αттιѕ |√

•⁛•

Βρεγμένα χαρτιά και λόγια πνιγμένα

λέει πως γράφτηκαν για εμένα 

τίποτα δε με νοιάζει

όπως και το τίποτα που σου μοιάζει 

Αποφασίζω να ντυθώ για να βγω,

για να ξεχάσω πόσο πονάει η αγάπη 

τώρα είμαι μέσα στη νύχτα 

στη μέση του δρόμου 

περιμένοντας να μου πει η αγάπη,

γιατί πονάει αυτό το κάτι 

μοιάζω με μαραμένο λουλούδι 

από εσένα κομμένο 

και καθώς με αγγίζεις,

από κοροϊδία σιωπαίνω 

Ίσως έρθει μια μέρα,

που θα θυμηθώ να αλλάξω τα σεντόνια

εκείνα που με δήθεν λόγια γέμιζες 

σαν τα βουλομένα σιφώνια  

Ίσως έρθει μια μέρα,

που το σώμα μου θα αδειάσει από αποτυπώματα παλιά

Ίσως έρθει μια μέρα που,

θα πάψω πια να είμαι η ηχώ της μιας βραδιάς 

Ίσως έρθει μια μέρα,

που θα θυμηθώ να δέσω τα κορδόνια μου σωστά

Ατυχήσαμε στον κόσμο τούτο εδώ

και δεν προσπαθήσαμε ποτέ

τι κρίμα που πλέον δεν ανησυχώ

για εκείνα τα μάτια,

τα μπλε

προσπαθώ με κάθε τρόπο να τα ξεφορτωθώ

και ποτέ μου να μην ξαναδεθώ 

Αφήνω τα δάκρυά μου να κυλήσουν,

όπως και της φίλης μου της Μαριώς 

ούτε εκείνη πίστευε,

σε έναν έρωτα γιατρικό 

την λύπη μου θα πιώ από μία γλάστρα στη βεράντα, 

με μαραμένο μαϊντανό 

να πάνε κάτω τα φαρμάκια,

στον πάτο να αφεθώ

 Για το κενό που μοιραζόμασταν,

 να ξέρεις ποτέ δεν αγαπιόμασταν 

δεν έχω άλλον τέτοιο πόνο νιώσει,

ό,τι σου είπα το 'χω μετανιώσει 

και νιώθω τόσο ηλίθια,

που κάποτε σε αποκαλούσα το άλλο μου μισό 

ενώ, 

εσύ σκάλιζες τον γρηγορότερο τελειωμό 

Μες απ'το τζάμι,

έχει η ζωή μου θολώσει 

εξαιτίας κάποιου Θανάση,

που έψαχνε άλλη μία αγκαλιά για να ξεγράψει...