Peşi sıra o hafta ve sonraki bir ay daha arkadaşlarımı ve okulu tamamen bırakmış onun derinden akan, coşkun ırmağına bırakmıştım kendimi. Her dakika ve saniye saate bakıp günlerin bitmemesi için mücadele ediyordum. O günlerde bir akşam telefonda bana çiçeğim demişti. Küçük bir papatyadan bahsetti. Kadife kıvamında beyaz yapraklı, ince narin bir dalın üzerinde tüm çekiciliğiyle duran bir papatya. Bende toprağım demeye başladım Ali’ye. Hani askerlik arkadaşı gibi olmuştu biraz ama o gerçekten toprağımdı benim. Çiçek olmak, topraksız imkânı olan birşey değildi ve o olmasa ben ne çiçek nede mutlu olabilirdim. Beni duygularıyla besleyen ve büyüten bir topraktı benim için. İşte o gün onun adı Toprak oldu. Eskisinden daha anlamlı ve bana özel olan o ismi kullandım günlerce.
Son gün aramızda sadece birkaç metre kala o masum çiçeği ayırdılar toprağından. Ellerimizde tıpkı gözlerimiz gibi buluşacaktı birkaç saniye sonra. O karşıya geçemeden arabanın çarpmasıyla savrulurdu ve ben ağzımı bile açıp feryat edemedim. Ona doğru koştum ve yanına diz çöktüm. İlk günden beri aklımdan gitmeyen o kısa saçlı başını aldım dizlerime ve sarıldım. O anda içimden çıkan bir parça hissettim, sıcak, masum ve aşk yüklü bir parça. Elimde kanlı saçları, etrafta saçma bir kalabalık ve gürültü. Okşadım ellerini ve iki gün önce taktığımız gümüş söz yüzüğünü. Ağlamak istedim, çığlık atmak istedim hatta kendimi parçalamak istedim, yapamadım… Onun gibi bir beyefendinin yanında yapamadım.
Şimdi yeni adına münhasır ait olduğu yere toprağa gidiyor. Ben ise topraktan ayrılmış vazoda bir çiçek. Son iki gündür olmadığım kadar iyi görünüyorum, Toprak’a son görevimi yapıyorum. Ondan önce yaşamadığımı anımsadım dün gece ve düşündüm uzun uzun. Artık onsuz bir çiçek ne kadar yaşarsa bende o kadar yaşarım sanırım. Ve elimde olmadan çok kızdım ona. Keşke hiç gelmeseydi bu küçücük yere, yada ben hiç yaz okuluna kalmamış olsaydım. Peki ya o gün, hala gizemini koruyan o ceketi yanında getirmemiş olsaydı, ya da ben daha dikkatli olsaydım. Belki de benim toprağım hiç gitmemiş olsaydı yada solan çiçeğini de kabul etseydi yanına. Sonunda toprak olacaktı kadife tenli papatyası...
