Çalan kapıyla birlikte Changbin ayağa kalkıp kapıya yürüdü. Kapıyı açtığında karşısında göreceği manzarayı tahmin edebiliyordu.
Adının Bang Changbin olduğu kadar emindi, kapıda sinirden sözleri kızarmış ve yumruklarını sıkan bir Chan göreceğine.
Kapıyı açtığında ise tam olarak tahmin ettiği gibi bir Chan görmüştü.
"Hoşgeldin hayatım. Yemek hazır ellerini yıka da mutfağa gel."
Changbin sanki bundan bir buçuk saat önce 'Kavga ettiğin ve bir daha görmek istemediğin anneni yemeğe davet ettim.' dememiş gibi davranmasının Chan'ı daha da sinirlendireceğini biliyordu ama sorun değildi, Chan hiç bir zaman ona kızmazdı.
"Tamam, yemekte ne var?"
"Çorba ve mantar sote. Hadi Chan seni mi bekleyeceğiz sabaha kadar?"
Chan derin bir nefes alıp yüzüne sahte bir gülümseme kondurdu ve banyoya ilerledi.
Changbin demişti, Chan ölse bile ona kızamazdı.
"Seyeol anne! Her şey hazır mı? Çook acıktım!'
Changbin karnını tutarak mutfağa girerken konuşuyordu.
" Hazır oğlum, hazır. Hadi gel otur sen şöyle."
Hâlâ pişman olsa da utancını yeni yeni üzerinden atan kadın damadına yardım edip sandalyeye oturttu ve rahat olmasına dikkat etti.
Chan içeri girip bu görüntüyü gördüğünde göz devirmemek için kendini tuttu.
" Bir kaç ay önce oğluyla evlenecek diye etmediği küfür bırakmadığı insana karşı şimdi böyle davranıyor diye geçmişi unutacağımı falan mı sanıyor?"
Ağzının içinde gevelediği şeyleri kimse duymamıştı ama içeri girdiği anda, buz gibi bakışlarıyla sıcacık ortamı kutuplara döndürmüştü.
"Hoşgeldin oğlum."
"Asıl sen hoşgeldin. Nasıl? Beğendin mi 'ibne sevgilimin' dizayn ettiği evimizi?"
Buz gibi bakışlarına uyumlu buz gibi sözlerini karşısındaki kadına yöneltti Chan.
"Chan. Sevgilim. Otur hadi. Yemek yiyelim."
Dişlerini sıkarak konuşan Changbin'le birlikte Chan oturmuş, üzüntüden ve pişmanlıktan kalbi acıyan yaşlı kadınsa aktı akacak gözlerini tutmaya çalışarak yemekleri koymuştu.
Herkes oturup sessizce yemeklerini yerken, Changbin defalarca yemeğin ne kadar güzel olduğu konusunda yaşlı kadına iltifatlar etmek istesede kendisini tutmuş ve yemeğine devam etmişti.
"Seyeol anne gel biz salona geçelim, oğlunda mutfağı temizlesin. O sıra belki davranışlarını düşünür. Yaptıklarından pişman olan birine böyle davranmanın ne kadar doğru olduğunu ölçüp tartar."
Yaşlı kadın sessizce onaylayıp damadının koluna girip salına yürüdü.
Arkada kalan Chan ise kızarmış gözlerini sımsıkı kapatmış ve derin nefesler almıştı.
Bir kaç dakika sonra salona giren Chan'un görmeyi beklediği şey kesinlikle annesinin dizlerine yatmış saçlarını okşayan bir Changbin değildi.
"Seyeol anne, biliyor musun? Chan bana çok iyi bakıyor. Aklı kaçıyor bana bir şey olacak diye. Sen hamileyken YooSoo baba da öyle miydi?"
"Tabii öyleydi oğlum, her an yanımdaydı. Yanımda olamadığı her an güvendiği birini gönderirdi yanıma. Annesi pek sevmezdi beni. Bana az çektirmedi. Onun bana yaşattıklarını sana çektirmeseydim keşke oğlum. Özür dilerim. Ben biraz eski kafalıyım, böyle şeyler bana göre değil. Keşke yapmasaydım ama zamanı geri alamıyorum."
"Üzülme Seyeol anne. Ben affettim seni. Hem şimdi beni Chan'dan daha şık seviyorsun ya, sorun değil."
İkili kahkahalara boğulurken kapının önünde gülümseyerek onları izleyen Chan'dan bir haberlerdi.
"Demek benden daha çok seviyorsun damadını anne? Hiç yakıştıramadım."
Diyerek annesinin diğer dizine yatan Chan ile birlikte tamam olmuşlardı.
Evet bazı yanlışlar yapılmıştı ama şimdi burada ve beraberlerdi. Bir özür ve biraz sevgi her şeyi düzeltebilirdi.
Bu kitapta kaos yapmayacağım demiştim değil mi? (bunu söyleyen kişi bölümü yazarken kafasında onlarca kaos üretti sonra hepsini bombaladı.)
I love u my sweeties 🧡🧡💜💜❣️❣️💕💕💓💓💚💚💝💝💖💖💗💗❤️❤️💙💙💟💟💘💘💞💞💛💛💞💞💘💘💟💟💙💙❤️❤️💗💗💖💖💝💝💚💚💓💓💕💕❣️❣️💜💜🧡🧡💜💜❣️❣️💕💕💓💓💚💚💝💝💖💖💗💗❤️❤️💙💙💟💟💘💘💞💞💛💛💞💞💘💘💟💟💙💙❤️❤️💗💗💖💖💝💝💚💚💓💓💕💕❣️❣️💜💜🧡🧡💜💜❣️❣️💕💕💓💓💚💚💝💝💗💗❤️❤️💖💖❤️❤️💙💙💟💟💘💞💞💛💛💘💘💘💛💛💞💞💖💖💝💝💗💗💚💚❤️❤️💙💙💟💟💓💓💕💕❣️❣️💜💜🧡🧡💛💛💞💞💘💘💟💟🧡💜💜❣️❣️💕💕💓💓💟💟💙💙❤️❤️💗💗💖💖💝💝💚💚💓💓💕💕❣️❣️💜💜🧡🧡💜💜❣️❣️💕💕💓💓💚💚💝💝💖💖💗💗❤️❤️💙💙💟💟💘💘💞💞💛💛💞💞💘💘💟💟💙💙❤️❤️💗💗💖💖💝💝💚💚💜❣️❣️💕💕💓💓💚💚💝💝💗💗❤️❤️💖💖❤️❤️💙💙💟💟💘💞💞💛💛💘💘💘💛💛💞💞💖💖💝💝💗💗💚💚❤️❤️💙❤️💙
