տակ կանցնի, և նրան կտանի իր հետ: Նա այնքան է խենթանում նրա համար, որ հազիվ է զսպում իրեն, որ չկծի ձախ ականջի տակ բարակ, զարկերակային երակը: Նամջունը հագենում է նրա բույրով, սեղմում է իրեն ավելի մոտ, ձեռքը տանում է շապիկի տակ, հաշվում նրա կողերը: Նա պատրաստվում էր այս գիշեր կանչել նրան, պատկերացնում էր նրան իր գրկում:
- Ինչո՞ւ չես ուտում: - հարցնում է ՝ քաշելով բարակ սև շապիկի օձիքը, հիանում է նրա նշանով, նախատեսում է եւս մի քանիսիը դնել:
-Չեմ ուզում, - հազիվ լսելի պատասխանում է Չիմինը:
- Դե՜, փորձիր, - առանց գրկից հեռացնելու, գառան միսը դնում է ափսեի մեջ և մանր կտորներ կտրելուց հետո, մատներով վերցնելով մի կտոր, բերում է այն օմեգայի շրթունքների մոտ:
- Բացիր բերանդ:
-Ես չեմ կարողանա կուլ տալ, - փնթփնթում է Չիմինը ՝ գլխով անելով, բայց Նամջունը կրկնում է պահանջը, բայց այս անգամ ձեռքը սեղմվում է օմեգայի գոտկատեղի շուրջը: Չիմինը բացում է բերանը, իսկ ալֆան միսը դնում է լեզվին: Օմեգան, զսպելով սրտխառնոցը, փորձում է ծամել, բայց զգալով, որ սրտխառնոցը գլորվում է կոկորդում, շրջվում է և թքում հատակին: Նա փակում է աչքերը ՝ սպասելով հարվածին, բայց Նամջունը լուռ ձեռքը մեկնում է արդեն կարկանդակի մի կտորի: Երաժիշտները սկսում են նվագել նոր մեղեդի:
-Դու ուտում ես ամենալավ սնունդը, ապրում ես պալատի լավագույն սենյակում, բայց ոչինչ չես գնահատում, - Նամջունը ստիպում է նայել իրեն:
-Ես քեզանից ոչինչ չեմ ուզում, - ասում է Չիմինը ՝ կծելով շրթունքները և հաշվելով մինչ ցավը, որը նրան, անշուշտ, կպատճառեն:
-Ինչ արագ ես մոռացել, թե ինչ կարող եմ անել քեզ հետ, - շշնջում է ալֆան ականջին, լիզելով իջնում ականջի երկայնքով և կծում բլթակը: - Վերքերդ բուժվե՞լ են:
-Ես չեմ ուտի:
-Կստիպեմ, - կարկանդակը բերում է շրթունքներին, համբերատար սպասում է, երբ օմեգան կբացի իր բերանը:
Չիմինը կտրուկ հրում է նրա ձեռքը, և կարկանդակը հայտնվում է ալֆայի ազդրին: Նամջունը քմծիծաղում է, ձգվելով անձփռոցիկի հետևից և համբերատար սրբում է հագուստը: Ավարտելուց հետո նա նրբորեն հրում է ափսեն մի կողմ և դնում անձեռոցիկը:
- Ավելի բարձր նվագեք, մի բան, որը կխլացնի նրա ճիչերը, - դիմում է նա դեպի երաժիշտները և քցում Չիմինին հատակին: Օմեգան, ընկնելով ափերի վրա, միանգամից փորձում է վեր կենալ, բայց մեջքի ստորին մասից նրան սեղմում են հատակին և հանում տաբատը:
-Ոչ, մի արա, - փորձում է շրջվել Չիմինը ՝ հրաժարվելով հավատալ, որ ալֆան իրեն կվերցնի հենց այստեղ ՝ երաժիշտների առջև: -Ո՛չ, խնդրում եմ, - ամոթից մեռնում է նա և, ամուր փակելով աչքերը, եխունգները խրում է հատակի մեջ:
Նամջունը կարծես չի լսում, թուքը քսում է հետույքին ու հրում է մատը: Երաժիշտները արագացնում են տեմպը, ավելի ուժեղ հարվածում թմբուկներին ՝ ստիպելով երաժշտության ձայնը խեղդել հատակին հուսահատ պայքարող տղայի ճիչը:
- Ամաչու՞մ ես․- շրթունքները մոտեցնում է ականջին Նամջունը: -Դու արժանի չես ավելի լավ վերաբերմունքի, - կծում է նա պարանոցը: - Դու անդաստիարակ ես, չգիտեցող թե ինչպես վարվել տիրոջ հետ օմեգա ես, ում պետք է սովորեցնել վարքագիծ: Եվ ես կսովորեցնեմ, - տեղավորվում է, - դու նման կլինես մետաքսի, - նա մտնում է միանգամից և ամբողջությամբ, Չիմինը ցավից ճակատը հարվածում է հատակին:
Նամջունը անմիջապես անցնում է արագ մղումների, շարժվում է կոպիտ և կտրուկ, պատժում է անհնազանդության համար: Չիմինը զգում է, թե ինչպես է արյան տաք կաթիլը հոսում ներքևի ազդրով և նվնվալով, շարունակում է արցունքի լճակ նկարել դեմքի տակ: Նա աղոթում է, որպեսզի սա շուտ ավարտվի, դուրս գա իր մարմնից, և նրան մենակ թողնի ցավից և ամոթից անկյունում մեռնել, բայց Նամջունը չի դադարում ՝ ստիպելով հատակին քսվող ծնկները արյունով պատվել։
Արցունքներից աչքերը ծածկող Չիմինը ոչինչ չի տեսնում, եղունգները կոտրում է հատակը ճանկռելուց, համոզված է, որ այս պալատում նա այլևս երբեք չի կարողանա նայել ինչ-որ մեկի աչքերին: Նրան մի քանի տղամարդկանց առջև հսկայական դահլիճի հատակին բռնաբարեցին, ոչ միայն ծաղրում են նրա մարմինը, այլև հպարտությունը փոշիացնում: Նրան շրջում է մեջքի վրա, ամբողջությամբ հանում տաբատը և լայն տարածելով ոտքերը ՝ նորից մտնում է: Չիմինը վախենում է նայել նրան, քանի որ վստահ է, որ իր մարմինը հիմա մարդ չէ, այլ սարսափելի հրեշը է տանջում : Նա գլուխը շրջում է մի կողմ և արցունքների շղարշի միջից տեսնում ապակե գավաթ: Ալֆան կծում է նրա պարանոցը, ատամներով հանում է մաշկը, թողնում հետքեր, որոնք հետո օմեգան չի կարողանա ջնջել, իսկ Չիմինը, հասնելով բաժակին, փորձում հարվածել: Նրա դաստակը բռնում են օդում, այնքան ուժեղ սեղմում, որ Չիմինը կարծում է, թե լսում է ինչպես են կոտրվում ոսկորները:
- Կոտրե՞մ - դադարում է շարժվել և վերևից վայր նայում է նրան Նամջունը ՝ սեղմելով նրա բարակ դաստակը:
Չիմինին այնքան ցավոտ է, կարծես ալֆայի մատները կրակից են, և դրանց տակ այրվում են իր ոսկորները: Թմրած մատները, անկարող լինելով բռնել գավաթը, գցում են այն հատակին, և այն ջարդվում է, վերածվելլով բեկորների:
- Կոտրե՞մ -Նամջունը կրկնում է իր հարցը, և մոտենում է դեմքին՝ լիզելով աղի արցունքները:
Չիմինը հուսահատ թափահարում է գլուխը և հեկեկում ՝ պատասխան տալու փոխարեն: Նամջունը նորից հրում է, այնուհետև ձեռքը իջեցնում հատակին անմիջապես բեկորների վրա և սեղմում այն, ստիպելով ապակուն խրվել նուրբ մաշկի մեջ, և յուրաքանչյուր շարժումից այն ավելի ու ավելի է պատառոտվում:
Չիմինը չգիտի, թե ինչու է նա գոռում ՝ համարյա կոտրելով ձայնը. Սկսած թե որքան կոպիտ են նրան քաշում առնանդամի վրա, ապակու բեկորներից, որոնք խրվում են նրա մաշկի մեջ, թե պարզապես հսկայական, ոչ այնքան ֆիզիկական, որքան բարոյական ցավից, գիտակցելով, որ իրեն տրորում են ցեխի մեջ:
-Ամեն անգամ, երբ չհնազանդվես, քեզ ավելի կվնասես, - կծում է նա նրա շրթունքները ՝ ջախջախելով նրան կոշտ և աղի համբույրով: - Դու իմն ես, իմ անունն ունես քո վրա, ոչ մի տեղ չես կարող գնալ: Եթե երկար դիմադրես, ուրեմն ես քո սիրտն էլ կպոկեմ, եթե անհրաժեշտ լինի, ես կկտրեմ այն քեզանից, մինչ դեռ դու շնչում ես,:
Նամջունը պրծնում է նրա ներսում և անմիջապես կանգնում ոտքի ՝ ձեռքը մեկնելով գինուն: Չիմինը, կծկվելով հետույքից հոսող արյունախառն սերմնահեղուկից, գլորվում է կողքի, ցած է իջեցնում շապիկը, ծածկվում է դրանով, և վիրավոր ձեռքը սեղմում է կրծքին ՝ հանդարտվելով: Պահակը, որը վազելով եկավ տիրոջ կանչին, կանգնում է հատակին ընկած օմեգայից երկու քայլ հեռավորության վրա:
-Նետեք զորանոցը, թող գոմաղբը մաքրի, քնի հատակին և չոր հաց կրծի, տեսնենք, թե ինչքան է նրան դուր գալիս այդպիսի կյանքը, - հրամայում է Նամջունը և դուրս գալիս դահլիճից:
Չիմինին բռնում են արմունկներից և քաշում դեպի ելքը:
***
Յունգին հենց նոր էր պառկել, երբ բակից ձայն է լսում, այնուհետև բացվում է նրա սենյակի դուռը և տղային հրում են ներս, ով ընկնում է հատակին և մնում դրա վրա: Յունգին վերջերս ապրում էր միայնակ սենյակում, քանի որ օմեգաներից մեկը ամուսնությունից հետո տեղափոխվել էր, իսկ մյուսին աշխատանքից ազատել էին: Յունգին առանց տաբատի վազելով հասնում է անծանոթի մոտ և բարձրացնում նրան, օգնում մոտակա դատարկ մահճակալին նստել: Օմեգան լացած է, նրանից ալֆաի ուժեղ հոտ է գալիս, և նա ոչ մի բառ չի ասում: Յունգին վերադառնում է իր տեղը և համբերատար սպասում է որ տղան վերջացնի լացելը: Երբ օմեգան մի փոքր հանդարտվում է, Յունգին նորից անցնում է նրա կողմը և նստում գետնին մահճակալի կողքին:
- Ես Յունգին եմ: Ես կարո՞ղ եմ օգնել քեզ։
- Ես Չիմին եմ, ոչ ոք չի կարող ինձ օգնել, - տղան թևքով մաքրում է արցունքները, որոնք նորից սկսեցին հոսել, - այդ պատճառով մի մոտեցիր ինձ,- նա շրջվում է դեպի մյուս կողմը և լռում:
Յունգին վերադառնում է իր տեղը և նայելով ցնցվող ուսերին, քնում է:
Առավոտյան Չիմինը չներկայացավ աշխատանքը բաժանելուն, բայց Յունգին տեսավ թե ինչպես են նրան քարշ տալիս բաղնիք, և նա արդեն դուրս էր եկել այդտեղից ծառայի հագուստով: Օմեգային բահ հանձնեցին և ուղարկեցին ախոռ, որտեղ նա անմիջապես նետեց այն ՝ վախեցնելով ձիերին:
-Մի եղիր շատ ինքնորոշված, դա ավելի ուշ կվնասի քեզ: -Յունգին անցնում է մի դույլ ջրով:
- Ես ծառա չեմ: -Չիմինը մռնչում է նրա վրա: -Ես չեմ պատրաստվում փորփրել թրիքը, նույնիսկ եթե նրանք հրամայեն ինձ հենց այստեղ խաչել, - նա գնաց անկյուն և ընկավ խոտի վրա:
-Ես արդեն հասկացա, որ դու ծառա չես, - Յունգին դույլերը ջրով է լցնում: - Ես, նույնպես, բայց եթե պետք է, ուրեմն պետք է: Եթե չաշխատես, չես ուտի, և ես չեմ պատրաստվում կիսել իմ հացը:
- Պետք ել չէ, - հեգնում է Չիմինը, - ես երկու օր չեմ կերել և, ինչպես տեսնում ես, ես ողջ եմ:
- Հարեմի՞ց ես:
- Որտեղի՞ց գիտես։
-Չես թաքցնի քո իշխանական բարքն ու անհավատալի գեղեցկությունը, - քմծիծաղ է տալիս Յունգին: - Մինչ դու քայլում էիր դեպի ախոռ, ամբողջ բակը բաց բերանով նայում էր քեզ:
-Հարեմից եմ, - հուսահատ պատասխանում է Չիմինը, - բայց իմ գեղեցկությունը անիծված է, նրա պատճառով ես այստեղ եմ, - հառաչում է և պատմում նրան իր պատմությունը, մինչ Յունգին մաքրում է ախոռը.
