Günlerden bor gün, bir bahar sabahı, selim lise yoluna koyuldu yine içinde bunalımlarla, düşüncelerle okula geldi. Tenefüste hep tek takılır ve sürekli mekan değiştirirdi. Ama tuhaf bişey oldu. Tuhaf olan neydi? Selim bir kız gördü. Ve çevresinde onca kız görüyordu zaten... belki aşkın en somut örneği; 'göz görür kalp çarpar' hayatın ve yaşamın en güzel anı bu muydu? Bu bir değer yargısı mıydı? Sahi bu neydi?... Selim artık ona yaklaşmanın onunla tanışmanın yollarını aramaya koyuldu. Her teneffüs dışarı çıkar, onu gözlerdi. Sınıfını ismini kim olduğunu arkadaşlarına sordu bir heyecanla ve artık Aylin'inde Selim olan bakışlarını fatketti. Aylin uzunca sabir bir şekilde sorgularca baktı. Sanırım Selim o esnada aßk komasına girdi. Sadece yaşı onyediydi ve kocaman bir hayatı paylaşacağı gözlere baktı. O günden sonra uyku tutmadı Selimi ve bir şiir yazmaya koyuldu dolunaylı o gecede şiir şöyle;
Yanmaya değer bir göz var gözümde,
Sen yine bak ,yine yak yanarım yine közümde,
Gözlerin gözlerime çarpar felaketler özümde
Kalbim dilimde, gerçeker benim sözümde.
Sözün özü insan iyi bir dilbilimci olunca değil gerçekten hissedince en güzel duyguları dilinden dökülür cennet ırmağı gibi şiirleri, onca insan arasından bir kişiye yazılıyorsa eğer bu güzel sözler o halde anlamalı insan sevgiden ve acıdan bütünleşmiş. Biz biliriz sevmeyi yarin gözlerinde uyuya kalmayı, uykusuz gecelerde aşka dalmayı, ama aşkın gözleri hep sulu! içinde boğulan selim. İradesi kendinden pek emin. Lütuftur ki bana, seni görmüşüm.
Kaderin ilk görüşte rüşvetiydi aşk denen illet. Gözlerin gözlerime ezelden beri cellat.
Gün geçse yıl geçse ne yazar hey hat,
Sana bulandım da kaderim bedbaht,
Yardan bir damla içeyim diye
Çöllerde leyla aradım niye
Yazamaz seni, uğraşsa bin hattat,
Kara Kader elinde aradım bir baht...
