Μy Crazy Girl

#41-Again

M E L I N D A

"Πώς είσαι Linda, πως νιώθεις;"

Ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησε η Fran όταν  άνοιξα τα  μάτια μου. Στεκόταν από πάνω μου και με κοιτούσε έντονα εξετάζοντας με αν δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, αλλά φαινόταν πολύ παράξενη και αμήχανη που με έκανε  να γελάσω πνιχτα ανάμεσα στην νύστα μου  και την πραγματικότητα. 

"Καλά ειμαι Fran! Δεν  έπεσα και από  γκρεμό..."

"Αχ αν ημουν  εκεί όταν το παλιό σκουλήκι άπλωσε το κουλό του πάνω σου, Θα τον είχα πετσοκόψει! Θα τον  άφηνα πρώτα χωρίς τα ξερά του Και μετά θα του αφαιρουσα την τριμελή του οικογενεια του! Άκου εκεί! Ποιος νομίζει πως είναι και κάνει πλαστική στην κολλητή μου;!"

"Frannn, και εγώ σ'αγαπώ!"

Αναφώνησε νυσταγμένα καθώς ανασήκωνα το σώμα μου, βολεύοντας το καλύτερα. Πονουσα ειναι η αληθεια. Δεν μπορουαα να κουνηθω με ευκολια αλλα το παλευα.

"Τρόμαξα μέχρι θανάτου όταν το έμαθα! Που να σε πάρει! Melinda είχα μπει για τρία λεπτάκια στο μπάνιο. Πώς έμαθες πως θα σας επιτεθούν και το έσκασες χωρίς να σε πάρω χαμπαρι;"

"Οπως και να ειχαν τα πράγματα  θα πηγαινα στην εταιρια Fran. Ηρθαν τα παιδια μου, δεν θα τους αφηνα μονους. Οσο αφορα την επιθεση, ήξερα ότι θα γινόντουσαν έτσι τα  πράγματά. Μου έστειλαν μήνυμα, πως αν δεν έρθω στην εταιρία να τους 'υποδεχτω' θα ανατίναζαν το ελικόπτερο. Ήθελαν να έρθω για να μας πιάσουν όλους μαζί μια εύλογη στιγμή, όπως και παραλίγο να γινει..."

"Πάλι καλά που έπιασε το σχέδιο σου, αν σας έπιαναν αιχμαλώτους, θα πεθαινα από τις τύψεις! Όταν είδα το σημείο που μου άφησες, να ειδοποιήσω τον Alexander και τα λοιπά, από τον πανικό που ξέχασα να μιλάω! Και μιας που τον ανέφερα, το ξέρεις πως αν το μάθει θα μας ευνουχισει... τα υπανάπτυκτα!"

"Για αυτό δεν θα το αναφέρουμε βρε! Απλά θα πεις πως όταν συνειδητοποίησες πως είχα φύγει τον ενημέρωσες και τέλος. Και αυτός θα έκανε το ίδιο, το ξέρω αλλά γιατί να φάμε παραπάνω κράξιμο ετσι;"

Ξέροντας τον άντρα μου, αν μάθαινε πως έκανα τέτοια απερισκεψία και πως ο γιος μας βρέθηκε εκτεθειμένος σε τέτοιο ή κίνδυνο, θα αγχωθεί περισσότερο, θα νιώσει το βάρος που του έχει φορτωθεί να γίνεται ασήκωτο. Και αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις. Καλύτερα να μην το μάθει. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει ο εφιάλτης.