Յունգին լսում է և զգում, թե ինչպես է իր ողնաշարը փշաքաղվում բռնության պատմությունից և իր կրծքի վրա խունացած, բայց դեռ տարբերվող սկզբնատառերի փորագրությունից, որը տղան ցույց է տվեց նրան:
-Դու մի հրեշի ձեռքն ես ընկել, չպետք է սադրես նրան:- Յունգին կտրուկ լռում է բակի աղմուկից, և երկու տղաները դուրս են վազում ախոռից:
Չիմինը անմիջապես հարվածում է ոտքերի տակ թողած գործիքներին և ընկնում գետնին ուղիղ սև ձիու սմբակների տակ, ով հրաշքով չի տրորում նրան:
-Նայիր ոտքերիդ տակ, - զայրացած ասում է ձիավորը ՝ քաշելով սանձը, իսկ Չիմինը, բերանը բաց, նստած գետնին, նայում է ձիուն հեծնած ալֆային:
-Վեր կաց:- Յունգին փորձում է նրան բարձրացնել գետնից 'փորձելով անտեսել պալատի գլխավոր ալֆայի առկայությունը, որի ետևում կան եւս վեց մարտիկներ: Գուուկն իջնում է ձիուց և, անտարբեր հայացք գցելով Յունգիի վրա, Մամոնի հետ գնում է դեպի գլխավոր ախոռը, որպեսզի անձամբ խնամի նրան: Ռազմիկները հետեւում են տիրոջ օրինակին:
- Ո՞վ էր նա: - հասնում է մռայլ Յունգի Չիմինին, որը քայլում է դեպի ջրհորը:
- Գուուկը: Դու բախտավոր ես, որ Նորին Մեծությունը, որովհետև սայթաքեցիր, չհրամայեց քո գլուխը կտրել, - ասում է օմեգան: - Երբեմն ինձ թվում է, որ նա նույնիսկ հաշվում է իր ենթակաների շնչառությունն ու գլխատում հավելյալի համար:
- նա՞ ինքը Գուուկը:- Չիմինը զարմացած թափ է տալիս թարթիչները: - Իսկապե՞ս նա է:
- Այո. Դու՞ էլ էիր նրան պատկերացնում եղջյուրներով ու պոչով:- Յունգին ծիծաղում է:
Երեկոյան օմեգաներն արդեն կարծես անբաժանելի լինեին: Յունգին միևնույն է կիսում է հացը Չիմինի հետ, չնայած որ Չիմինը ամբողջ օրը ոչինչ չարեց: 24 ժամվա ընթացքում առաջին անգամ Չիմինը նորմալ սնվում է և նույնիսկ վատ չի զգում: Օմեգան գիտակցում է, որ ախորժակի բացակայության հիմնական պատճառը եղել է Նամջունը, իսկ այստեղ ՝ պալատից դուրս և նրանից հեռու, չնայած Չիմինը չի քնում փետուրներով մահճակալների վրա, և շոգեխաշիլ է ուտում, նա շատ ավելի հանգիստ է:
Գիշերվա կեսին, ամբողջ բարաքը արթնացնելով, պահակները գալիս են օմեգայի հետևից, և լացող տղային տեղափոխում են պալատ: Յունգին անկարող է քնել Չիմինի համար անհանգստությունից և մի քանի ժամ անցկացնում է լճակի կողքին: Արշալույսին ուժասպառ տղաին դաստակների շուրջ թարմ կապտուկներով բերում են հետ և նետում հատակին։
-Նա կապում է ինձ, - Չիմինը կուլ է տալիս արցունքները և մնում նստած հատակին: - Կապում է անկողնում և ... - լռում է, - նույնիսկ ավարտելուց հետո, նա քնում է, չարձակելով ինձ: Ես պարզապես մերկ պառկած եմ մնում՝ չկարողանալով շարժվել: Նա խոստանում է դա անել ամեն երեկո, մինչև ես կհնազանդվեմ:
- Ուրեմն, միգուցե հնազանդվե՞ս:- Յունգին իրեն ասածին չի հավատում, բայց կոտրված տղային նայելու ուժ չունի:
-Քեզ համար դժվար է ինձ հասկանալ, - դառնորեն քմծիծաղում է Չիմինը: - Ես ծնվել եմ քաղաքի ամենահարուստ և ամենահայտնի ընտանիքներից մեկում: Ես ծառա կամ պոռնիկ չեմ: Ես այն մարդն եմ, ով պետք է ամուսնանար սիրով և ապրեր երջանիկ, և ոչ թե այսպես: Ես ատում եմ նրան, նա ամեն ինչ խլեց ինձանից: Ես չեմ կարող ենթարկվել նրան, ում ուզում եմ սպանել: Ես ուզում եմ այստեղից դուրս գալ, բայց չեմ կարող: Ինչու՞ ես դու այստեղ։ - Կտրուկ փոխում է թեման և, վերմակը հանելով անկողնուց, փաթաթվում է դրա մեջ: -Ինչու՞ չես փախչում քաղաք, եթե այստեղ իրականում քեզ դուր չի գալիս: Քեզ հաստատ բռնի չեն պահում:
-Ես կարծում եմ, որ փախուստի հարցն արդիական է հենց հիմա, - հառաչում է Յունգին, - որովհետև կարծես ինձ այլևս չեն հետևում: Եվ ես քեզ խորհուրդ եմ տալիս մի փոքր համբերել, և քո ալֆան այս խելահեղ մոլուցքը կկորցնի: Իմը կորցրել է:
-Ի՞նչ իմաստով: Ալֆա ունե՞ս:- Չիմինը զարմացած նայում է նրան:
- Ինձ հենց այդ նույն բռնի ուժով բերեցին պալատ, վերցրեցին իմ սեփական հարսանիքից և ստիպեցին մնալ հարեմում: Բայց ինձ հետ դա արեց Գուուկը:
- Գուո՞ւկը:- Չիմինը ապշած նայում է նրան:
Յունգին գլխով է անում:
- Վերջացրու, - ծիծաղում է Պակը և անմիջապես կանգ առնում ՝ բռնելով օմեգայի մռայլ հայացքը, - այսինքն, կներես, ես դա նկատի չունեի, ես նկատի ունեմ ...
- Որ ես քո նման գեղեցիկ ու պայծառ չեմ, որ ինքը 'Գուուկը, դժվար ինձ վրա նայեր: Դու դա նկատի ունեիր, - շարունակում է Յունգին:
- Ներիր ինձ կոպիտ լինելու համար, - Չիմինը իջեցնում է հայացքը:
- Ես չեմ նեղանում, - Յունգին նույնպես նստում է հատակին: -Դու ճիշտ ես, ես քո նման գեղեցիկ չեմ, բայց ես քեզ չեմ ստում, դա ինձ պետք չէ: Ես այստեղ եմ, քանի որ նրա հետաքրքրությունը բորբոքվեց, բայց այն իրականում մարեց, և ես պատրաստվում եմ, վերջապես, նետել այս անցյալի բեռը և գնալ տուն:
- Ես նույնիսկ նախանձում եմ քեզ, որ այժմ անհետաքրքիր ես քո տիրոջ համար: Ինչպե՞ս հասկացար դա:
- Մենք քնեցինք, նա այլևս ինձ չի կանչում, ինձ չի սպառնում, չի խոշտանգում, և այսօր բոլորովին անտարբեր հայացք գցեց ինձ վրա, - ուսերն է բարձրացնում Յունգին: - Նախկինում այդպես չէր: Այնպես որ, կարծում եմ, ես կարող եմ փախուստ ծրագրել այս դժոխքից, նա նույնիսկ չի էլ նկատի:
- Միգուցե իմն էլ կձանձրանա՞: -Չիմինը մտածմունքների մեջ է ընկնում: -Միգուցե իսկապես լավ կլինի դիմանալ և սպասել, որ նա կկորցնի հետաքրքրությունը:
-Եվ դու կկարողանաս փախչել և գտնել քո սիրած ալֆաին:
-Բարի գիշեր: -Նա կտրուկ ցատկում է ոտքի և գնում դեպի մահճակալը ՝ թողնելով Յունգիին հատակին նստած:
***
Կրկին հարեմին ծառայելով, Յունգին կրկին խեղդվում է թքով, որը դառը համ ունի դաժան խանդի զգացումից, որը նա կոչում է նախանձ: Յունգին համոզված է, որ դա ոչ թե Գուուկի, այլ կյանքի այն հաճույքների հանդեպ է, որոնք կարող են իրենց թույլ տալ հարեմի օմեգաները: Յունգին նախանձում է, որ նրանք ուտում են ինչ ուզում են, որ նրանք լողանում են երբ ուզում են, որ նրանք քնում են փափուկ փետուրների վրա, բայց նա չի մտածում նրանց հանդերձանքների, նրանց ծանր ոսկե կախազարդերի մասին, և, իհարկե, նրան չի հետաքրքրում, թե ում հետ են նրանք կիսում գիշեր այս ամենի համար: Նա պարզապես շատ քաղցած է և իրոք ուզում է յուղի մեջ տապակած խմորի կտորներ, որոնք այնուհետև առատորեն լցվում են մեղրով և ցանվում ընկույզով: Օմեգաին ուտեստնեին նայելուց շեղում է ՝ Չիմինը, ով հարվածում է ուսին և օգնություն խնդրում սկուտեղները տանելու համարշ:
Ռինը ընթրիք է տալիս, որին հրավիրված են բոլոր տիրակալների առաջին օմեգաները: Չիմինը և Յունգին ճաշ են մատուցում մնացած ծառաների հետ միասին: Հարեմի բոլոր օմեգաները, հենց որ Յունգին սկուտեղով բարձրանում է նրանց մոտ, հեռանում են, բարձրացնում իրենց քթերը և խնդրում մյուս տղաներին ծառայել իրենց: Ռինը ժպտում է մռայլ Չիմինին, անվանում նրան «կատվիկ» և միայն նրան է բաժակը հանձնում, որ նորից լցնի: Յունգին հյուրերի մեջ տեսնում է նաև Թեհյոնին, ով նստած է Ռինի ձախ կողմը և ամաչկոտ ժպտում է նրան:
-Մենք շատ հաջողակ էնք մեր պարոնների հետ, - ասում է Ռինը ՝ հենվելով սեղանին, մինչ բոլորը բաց բերաններով լսում են Գուուկի գլխավոր օմեգաին: - Վերջերս ես զրուցեցի դեսպանի օմեգայի հետ, ով պալատում հյուր էր: Այնպես որ, այն նվերներն ու պատիվները, որոնց մենք շնորհվում ենք, այդ հողերի օմեգաները երբեք չեն էլ երազել, ուստի ես անձամբ անկեղծորեն երախտապարտ եմ իմ տիրոջը - բոլոր օմեգաները դրականորեն գլխով են անում: -Պետք չէ բարկանալ միմյանց վրա կամ նախանձել, մենք բոլորս նրանց օմեգաներն ենք, բոլորս այստեղ ենք, որպեսզի նրանք կարողանան խաղաղություն գտնել մեր գրկում, հանգստանալ պատերազմներից և մարտերից, որոնք նրանք մղում են մեր բարեկեցության համար:, - Ռինը գինի է խմում ՝ հայացք գցելով ափսեները փոխող Յունգիի վրա: - Երեկ Սուբինը գիշեր անցկացրեց իմ տիրոջ հետ, վաղը ՝ Նիլ, Սանդրոն, ձեզանից որևէ մեկը կարող է դա անցկացնել նրա հետ: Դա կարեւոր չէ. Կարևոր է, որ մենք այստեղ ընտանիք լինենք, որ եղբայրներ լինենք:
-Գիշերից հետո նա ինձ սա է նվիրել, - Սուբինը մեծ քարով մատանին ցույց է տալիս հավաքված ամբոխին, և բոլորը հիացած արձագանքում են:
-Քեզ նման հիասքանչ է, - ժպտում է Ռինը նրան:
- Ի՞նչ ես կարծում – Բիբին կանգ է առնում սափորից ոչ հեռու սառած Յունգի կողքին: - Դու կարող էիր նստել այս սեղանի գլխին:
-Նրա արտասանած յուրաքանչյուր բառից իմ սիրտը խառնում է, - Յունգին բերանը ծռում է: -Ես չեմ մոտենում գինի լցնել, ես վախենում եմ, որ հենց նրա գլխին կլցնեմ:
- Իսկ այնպիսի տեսք ունես կարծես նախանձում ես, - Բիբին լեզվով կտտացնում է:
- Դու սխալվում ես: -Յունգին կատաղությունից եռում է:
- Չեմ կարծում, Նա այլևս քեզ չի ընտրում, և դու կմեռնես գոմաղբ մաքրելով: Հիմար, - ասում է Բիբին ու հեռանում:
-Ես կփախնեմ այստեղից, - Յունգին պատասխանեց նրա մեջքից և գնում խոհանոց:
Ճաշը վերջանում է, և օմեգաներից շատերը հեռանում են, սեղանի շուրջը մնում են Ռինը, Սուբինը, Թեհյունը և Նամջունի հարեմի երկու օմեգաններ: Ռինը խնդրում է Չիմինին միանալ իրենց, բայց լսելով Նամջունի հրամանի մասին ՝ նա շատ է տխրում, բայց համակերպվում է: Յունգին և մեկ այլ տղա մաքրում են սեղանը ՝ վրան թողնելով միայն մրգերով ուտեստներ:
-Ահա, օրինակ, նա, -Ռինը նույնիսկ չի դառնում Յունգիի կողմը, բայց ձեռքը շարժում է նրա ուղղությամբ: - Տերը ներեց նրան փախուստի և գողության համար, իսկ նա կրկին մի հիմարություն արեց:
- Եվ ի՞նչ եմ արել ես որ այդքան սարսափելի է:- Յունգին դնում է ափսեները և նայում նրան:
- Ինձ չի սազում ծառաներին պատասխանել, իսկ Բաոն պետք է սովորեցներ քեզ ինչպես վարվել պարոնների հետ, բայց դու հստակ մի բան արել ես, այլապես չէիր մնա ծառաների մեջ, - Ռինը արհամարհական հայացքով նայում է նրան: - Մենք ուրախ ենք բոլորին, ցանկացած օմեգա արժանի է խաղաղության և անվտանգության, և դա Եդեմում կարող է տալ միայն Տերը: Իսկ դու հիմա նստած կլինեիր մեր կողքին, բայց քո նողկալի պահվածքը ցույց է տալիս, որ դրան արժանի չես:
-Ես հիմա նրա դեմքը կփշրեմ, - բարձրաձայն արտասանելուց հետո Յունգին դիմում է վերադարձած Բիբիին, իսկ նա հրամայում է պահակներին օմեգաին ուղեկցել մինչև ելքը:
-Դա այն է, ինչի մասին ես խոսում եմ, - ասաց Ռին Թեհյոնին: - Վարք դրսեւորելու անկարողություն և անհարգալից վերաբերմունք: Քեզ համար, հավանաբար, դժվար է դա պատկերացնելը, քանի որ դու, ինչպես ես, ամեն ինչ գիտես: Իսկ սրա տեղը, տեսնում եք, իսկապես միայն ախոռն է:
-Նա պարզապես չի տեղափոխվել հարեմից հարեմ, - ասում է Թեհյունը մեղմորեն, - նա չի տեսել և չգիտի, թե ինչպես է այն, երբ միշտ ապրում ես վախենալով կորցնել քո հովանավորին, բաժին հասնել ավելի դաժան ինչ-որ մեկին կամ ավելի վատ չհասնել ոչ մեկին։ Նրան կարելի է ներել իր բնավորության համար, և, հավանաբար, դրանով էլ նա հմայել է իր տիրոջը:
-Անհեթեթություն, - Ռինը բաժակը բարձրացրեց դեպի շրթունքները: - Նա պարզապես դաստիարակված չէ և իրեն վեր է դասում մեզանից: Նման պահվածքով նա վիրավորում է հարեմի յուրաքանչյուր օմեգաի: Նա ցույց է տալիս, որ մենք ենթադրաբար անինքնասեր ենք, քանի որ ենթարկվում ենք, նա չի հասկանում, որ մենք սիրում ենք մեր տերերին: Եվ նա, տեսնում եք, ընտրյալն է, ազատամարտիկ, կարծես նրան այստեղ վանդակում են պահում: Սարսափելի պահվածք, որը հարգանքի փոխարեն պետք է զզվանք առաջացնի. -Չարացած ափսեն հեռացնում է իրենից: -Բայց, օրինակ, դու չես կարող դա ասել այս պաշտելի փոքիկի մասին, - նա ժպտում է Չիմինին, ով դեռ սենյակում է:
- Ո՞րն է մեր տարբերությունը: - Պակը նայում է նրան ՝ չհասկանալով: - Ես էլ չեմ ընդունում իմ տիրոջը, - անտեսում է Նամջունի հարեմի ցնցված օմեգաների հայացները:
-Ոչինչ, դա նորմալ է, զգացմունքներին պետք է ժամանակ տրամադրել, - նրան հանգիստ պատասխանում է Ռինը: -Բայց երբեք մի համեմատիր քեզ այդ քրջոտի հետ: Նա սարսափելի մարդ է: Նա դաշույնը խրել էր տիրոջ ուսի մեջ, գողացել իմ վզնոցը, փախել, դավաճանել երկու ծառաների, որոնցից մեկը իր իսկ սիրեկանն էր, և նրանց մահապատժի էին ենթարկել նրա մեծամտության պատճառով: Մի՛ եղիր այդպիսին:
-Ես դա չգիտեի, - շփոթված նայում է նրան Չիմինը:
-Նա անհանգստություն է պատճառում յուրաքանչյուրին, ում հետ շփվում է, զգույշ եղիր նրա հետ, - խնդրում է Ռինը: - Դու պարզապես հարեմի օմեգա չես, դու պիտակավորված ես, այնպես որ խնդրում եմ ուշքի արի և վերադառձիր մեզ մոտ:
***
Թեհյոնը մտնում է տան աջ թևում գտնվող տիրոջ լոգարան և հասնելով հատակին ներկառուցված լողավազանին, որը հեշտությամբ կարող է տեղավորել չորս հոգու, հանում է խալաթը և մերկ ընկղմվում ջրի մեջ ՝ անմիջապես հայտնվելով իր ալֆայի գրկում , Հոսոկը տղային նստեցնում է ազդրերին, երկար համբուրում է շրթունքները, կողքերը շոյում է ջրի տակ, ափերով սեղմում հետույքը: Օմեգան ձեռքերը փաթաթում է պարանոցին, քսվում նրա առնանդամին, ցույց է տալիս, թե ինչքան է կարոտել: Ալֆան պակաս չէր կարոտել, նա սեղմեց նրան ավելի մոտ, քաոսային համբույրներ թողեց հասմիկի բույրով մաշկի վրա և նորից ձեռքերը տարավ դեպի շրթունքները: Դժվարությամբ կոտրելով քաղցր համբույրը ՝ Թեհյոնը որոշում է նախաձեռնությունը վերցնել իր վրա և ձեռքը տանելով մեջքի հետևը ՝ ալֆայի առնանդամը ուղղում է իր մեջ:
-Կցավեցնես քեզ, - Հոսոկը համբուրում է պարանոցը:
-Ես լավ եմ պատրաստվել, - հևալով պատասխանում է Թեհյոնը, երբ ալֆան մտնում է ամբողջ երկարությամբ և համբուրում է նրա հետ տարած գլխի շնորհիվ բացված կոկորդը,:
Թեհյոնը սահուն շարժվում է դրա վրա, բռնվում է նրա ուսերից, դանդաղորեն արագացնում է տեմպը: Նրա հևոցները արձագանքվում են պատերից ՝ Հոսոկի վրդովմունքը տեղափոխելով հաջորդ մակարդակ: Ալֆան չի դիմանում, բռնում է հետույքից և ավելի ուժգին հրում իր առնանդամի վրա ՝ յուրաքանչյուր հպումից ստիպելով լողավազանի ջուրը թափվել կողմերից:
Թեհյոնը պրծնում է զարմանալիորեն գեղեցիկ, Հոսոկը միշտ հիանում է նրանով այս վայրկյաններին, շրթունքներով բռնում է յուրաքանչյուր շնչառություն, պահում է այս նկարը հիշողության ամենաթաքնված անկյունում: Թեհյոնի շրթունքները այրվում են, Հոսոկի ձեռքերը շուտվանից նրա կոնքերի վրա են, բայց ափերի հետքերը, այրված նրա հետույքին, դեռ շոշափելի են: Ալֆայի կրծքավանդակը պատված է կծոցներով, նրա մեջքին կան թարմ հետքեր, որոնք թողել են օմեգաի եղունգները: Նրանք ուժասպառ եղած, կիսապառկած են ջրի մեջ: Թեհյոնը ալֆայի կրծքավանդակի վրա մատներով նկարում է նախշեր, որոնք միայն ինքը գիտի, իսկ նա հանգստանում է ՝ քիթը թաղելով օմեգաի թաց մազերի մեջ:
-Ես չեմ հասցնում շնորհակալություն հայտնել նվերների համար, բայց արդեն նորերն եմ ստանում, - կամաց ասում է Թեհյոնը:
-Դու արժանի ես բոլորին և ավելիին:
-Դուք պարզապես իմ տերը չեք, - օմեգան նայում է նրա աչքերին, - դուք իմ ամեն ինչն եք, և ես երբեք չեմ ցանկանա կորցնել ձեզ:
Հոսոկը նրան մեղմ ժպտում է:
- Ես այլևս ոչ մի ուրիշ հարեմ չեմ գնա, ոչ մեկին չեմ պատկանի: Ես կնախընտրեմ մեռնել, - կրկին գլուխը դնում է կրծքին:
- Որտեղի՞ց ես վերցրել այդ մտքերը: - ալֆան մռայլվում է:
- Ես այդպիսի վախ ունեմ: Ես անընդհատ վախենում եմ դրանից, - Թեհյոնը լռում է մի քանի վայրկյան: - Ես վախենում եմ, որ հանկարծ մեզ վրա հարձակվեն, հանկարծ պատերազմ կամ մահափորձ լինի, և ես կկորցնեմ ձեզ:
