Գուկյուն

Գանգերի կայսրություն

Չոնգուկի պլանները հարձակվել հյուսիսային մասի վրա, վիճակված չէր իրականություն դառնալ: Նրա դեմ հարևան հզոր կայսրությունների կառավարիչները սկսեցին միավորվել Մանի ղեկավարության ներքո: Չոնգուկը իմանալով սպասվող հարձակման լուրը, Նա միանգամից սուրհանդակ ուղարկեց Նամջունի մոտ, և ինքը ՝ հավաքելով իր հրամանատարներին, Հոսոկի հետ միասին մի քանի օր նա փակվեց իր աշտարակներից մեկում: Նամջունին սուրհանդակը հանդիպում է ճանապարհին, ուստի ալֆան, անհապաղ հետ է շրջվում, մի քանի օր անց նստելով դեռևս չծաղկված Չոն կայսրության տիրակալի ձախ կողմում կամ, ինչպես ընդունված էր անվանել, «գանգերի կայսրություն»:
—Մեր համախմբված բանակը ունի երկու հարյուր հազար մարդու ուժ: Նրանց բանակը հինգ հարյուր է,-անհանգստությամբ ասում է Նամջունը: -Ես կասեի, որ միայն հիմարը կհամարձակվի իր զորքը հանել այդպիսի ուժի առաջ:
—Եվ դու ճիշտ կլինես,- երկարատև անքուն գիշերներից հետո հոգնած խոսեց Չոնգուկը:
—Միայն հուսահատությունը, բոլորից ամենաթեժը, կարող են օգնել այդպիսի բանակի ոչնչացմանը, - շարժվում է Հոսոկը:
—Ինչպե՞ս դա կազմակերպում քեզ համար: - հարցնում է եղբորը Չոնգուկը: -Ես գիտեմ, թե ինչի ես ընդունակ մարտում, բայց քեզ և ժողովրդին թշնամու թրերի տակ թողնելով, երբ մենք դեռ չենք վերականգնվել Իբլիսի համար մղվող մարտից. Ես չեմ անի դա, - ալֆայի լռում է:

  Մի քանի րոպե ոչ ոք լռությունը չի խախտում:

—Մինչև շարունակելը, ես ուզում եմ ձեզ մի կարևոր հարց տալ, -Գուուկը խիզախ հայացքով նայում է իր եղբայրներին: -Ես ուզում եմ ձեզ երկուսիդ հարցնել, արդյոք պատրաստ եք գալ ինձ հետ, նույնիսկ եթե, ինչպես ասաց Նամջունը, սա հիմարություն է: Նույնիսկ եթե կորցնեք ձեր պալատները, ոսկին և հարճերին: Նույնիսկ եթե ձեզանից ոչ մեկը չի վերադառնա տուն:
—Իմ տունը դու ես, - չի էլ մտածում Հոսոկը, և Չոնգուկը երախտագիտությամբ խոնհարում է գլուխը: Նամջունը լռում է ՝ մատներով ծալելով իր ատլասե թիկնոցի ծայրերը և մտածելով:
—Ասա՛, ինչ ես մտածել, - երկար դադարից հետո սկսում է Կիմը: - Դու իմ պալատ ժամանելուց հետո իմ կյանքը նոր գույներով ես լցրել, և առանց կորուստների ոչ մի օգուտ չկա:
—Լավ,- Չոնգուկը հրամայեց բոլորին, բացի երկու ալֆաներից լքել սենյակը և, փռելով սեղանի շուրջ ցրված բոլոր քարտերը,սկսում է խոսել: -Միգուցե մենք կսպաննենք նրանց, միգուցե կմահանանք միայն մարտին միանալով: Մենք դա չենք իմանա, բայց ես հասկանում եմ, որ երկրորդը ավելի հավանական կլինի, ուստի ես քննարկում եմ Իյբիրին հավատարմության երդում տալը:
—Ոչ մի ինքն իրեն հարգող տիրակալ չի գնա դրան ..., - սկսում է Հոսոկը:
—Ուստի ես ինձ չեմ հարգում: Բայց ես նախընտրում եմ չհարգել ինձ, քան իմ բանակը առաջնորդել իրենց կյանքի վերջին կռվին:
- Ասել, որ ես զարմացած եմ 'ոչինչ չասել, - Նամջունը բարձրանում է իր տեղից և գնում դեպի պատուհանը: - Իյբիրը շատ հաճելի կառավարիչ չէ նրա հետ որևէ շփում ունենալու համար: Դու ինքդ գիտես, որ նա հայտնի չէ ազնվությամբ, և բացի այդ, դու նույնիսկ չետ հասնի նրա դարպասների մոտ'առանց ոսկի ցույց տալով: