Seri Katil Kulübü (Bölüm 1)

Bölüm 5: Birinci Görev

Okul koridorlarında yavaş yavaş yürüyordum. Ne sınıf kapıları önünde bekleyen erkek öğrenciler ne de tuvalette dedikodu yapan kız öğrenciler vardı. Okul bomboştu. Bunun verdiği rahatlıktan ötürü mü bilmiyorum ama çok rahattım. Hayatımda hiç bu kadar rahat hissetmemiştim kendimi. Yavaş yavaş ve dünyadaki hiçbir şeyi aldırmadan dürüyordum. Bomboş okul sessizlik demekti. Öğretmenlere hak verdim o an. Öğrenciler gürültü üretmekten başka pek işe yaramıyorlardı. Sessizliği ufak bir ses bozdu. Yere düşen bir sıvının çıkardığı bir sesti. Musluktan düşen bir damla olabilirdi ama ses çok yakından gelmişti. Aşağıya baktım istemsiz olarak. O an kalbim deli gibi atmaya başladı çünkü üstüm başım kan içindeydi. 

Nefes almakta güçlük çekmeye başlamıştım. Kan bütün vücudumdaydı. Özellikler ellerim ve kollarım kana daha fazla bulanmıştı. Ten rengimi görmekte zorlanıyordum. Ne yapacağımı şaşırmış bir vaziyette saatlerce o kanlara baktım. Gördüğüm en güzel kırmızıydı. Sessizliği ikinci bir ses daha bozdu. Ayak sesleri tüm koridorda yankılanıyordu. Biri merdivenlerden ağır ağır çıkıyordu. Tak tak sesi o kadar yavaş ve ritmikti ki bir an hipnotize olduğumu düşündüm. Sonra onu gördüm. Simsiyahlar içinde Yağmur sırtında nereden baksan iki metre boyunda balta ile bana doğru yürüyordu. Onu görünce korkunun ne olduğunu hatırladım. Hızla koşmaya başladım. Ama sanki ayağımda görülmeyen palangalar varmışçasına yavaş ilerliyordum. Bu hamlem Yağmur’u endişelendirmemişti. Hala yavaş yürüyordu. Hatta baltasını sırtından alıp yerde sürüklemeye başlamıştı. Sessizlik tamamen bozulmuştu. 

Koşuyordum ama sanki mesafe alamıyordum. Yağmur ile aramda çok az mesafe kalmıştı. Öleceğimi hissediyordum. Yağmur beni öldürecekti. Tam koridorunun sonuna gelmiştim ki Pınar karşıma çıktı. İri göğüsü ve vücudu ile bana gülümsüyordu. Kemik gözlüklerinden o an iğrenmiştim. Nedensizdi bu. Boyu uzunda gerçekten de Pınar’ın. Benden oldukça uzun. “Her şeyi biliyorum Enver!” dedi ve sol eliyle boğazımı yakaladı ve beni havaya kaldırdı. Boğuluyordum. Pınar kuvvetle boğazımı sıkıyordu. Sonra Yağmur’un sesini duydum. “Biz öldürmekten haz almayız. İşini çabuk bitir” diye emir verdi. Pınar kahkaha attı. “Şu patroniçe hallerine bayılıyorum. Çok seksi bir hareket” dedi ve tek hamle ile boynumu kırdı. Ölmüştüm. 

Uyandığımda nefes nefeseydim. Yataktan düşmüştüm. Sırt üstü tavana bakıyordum. Hemen ayağa kalktım ve pencereyi açtım. Hava esiyordu. Aldırmadım. Dışarıdaki tüm havayı ciğerlerime çekmeye çalıştım. Bu kabus beni mahvetmişti. Hava yavaş yavaş beynime gidince çok büyük bir tehlikede olduğumu anladım. İki avcı vardı okulda. Beni saymazsak tek bir seri katil vardı. Bu filmin sonu belliydi. Tüm bunları düşünürken odamın kapısı açıldı. İrkilerek gelene baktım. Annemdi. Bana korku dolu gözlerle bakıyordu. Sonra “Çok gürültü yapıyorsun! Babanın yarın toplantısı var. Az sessiz ol” dedi ve çıktı, gitti. Annem ile aram hiçbir zaman iyi olmamıştı ama bu şu an dert edebileceğim son şeydi. 

Yüzümü yıkadıktan sonra tekrar uyumaya çalıştım. Pek kolay olmadı. Birkaç kez tam uykuya dalarken irkilerek ayıldım. Bu kendini tekrar etti. Sonra hatırlayamadığım bir anda uykuya daldım. Rüyasız ve tatsız tuzsuz bir bir deneyimdi. Yine de kabuslara göre iyiydi. Kahvaltı için mutfağa gittiğimde annem sigara içiyordu. Her yer duman olmuştu. Öksürdüm. Annem ise bana dik dik bakarak sigarasından derin bir nefes aldı ve havaya üfledi. Annemin bu halleri nedense beni sinirlendirmiyordu çünkü günahımı biliyordum. İkizimi öldürmüştüm. Annemin elinde delil olmamasına rağmen hatta fikir olarak aklında böyle bir şey olmamasına rağmen bir şekilde benim suçlu olduğumu hissediyordu. “Dolapta mısır gevreği ve süt var.” dedi ve bir fincan kahve ile orayı terk etti. Başkada hiçbir şey demedi. Aldırmadan bana sunduklarını yedim ve okula gittim.