-Մահից վախենալ նշանակում է չապրել:- Հոսոկը նրա դեմքը առնում է ափերի մեջ և ստիպում է նայել իրեն: - Վախը կարող է թունավորել մարդու գոյությունը, այնպես որ ազատվիր այդ մտքերից, թե ինչ կլինի վաղը, և պարզապես վայելիր այն, ինչ ունես այսօր:
-Ես չեմ կարող, - կարկամում է օմեգան: -Վախենում եմ, քանի որ ձեզանից ուժեղ տիրակալներ կան, վախենում եմ, որ դուք ամենակարող չեք, կարող եք մտածել, որ սա մանկական խոսակցություն է, բայց ես երբեք այնպես չեմ վախեցել ինչ-որ մեկին կորցնելուց, որքան ձեզ: Պարոն Գուուկը ... - իջեցնում է օմեգան փափուկ թարթիչները: - Նա ավելի ուժեղ է: Նա ավելի շատ ուժ ունի: Մի օր կարող է պատահել, որ նա բարկանա կամ ինչ-որ բան պատահի, իսկ հետո ի՞նչ կլինի: Ինչպե՞ս եք գործ ունենալու առավելագույն ուժ ունեցող մեկի հետ: Ես չեմ կարողանա գոյատևել դա:
-Գուուկը և ես ղեկավարում ենք նույն կայսրությունը, - Հոսոկը դեռ չի կարողանում հասկանալ:
- Ուղղակի հանգստացրեք ինձ, ասացեք ինձ, որ դուք երբեք թշնամանքի մեջ չեք լինի, իսկ եթե անեք դա, ապա նրան կհաղթեք; Այս մտքերը երբեմն նույնիսկ թույլ չեն տալիս շնչել:
-Մի անհանգստացիր հիմար մտքերի պատճառով, - Հոսոկը կոպտորեն պատասխանում է նրան: - Այլևս երբեք նրա մասին, մեր ենթադրաբար նույնիսկ ապագա թշնամանքի մասին, մի խոսիր, - նայում է արցունքներով լցված աչքերին և շարունակում է- Դու ինձ համար շատ թանկ ես, բայց Գուուկն ինձ համար քեզանից թանկ է․ Հիշիր սա:
- Իսկ եթե նա հրամայի ինձ սպանե՞լ: - սրբում է ընկնող արցունքի կաթիլը, և նեղացած նայում է նրան:
-Ես քեզ կսպանեմ, - պատասխանում է ալֆան առանց երկմտելու, առանց կասկածի ստվերի: - Իսկ հիմա գնա քո սենյակը, - հեռացնում է նրան իրենից: - Երբ հանգստանաս և դադարես հիմար հարցեր տալ, մենք կխոսենք, - ամեն բառի հետ օմեգայի ներսը սառնություն է զգում: Թեհյոնը կարծես տաք ջրի մեջ չէր, որտեղ մի քանի վայրկյան առաջ նա ամուր ձեռքերում էր, այլ սառցապատ անապատում, որտեղ նա մնաց միայնակ անխնա խավարի հետ: Նա հազիվ է կանգնած ոտքերի վրա, դուրս է գալիս լոգարանից և, հասնելով հատակին նետված խալաթին, փաթաթվում է ու լուռ հեռանում լոգարանից:
***
Ծառաները, որոնք պետք է մաքրեին լոգարանը և փոխեին ջուրը, չէին կարող ժամանակին կատարել իրենց աշխատանքը, քանի որ երկրորդ պարոնը ամբողջ երեկո այնտեղ էր: Վերջապես սպասելով նրա հեռանալուն, Յունգին, երեք այլ տղաների հետ միասին, ներս է մտնում և անմիջապես սկսում իր պարտականությունները ՝ երազելով հնարավորինս շուտ ավարտել և պառկել քնելու, քանի որ մի քանի ժամ անց լուսաբաց է: Լոգարանում մնում է միայն երկրորդ անգամ սրբել հատակը, երբ պալատի կառավարիչը մտնում է այնտեղ և ծառաներից պահանջում անհապաղ դուրս գալ տարածքից:
Յունգին, տաբատը քաշած մինչև ծնկները, դույլը ձեռքին, քթի տակ հայհոյելով, որ հետո ստիպված կլինի ավարտել գործը, ինչը նշանակում է անկողին չմտնել, հուսահատ հետևում է մյուս տղաներին դեպի ելքը: Հենց ծառանները դուրս են գալիս, Գուուկի հարեմի օմեգաները քրքջալով վազում են բաղնիք: Յունգին համբերատար մյուս տղաների հետ սպասում է, որպեսզի բոլոր օմեգաները անցնեն, և տեսնում է, թե ինչպես է նրանց հետևից գալիս Գուուկը: Յունգին, ինչպես մնացած ծառաները տիրոջ հայացքից, գլուխը չի իջեցնում, դույլը դնում է հատակին և լաթը նետում է դրա մեջ ՝ իր ամբողջ տեսքով արտահայտելով դժգոհությունը: Գուուկը նույնիսկ նրա կողմը չի նայում, չնայած Յունգին վստահ է, որ տեսել է իրեն: Նա քայլում է կողքով և արդեն անցնում է բաղնիքի շեմը, ինչպես ինքն իրենից չսպասող օմեգան, բռնում է նրա արմունկից, բայց անմիջապես, կարծես այրվածք ստացած, հեռացնում է ձեռքը և ընկնում ծնկներին ՝ վախեցած մոտեցող պահակախմբից: Մյուս ծառաները խոնարհվում են ալֆայի առաջ և անմիջապես ցրվում:
-Վեր կաց, - հրամայում է Գուուկը և ցրում պահակներին : - Ի՞նչ ես ուզում - հիանում է, ճակատից թաց մազափնջով սահող և արձակած վերնաշապիկի պատճառով երևացող մերկ ուսոսկրերի վրա ընկնող կաթիլներով: Այնքան մոտ, որ ձեռ ես մեկնում ու բռնում, և այնքան հեռու, որ մեկ դար անհնար է հասնել նրա մոտ: - Հիմա լոգարաննե՞ր ես մաքրում: - ալֆան բարձրացնում է հոնքը: - Դա՞ է քո առաջխաղացումը:
- Սա լրացուցիչ աշխատանք է, տե՛ր իմ, - վերջին երկու բառերը հազիվ են դուրս հանում ինքն իրենից ՝ շատ լավ հիշելով կատուների սենյակը: - Դրա համար, ի դեպ, ինձ չեն վճարում: Ես ուզում էի հարցնել. - Յունգին աղմկոտ կուլ է տալիս ՝ ընտրելով իր խոսքերը, - եթե այլևս ինձանով հետաքրքրված չեք, ինչու՞ չեք թողնում ինձ գնալ: Ինձ ոչինչ պետք չէ, ես ինքս կհասնեմ Միրաս, պարզապես թողեք ինձ դարպասից դուրս գալ:
-Դու ծիծաղելի երեխա ես, - կես ժպիտով բարձրացնում է շրթունքների անկյունները և ավելի է մոտենում, հանձնվում է մոտ լինելու գայթակղությունը: - Դու ինձ միշտ հետաքրքիր կլինես: Մինչ այդ, ես սպասում եմ:
- Ինչի՞ն,- Յունգին շփոթված թափահարում է թարթիչները:
-Քո բացարձակ հնազանդությանն ինձ և ինձ որպես քո ալֆա ընդունելը, - ականջին դրդված շշնջում է նա: - Ահա այստեղ, - մատները վարում է կատարյալ ուսոսկրեիր երկայնքով, որոնք ասես փորագրված լինեն գրանիտից, - իմ ատամների հետքերը կլինեն: Իսկ այստեղ, - ձեռքը դնում է կրծքին, զգալով դրա տակ արագ բաբախող սիրտը, - ես կլինեմ:
-Դուք չափազանց ինքնավստահ եք, տեր իմ, - փորձում է հեռանալ օմեգան, բայց ետևում պատ է, իսկ առջևում Գուուկը ՝ խոչընդոտ, որը չի կարող անցնել:
- Շուտով դու դա կհասկանաս, - քիթը վարում է այտին և աղմկոտ հոտոտում ՝ թույլ տալով, որ քաղցր սալորի հոտը արյան մեջ անցնի: - Ինձ վրեժը բերեց քեզ մոտ, բայց ինձ մնալ ստիպեց քո ուժը, քեզ ինձ մոտ կբերի իմ բույրը, շատ քիչ է մնացել: Ո՞ւր է իմ նվերը: - Դժգոհ նայեց տղայի պարանոցին:
- Ես այն աղբն եմ քցել: - չար պատասխանում է օմեգան:
-Ոչինչ, ես քեզ նորը կնվիրեմ, - նա կտրուկ հետ քաշվեց 'զգալով, որ այլևս հնարավոր չէ իրեն զսպել, և որ տղաին ուզում է ճզմվել այս պատի մեջ, ցույց տալով իր ծարավի ամբողջ ծավալը: Մեկ անգամ եւս նայեց նրան և քայլեց դեպի ջրում զվարճացող օմեգաները ՝ թողնելով կատաղած Յունգիին մտածելու իր խոսքերի մասին, որից հետո օմեգան իր ճակատին ապտակելով, դուրս վազեց բակ:
Յունգին գտնում է, որ Չիմինը սենյակում քնած է և ուրախ է, որ Նամջունի պահակները նրան չեն տարել: Օմեգան թռչում է մահճակալի մոտ և թափահարում տղայի ուսերը ՝ փորձելով արթնացնել նրան:
- Ի՞նչ ես ուզում, - Պակը քնկոտ փնթփնթում է, իսկ հետո կտրուկ կուչ գալիս, սարսափով լի աչքերով նայելով դռանը: - Նրա՞նք են եկել։
-Ոչ, ոչ ոք չի եկել, - հանգստացնում է նրան Յունգին: - Ես օգնության կարիք ունեմ.
- Ի՞նչ օգնություն – օմեգան մատներով տրորում է աչքերը:
- Ես պետք է ստանամ այդ գարշահոտ թուրմը, որը նրանք խմում են, որպեսզի օրերս չգան:
- Դու՞ հիվանդ ես- Չիմինը խոժոռվում է: - Պալատում որտե՞ղ կարելի է այդպիսին ձեռք բերել:
- Այստեղ ժամանելուց ի վեր ես ամսականեր չեմ ունեցել: Կարծում եմ ՝ սթրեսի և այս ընթացքում ինձ հետ պատահած ամեն ինչի պատճառով ցիկլս սխալ ընթացավ, - մրթմրթում է Յունգին:
- Ուրեմն, ինչպի՞ց որոշեցիր, որ այս անգամ այն կսկսվի: - Չիմինը մոտենում է ու հոտոտում: - Ես ոչինչ չեմ զգում:
- Նա է դա զգում, - Յոունգին հազիվ է զսպում արցունքները:
- Քո վերջն եկել է, - շնչում է Չիմինը և շրջվում դեպի մյուս կողմը: - Քնիր, մինչ կարող ես:
YOU ARE READING
Գուկյուն
FanfictionՀեղինակ Liya Movadin Թարգմանություն bts.arm.ff https://ficbook.net/readfic/7854968
