GO HARD|jcs

Chapter 19: Secretary

Sorry for super late update bcoz I have waited to my phone to arive to write my stories including my personal activities as well and when I want to update it keeps ThERe WAS aN ERrOr chuchu. Bcoz of it I can't write offline and when I will write online, ads keeps popping and then charann it didn't save so I need to repeat it again and again until I get tired. But its now okay, I just woke up that wattpad is working good again... I'm really sorry btw happy and keep reading<3 I'll try my best to keep on writing too and update. Sa sobrang tagal ng ud, naabutan ko pa ang release ng Pagsibol:< Stream PAGSIBOL! Ily -alya

tw/ abuse

"You need to eat."

"Bakit mo iniiba ang usapan Josh? May mali ba sa mga ginagawa ko?" I stand up to confront him. He's taller pero hindi iyon naging dahilan para hindi na ako manahimik.

"Wala."

"Anong pinuputok ng buchi mo at nasasabi mong I don't deserve you? Kasi ako, masaya at kontento na ako. I can already see my future with you, with our own family. Ikaw ba Josh?"

"I'm not..." Napahawak ako sa bewang nang marinig ang binitawan nitong salita. He is in serious look at close his diary.

"I can't imagine my future with you because I can imagine my life with you. Ikaw si Ate Chocolate... Mula noon, hindi na kita nakalimutan pero dahil sa barkada, nagawa kong kalimutan ka and I'm really sorry for that." I was shocked. I can't clearly remember what happened but I was eating chocolate that time. Napagdesisyunan kasi ni Mama na ibigay ang ilang gamit namin ni Kuya sa bahay ampunan. It was him.

"And now you cannot confront me na? Are you shocked? I can't lose you..." He intertwined our hands and gave me a soft kiss. Napatigil na lang ako sa kawalan dahil maraming pumapasok sa isip ko.

"So.... How? Paano ka napunta sa ampunan?"

"I never meet my real parents. Sa Tito ko lang ako lumaki. It was all good at the first place pero habang lumalaki ako, nag-iiba na ang trato nila sa akin. They even forced me to wash their clothes at 4. Kapag hindi ko nagagawa, pinapatakan nila ako ng kandila sa likod. Minsan sa buong katawan pa." He chuckled.

"Nasanay na rin ako kaya hindi na rin ako napapaso ng mga tulo ng kandila. Nagagawa ko naman pero naaawa raw sila sa akin kapag may ibang tao sa bahay. Himas-himas ng buhok ko, hinahalikan pa nila ako sa ulo na para bang hindi nila ako minaltrato. Ang plastic ng asawa ng Tito ko."

"When I was seven, iyon na ata ang pinakamahirap na pinaranas nila sa akin. Nabugbog ako, halos patayin na nga nila ako eh. It was traumatizing kaya naisipan kong lumayas pagkatapos ng pambubugbog nila sa akin. Scratches from that are still on my back. Basag na bote ba naman itatarak sayo at gagawin kang parang sketchpad? I was only seven that time, love."

"One time, I met Sister Mama. Nakita niya ako sa simbahan na umiiyak. Nakasuot pa siya ng pang-madre kaya sigurado ako na mabait siya. Sumama ako sa kanya at sa bahay ampunan na ako lumaki... I can't forget everything from my childhood. Hindi talaga masaya." His face says it all. Bakas pa rin sa mukha ni Josh ang lungkot at takot habang kinukwento. Sana hindi ko na lang pala natanong...

"I'm sorry... Hindi ko na lang sana natanong..." Bagsak ang balikat ni Josh kaya naman minasahe ko.

"Hindi naman talaga dapat kasi baka magbago ang tingin mo... But you deserve to know it... you deserve to know... everything." Ngumiti ito bago muli akong inalok ng pagkain. Tinanggap ko naman iyon at sabay na kaming kumain.

Nagpresenta na si Josh na tumulong sa pagliligpit pa ng ilanh gamit sa loob ng kwarto kahit medyo pagod pa raw siya. Sobrang sipag ng boyfriend ko sa ginagawa niya kahit hindi naman sigurado kung matutupad ang mga pangarap niya.