gece gece aniden gelen bölüm güzellemesi... iyi okumalar!
Sarışın banyodan çıkıp aşağı indiğinde İzuku'yu masada oturmuş ailesi ile sohbet ederken buldu. HEM DE ÜZERİNDE KENDİSİNE AİT BİR TİŞÖRTLE.
Gözlerini kısıp çocuğa baktığı sırada gözleri annesi ile kesişti ve kadının imalı bakışlarını anında üzerinde hissetti. Bu çok değil daha on dakika önce yaşadıklarının aklına gelmesine sebep olunca utanarak gözlerini kaçırmıştı ki daha bunu yapar yapmaz kendisine küfür etti ama çok geç kalmıştı Mitsuki çoktan göreceğini görmüş anlayacağını anlamıştı bile.
Sarışın çocuğun yanındaki boş sandalyeye yavaşça yerleşti ancak beklediğinin aksine kahvaltı sakin geçti. Ne annesi saçma imalarda bulundu ne de İzuku sabahki davranışlarını devam ettirdi. Sarışın tam bunları düşünürken telefonun çalan sesi odayı doldurdu ve bu çocuğun içinin sıkıntıya kapılmasına neden oldu. Annesi kalkıp telefonu açtı ve gözleri anında çocuğun yanındaki sandalyeye kaydı.
"Buyurun? Ah, evet. Evet burada. Tabi"
"İzuku tatlım bir beyefendi seni istiyor."
Sarışın yanındaki çocuğa gözlerini çevirdi ama o ne gergin ne de korkmuş görünüyordu. Yavaşça ayağa kalktı ve telefonu aldı. Annesi o sırada masaya geri dönmüş babasıyla çoktan bir konu hakkında tartışmaya başlamıştı bile.
Sarışın çocuğu duyamıyordu ama kafasını arkaya yatırıp derin bir nefes almasından iyi haberler almadığını anlayabiliyordu. Bu zaten içine oturan sıkıntının iyice artmasına neden oldu. İzuku telefonu kapatıp yanlarına gelip de oturmadığında anne babası da susmuş ona bakmıştı.
"Kahvaltı için teşekkür ederim Mitsuki Teyze ama artık gitsem iyi olacak."
"Ay ama daha bir şey yemedin oğlum hem bugün hafta sonu kal biraz daha!"
"Baskı yapma çocuğa demek ki işi var."
"Ay ne baskısı yapmışım........"
Katsuki anne babasının tekrar atışmaya başlamasından faydalanıp ayağa kalktı ve İzuku'yu da kolundan tutup arka bahçeye çıkardı. Kapı arkalarından kapanınca arkasındaki çocuğa döndü. Yakutlarını sevdiği zümrütlere çıkardı.
"Bir sorun mu var? Arayan kimdi?"
"All Might aradı telefonum kaybolduğu için ulaşamamış. Yanına gelmemi istiyor. Büyük ihtimalle buradan önce evi aramıştır ve o adamı öğrendiği için çağırıyor."
Çocuk yine derin bir nefes alınca Katsuki tutuğu kolu bıraktı ve kollarını çocuğun etrafına sardı. Çok geçmeden İzuku'da kollarını ona dolamış kafasını boynuna gömmüştü bile. Sarışın çoktan buna alıştığına inanamadı bir an. Ona serbestçe sarılabiliyor kokusunu içine çekebiliyordu.
"Seninle gelmemi ister misin?"
Çocuk derin bir nefes daha aldı. Boynuna sürtünen burnu ve nefes aldığı için göğsünü iten göğsü sarışının huylanmasına neden oldu.
"Teşekkürler ama kendim halletsem daha iyi olur sanırım."
İzuku kendini yavaşça geriye çekti ama bedenini sarışından uzaklaştırmadı. Zümrütleriyle alttan ona bakmaya başladı. Sarışın bir süre bakışlarına karşılık verse de sonunda utanmaya başladığını hissettiği için konuşmaya çalıştı.
"Ne var?"
İzuku'nun dudaklarına ufak bir tebessüm kondu ama konuşmadı. Sarışının bakışları bir anlığına o tatlı tebessümün asılı olduğu dudaklara kaydı ve bu yutkunmasına neden oldu.
"Kacchan..."
Sarışın yakutlarını tekrar kendi evrenine çıkardığında bir kez daha ne kadar şanslı olduğunun farkına vardı. Böylesine mükemmel bir adamı kolları arasında tutabiliyordu. Bütün geceyi onunla birlikte geçirmişti. Kalbi onun için çarpıyordu. Kalbi, vücudu, ruhu... Her şeyi bu adam için yalvarıyordu.
"İzuku."
"Hm?"
"Tekrar etmemiz lazım."
"Neyi?"
"Randevuyu."
Sarışın zümrütlerin bir an şaşkınlıkla genişlemesini ve farkındalıkla yanaklarına yayılan kızıllığı izledi.
"R-Randevuyu mu?"
Sarışın tehlikeli sularda yüzdüğünün farkındaydı. Alacağı yanlış bir tepki ile henüz yeni başlayan hikayeleri sona erebilirdi ama bu adam etrafındayken kendini kontrol edemiyordu. Her an her bir parçası daha fazlası için yalvarıyordu. O yüzden bu oyunu oynamaya karar verdi.
"Beni... Randevuya çıkaracaktın."
Sarışın nefes alamadığını fark etti. Alacağı tepkiden o kadar korkuyordu ki kalbinin atmayı bıraktığına emindi.
"Kacchan."
Çocuğun düz sesi ve koyulaşan gözleri yüzünden sarışın anlamıştı.
"Arkadaşın olmak istemiyorum."
Kaybetmişti.
Ama.
Oynamaya devam etmek istiyordu.
"Neden?"
Çocuğun dudağının kenarı alayla kenara kıvrıldı.
"Kendin söyledin. Seni randevuya çıkaracaktım."
Sarışın kaşlarını çattı. Sadece kalbi değil beyni de çalışmayı bırakmış olacaktı ki çocuğun ne dediğini anlayamıyordu. Çocuk bunu fark etmiş olacak ki yavaşça sarışının kulağına doğru yaklaştı ve fısıldadı.
"Ne zamandan beri arkadaşlar birbirlerini randevuya çıkarıyor?"
Ve işte bu ufak fısıltı Katsuki'nin en ufak bir umut parçası için delicesine çırpınan kalbi için yetti de arttı bile. Katsuki başından beri oyunu oynayanın kendisi olduğunu sanıyordu ancak kolları arasındaki bu adam çok daha uzun süredir bu oyunun içerisindeydi ve kaybeden yoktu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sizi seviyorumçocuklar gelecek bölümde görüşürüz! ♡
