Μy Crazy Girl

#52- He made it!

A U T H O R

Οι ωρες περνούσαν, τόσο αργά, τόσο βασανιστικά, για όσους ανέμεναν με μεγάλη ανυπομονησία εξω απο τα επείγοντα χειρουργεία.

Κανένας αρμόδιος δεν ειχε βγει να τους ενημερώσει για την πορεία του χειρουργείου και της κατάστασης στην οποία βρίσκονταν και τα δυο παιδιά.

Η αναμονή, σκότωνε την Melinda, την τρελαίνε. Δεν μπορουσε να κατσει ακίνητη σε ενα σημείο, πηγαινοερχόταν στον διάδρομο, είτε ανακατεύοντας διαρκώς τα κοντά μαλλια της που έφταναν μέχρι τους ωμους της, είτε πιεζε τα δάχτυλα των χεριών της μεταξύ τους κάνοντας έτσι να ακουστεί το χαρακτηριστικό 'κρακ' μεταξύ των αρθρώσεων.
Πάντα το έκανε αυτο, όταν αγχωνοταν, η φοβόταν... οπως και το να πιέζει τα νυχια της ενάντια στην ευαίσθητη επιδερμιδα του εσωτερικού των χεριών της μέχρι να σχηματιστούν έντονα μοβ-κοκκινα μισοφέγγαρα.

Συνήθως καταφερνε να χειριστεί το αγχος και τον πανικό της, όμως αυτήν την στιγμή, υπο αυτήν την πίεση που βρισκόταν το σωμα της, δεν μπορούσε να βοηθησει τον εαυτό της. Η ψυχολογία της ειχε ρημαχθεί ωρες πριν, αφού εμαθε πως το παιδι της βρίσκεται μεταξύ των δυο κόσμων, ενω είχε φτάσει στα πρόθυρα να χάσει και τον αντρα της απο καρδιακή προσβολή.

Ηταν αρκετοι αυτοι οι δυο λόγοι να την κάνουν να τρέμει ασύστολα, αναμένοντας να δει, τι ακόμα της επιφυλασσε η μοίρα.

Ο Alexander απο την αλλη, καθόταν στο πατωμα, με τους αγκώνες του να ακουμπούν πανω στα γόνατα του, ενω με τις παλάμες του στήριζε το κεφάλι του, έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στο πατωμα, στο σημείο απο οπου η Melinda, η γυναίκα του, είχε περάσει ήδη για χιλιοστή φορά.

Δεν είχε δεχτεί να μείνει υποπαρακολουθηση στο καρδιολογικο τμήμα, ουτε να ξεκουραστεί σε μια απο τις κλίνες του θαλαμου, οχι την στιγμη που δεν ήξερε αν θα κατάφερνε να τον αγκαλιάσει ξανα και να τον αποκαλέσει γιο του, να κοιτάξει μεσα στα ματια του και να του πει ποσο περήφανος ενιωθε για εκείνον... για τον άγγελο του.

Ενιωθε εξουθενωμενος. Η πληγή στο μπράτσο του τον έτσουζε και όλοι του οι μυς παραπονούνταν για την θεση την οποία είχε παρει, αλλά δεν τον ενοιαζε μια. Η σωματική καταπόνηση του θυμιζε πως ήταν ακόμα ζωντανος, πως η μοίρα του είχε δώσει αλλη μια ευκαιρία, και πως έπρεπε να παλεψει με νύχια και με δοντια ετσι ωστε να εξασφαλίσει πως ο γιος του, η κοπέλα του, η οποία θυσίασε και ρισκαρε τόσο πολλά για εκείνους, αλλά και η γυναίκα του, θα επέστρεφαν στο σπίτι, και θα ζουσαν ευτυχισμένοι, για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα.