|| To My Rain || KNJ | ✔

•Day 17•

ඉරුදින උදෑසන ගුවන් තොටුපල වෙත ගිය ඈ නැවතත් පාලුවෙන් පිරී ගිය නිවහන වෙත පැමිණ ඇගේ ඇඳෙහි හාන්සි වුනා.

හෙට දින නැවත රාජකාරි සඳහා වාර්තා කිරීමට ඇති බව මතක් වන විට ඈට යම් කනගාටුවක් දැනෙන්නට වුනා.වෙනදාට තනිකමින් නිවසට වී සිටීම ඈ ප්‍රිය නොකලද දැන් ඈට ඇගෙ කැබින් එකෙහි හෝ පාලු නිදන කාමරයේ හෝ දැනෙන හැඟීම් වල වෙනසක් දකින්නට තිබුනෙ නෑ.

ඔහු සියල්ලම කනපිට හරවා තිබුනා.
ඔහුගෙ වදන් යම් විශාල වෙනසක් කර තිබුනා.
ඇගෙ වර්ෂාව සියල්ලක්ම නුපුරුදු කර තිබුනා.

එහෙත් ඈ තවමත් ඇය වර්ෂාවට මෙන්ම ඔහුටද ඇලුම් කලා.

__________________________________________________________

පසුදින ප්‍රධානියාගෙ අණ කිරීමක් මත ඈට යම් වැඩකටයුතු කිහිපයකට ආයතනයේම වෙනත් අංශයකට යාමට සිදුවුනා.

ඈ නැවතත් පැයකින් පමණ පැමිනෙන බැවින් ඈ සිය සේවකයාට ඈ පැමිණෙන විට කෝපි කෝප්පයක් සූදානම් කර තබන්න යැයි පවසා ඇගෙ කාර්යාල කාමරයෙන් පිටවුනා.

වෙහෙසකර වූ සාකච්ඡා කිහිපයකින් පසුව ඈ නැවතත් ඇගෙ අංශය වෙත පැමිණිමෙන් සිටියා.ඈව පසුකර වේගයෙන් පියවර තැබූ පුද්ගලයෙක්ගෙ සිරුරෙහි ගැටීම නිසා ඈ ඇදවැටීමට ගියද ඈ කෙසේ හෝ ඈව සමබර කරගත්තා.

"සමාවෙන්න මිස්." ඒ පුද්ගලයා ඈට ආචාර කර වේගයෙන් ඇවිද යන අයුරු බලාසිටි ඈ හිස සොලවා ඇගෙ අංශය වෙත ඇතුලු වුනා.

ඇගෙ කැබින් එකට පැමිණි ඈ සිය අසුනෙ ඉඳගෙන මේසය මත තිබූ කෝපි කෝප්පයෙන් උගුරක් පානය කර ආසනයට හේත්තු වුනා.

එහෙත් කෝපි වෙනුවට එහි තිබුනු සීතල කොකෝවා පානය ඇගෙ වෙහෙසකර බව මඳක් නිවන්නට සමත් වුනා.

'චොක්ලට්?!!ඒ මනුස්සයා එච්චර හිතලා බලලා වැඩ කරනවද? වෙන්න බෑ.'
එසේ සිතූ ඈ නැවතත් පරිඝණකය වෙත සිය දෑස් යොමුකිරීමට තැනුවද විවෘත වූ දොරෙන් ඇතුලට පිවිසිය සේවකයාගෙ දෑත දෙසට ඇගෙ දෑස් යොමු වුනා.

"මැඩම් සමාවෙන්න මන් දැනුයි කෝපි එක හැදුවෙ." එසේ පැවසූ සේවකයා කෝපි කෝප්පය මේසය මත තබන අවස්ථාවේ සේවකයාද ඇගෙ මේසය මත තිබෙන අනෙක් කෝපි කෝප්පය දෙස බලාසිටියා.