Kabanata 25

23.3K 657 37
                                    

Mom didn't tell him, even just once, that she was carrying dad's child. I don't know what to think or feel. I can feel subtle emotions right now. My eyes started to well up with tears, and I saw how confusion crossed his eyes. Alam kong gusto na niya sumakay ng tuluyan at umalis, pero dahil may wirdong babae na lumapit sa kaniya... hindi niya magawa dahil inunahan siya ng pagtataka at pag-aalangan.


"Hija, estas bien?" ( Hija, are you alright?)


"Eres Franco Labrid? Franco Alexis Labrid?" (Are you Franco Labrid? Franco Alexis Labrid?)


"Sí? Te conozco?" ( Yes, do I know you?)


Pansamantala akong natahimik at pinakatitigan siya. He's my dad! Definitely my biological father. 27 years, sa loob ng 27 years kailanman hindi ko siya nakita at nakausap ng malapitan. Umahon ang pangungulila at kaba sa dibdib ko sa kung paano ako magpapakilala sa kaniya.


"P-papá.." that came out of my lips in a monotone. Hindi ko nga alam kung narinig niya pero sigurado akong nabasa niya 'yon.


"Señor? Aún tienes una reunión. El Sr. Treviolle nos espera," (Sir? You still have a meeting. Mr. Treviolle is waiting for us.) Narinig kong bulong sa kaniya ng lalaking mas bata at nakasuot din ng black suit, ng sandaling tumungo ito ng bahagya. May hawak itong Ipad sa isa niyang kamay at hinala kong ito ang assistant ng dad ko.


Muli akong binalingan ni dad at mukhang nagdadalawang isip pa itong pumasok sa kanyang kotse na sinundan ng kaniyang assistant. Natulala ako at hindi agad nakapag react, my tears started to escape my eyes. Natauhan lamang ako ng makitang umaandar na ang kotse paalis.


No—I can't lose him. Nagsimula akong malakad ng mabilis upang humabol.


"P-pa! P-papa! Espere! Por favor! Espérame!" (dad! dad! wait! please! wait for me! ) habang umiiyak ay sinubukan kong humabol at makaabot. Hindi siya pwedeng makalayo, the has to know...he has to know that he has a daughter! Nabitawan ko pa si Misty at mas lalo akong naiyak ng makitang nasaktan ito. I immediately took her and kissed her head. After that, I stopped chasing. Nanatili akong nakatayo roon, umiiyak na nakatanaw sa sasakyan ng daddy ko.


"I'm sorry Misty, gusto ko lang naman maabutan si daddy, bakit ang damot naman ng pagkakataon? Pati tuloy ikaw nasaktan."


Napansin kong pinagtitinginan na ako ng ilang dumaraan ngunit wala akong pakialam, hindi naman nila ako kilala.


I am 27 already, but at this moment I feel like I am only a 7 year old me, seeking her father's attention. Chasing after her father, who's going to work and feels like he will never come back again.


Isa-isa kong pinulot ang mga dala ko at nakahanda nang umalis, para magpahinga upang magkaroon ulit ako ng lakas na hanapin si dad. I wiped away my tears on my cheek before I started to walk slowly. Napahito lang ako ng may tumigil na kotse sa gilid ko at bumukas ang pinto noon.


I was shocked to see my dad, staring at me inside his car. His eyes narrowed on me before he sighed.

Hiding The Actor's Twins (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon