Zagubiony Artysta

 Muzyk usiadł na krześle delikatnie muskając klawisze na pianinie.

Słuchacze starali się chwytać każdą nutę zanim całkowicie zginie.

Wszyscy wzrok i swą uwagę umieścili na scenie.

Tak jakby każda sekunda artysty dawała im natchnienie.

Melodia pozwalała zgromadzonym zapomnieć o wszystkim i zastanowić się nad sobą.

Akompaniament wyzwalał silne emocje i sprawiał, że ludzie odnajdywali samego siebie na nowo.

Nagle, muzyk zdjął palce z klawiszy i przerwał swoją grę.

Wstał z krzesła i zszedł ze sceny jakby zobaczył nowy cel.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki znalazł się na górskim szlaku.

Szybko zdjął torbę z pleców aby zobaczyć co ma w swym plecaku.

Wyjął z niego czekan i wbił go w pobliską skałę rozpoczynając wspinaczkę.

Z każdą sekundą wchodził wyżej bojąc się coraz bardziej.

Pasmo sukcesu, chciał sięgnąć szczytu przynajmniej jednej z gór.

Bał się bolesnego upadku, więc nie patrzył w dół.

Tak blisko był już szczytu, lecz nie wiedział co tu robi.

Chwila zawahania spowodowała, że upadek stał się nieunikniony.

Stanął przed swym odbiciem, zobaczył jak wszystko wokół niego pobladło.

Życie wydawało mu się pokręcone jak krzywe zwierciadło.

Marzenie umarło, jak zaniedbana roślina pozwolił jej uschnąć.

Lecz, to nie było krzywe zwierciadło tylko czarne lustro.

Chciał zdobyć szczyt gór, już czuł jak boski wiatr po włosach mu wieje.

Problemów w życiu jednak miał tak wiele, że to z nich stworzył swój własny Mount Everest.

Muzyk znów pojawił się na scenie, a czerwona kurtyna nagle się podniosła

Sędziowie życia zebrali się by ocenić, czy udało mu się rozwinąć talent i zadaniu sprostać

Przed sobą zobaczył widzów wszystkich.

Uprzednie łzy wzruszenia szybko zamieniły się w gwizdy.

Bolesny wyrok, pośpiesznie reżyser rozkazał aby kurtyna od razu opadła.

Gestem dłoni wskazał pracownikom, aby zgasili wszystkie światła.

Artysta został odgrodzony od słuchaczy murem.

Spojrzał na stojące za sobą zniszczone pianino i usłyszał tylko pękającą strunę.