CHAPTER XVII: THE RECONCILIATION

19 1 0
                                    

IANNE'S POV:

I was approaching the man sitting.

Then I stopped about 3 steps away.

I managed to put up a smile on my face.

Then continued walking...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"Papa?" I forced out a smiled.

He stood up then hugged me?

Naninibago ako.

The time flew fast all of the sudden it was 8:30 pm.
Napasarap kwentuhan namin ni Papa.

We sat, ate and chatted. Like there's no tomorrow.

"Anak, mapatawad mo sana ako. Masyado akong naging busy sa negosyo, I had no idea on how I can ease the pain since your mom left. I can't control my life anymore, sa dami ng responsibilities and o obligations ko bilang CEO, pasan ko lagi sa isip ko ang kapakanan ng mga empleyado ng bawat negosyong mayroon tayo, dagdag pa doon, it helped me to momentarily ease the pain of your mother's demise. The pain of being left alone, with alot on my plate. Without a proper warning, it ate me alive. The pain ate my sanity, ate my happiness. An-dd wh-enev-er I see you, you remind me so much of you-rr- m -oo-m" Yumuko si Dad.

"Papa, sorry din po. I was angry not because of how you treated me, but how I know that no matter what anger I have for you, presence mo pa lang masaya na ako. Ngayon naiintindihan ko na, habang tumatanda din ako papa. Alam ko kung bakit ayaw mo kay Joseph. I know and I understand. I just needed my father. Past is past dad. *sobs*. I felt left out, dahil lahat ng pasan mo bilang head ng empire, you willingly carried and paid attention to. Kinakain ako ng galit ko at inggit kasi ako mismong anak mo wala kang oras. I thought I had no one. But what's more important today is that I fully understand everything, and I should be mature enough to support you. " Then I felt my lips forming a smile.

A smile na matagal ko ng gustong maipakita sa mundo.

"And Papa, yung sinasabing mong iniwan without a warning, and how to cope up with the pain? Nakakamatay ang sakit pero kailangan nating mabuhay. And I can relate." Saad ko.

"Anak???" Mukhang nagets na ni papa.

"All I can say Pa? is you are RIGHT. And don't worry I think I can surpass this."

Nagpatuloy ang gabi.

Malinaw na sa akin.

Tama sila.

I should face all the problems.

Huwag takasan.

At ang problema.

Hindi naman dapat tambayan e.

Pinagdadaanan lang.

MASAYA NA ANG ISANG PARTE NG BUHAY KO.

KASO MAY PARTE PA NA.....

PUNO NG TAKOT?

Makakayanan ko na ba ang buhay? O may darating pa na problema na susubukan ang tatag ng kapit ko?

"Goodnight Pa!" pagpapaalam ko.

"Goodnight anak. By the way, I have a flight at 11 going to India, aasikasuhin ko yung hotel natin." He smiled.

"Sige po. See when you get back. Diretso muna ako sa condo ko." Saad ko naman.

"Wait, nandiyan ba driver mo? Alam ba ni Manang Ludy?"

"Pa, don't worry I have my car walang driver pinag-off ko muna sila for a week. I am going to have a retreat."

I hugged him with all my might and said:

"Take care Pa. I love you."

I didn't expect an answer.

Sa tagal ng buhay ko ni minsan di nasabi ng tatay ko ang mga katagang iyon sa akin. Siguro nasanay na ako, at wala na akong expectations--

"I love you too, Anak. Mag ingat ka. I will call you when I landed in India." He smiled at me and pat my head like a child.

Naramdaman ko yung warmth. Yung happiness na matagal at isa sa mga pangarap ko. Natupad na.

Sa buhay unfair man,

sa kada sakit na mararanasan mo.

Marami man ang problema mo.

Sa dulo,

dahil sa pait at sakit na naipon mo.

Mas malalasap mo ang sarap ng tagumpay at saya.

Hindi ba?

Thank You Lord, Okay na kami ng Papa.

Then I exited, hindi lang ng may ngiti sa aking mga labi. Kundi pati na rin sa aking puso.

--------------------

A/N:

Ngayong okay na si Ianne at ang papa niya. Ano kaya ang pwedeng mangyari sa retreat niya? Antabayanan.

Definition of ComplicationTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon