1.24'Tk

8; Fakat kederden solmuştu ruhu ve umut yorgunu için geç kalmıştı sevinç.

İyi okumalar diliyorum.
Final 1/2

13 Haziran 2020

VanteKim:
1.24,
Seni 1.23'ten bir tık daha fazla seviyorum.
Güzel geceler bebeğim, nasılsın?
(İletildi, 1.24)

Hey, normalde hemen cevap verirdin. İyi misin güzelim?
(İletildi, 1.25)

Belki uyuya kalmışsındır.. Yarın görünce yaz olur mu?
(İletildi, 1.26)

Yıldızlı gecelerin, tatlı rüyaların olsun.
(İletildi, 1.27)

***

VanteKim:
Günaydın, sevgilim.
(İletildi, 11.35)

Artık endişelenmeye başlıyorum
(İletildi, 11.36)

***

VanteKim:
Hey,
Bir sorun yok öyle değil mi?
(İletildi, 15.43)

***

VanteKim:
Tam bir gün oldu,
Evine geleceğim.
(İletildi, 00.59)

***

Delirmenin eşiğindeydim.

Evet son durumum buydu.

Tam 1 gündür Jeongguk'tan haber alamamam ödümü koparıyor, ona bir şey olma düşüncesi beni deli ediyordu. Aklımdan bin bir türlü ihtimal geçiyordu, düşüncelerim beni yalnız bırakmıyordu anladığınız.

Elimde çevirdiğim telefonu düşürmemeye gayret ederken, çağırdığım taksinin gelmesini bekliyordum. Bir yandan Jeongguk'u arayıp duruyor, açmasını umuyordum ama hiç açacak gibi durmuyordu. Çünkü bu 13. aramamdı.
Korna sesi kulaklarıma dolarken, karşımda bir taksi gördüm. Seri bir hareketle taksinin sağ ön kapısını açmış, içine oturmuştum. Taksicinin merhaba mırıldanışlarına karşılık vermemin sonrası, taksici söylediğim adrese doğru sürmeye başlamıştı. Ellerimi kucağıma koymuş, çaresizce pencereden bakmaya başlamıştım. Elimden gelen tek şey, taksiciye daha hızlı olmasını söylemekti.

Saat 1.09'u gösterirken, Jeongguk'un kapısının önüne varmıştım. Taksicinin eline bir miktar para tutuşturmuş, sonrasına taksiden inmiştim. Koşarak, evet koşarak apartman kapısının önüne gelmiş, Jeon Jeongguk yazan zile dokunmuştum. 3 dakika boyunca beklememin sonucu kimsenin açmadığını gördüğümde çantamdan Jeongguk'un bana verdiği yedek anahtarı çıkarmıştım. Giriş kapısını hızla açtığımda, apartmanın merdivenlerini kullanarak üç kat yukarı çıkmış ve Jeongguk'un kapısına ulaşmıştım.

O kapıyı da anahtarla açarak içeri girdiğimde, evin sessiz olduğunu görmüştüm. Öyle bir sessizdi ki, bir an onun burada olmadığını bile düşündüm. Ayakkabılarımı çıkartarak salona adımladım, ortalıkta kimsenin veya hiçbir şeyin olmadığını gördüğümde, mutfağa, tuvalete bakmıştım. En son Jeongguk'un odasına girdiğimde, onu yatağın içinde halsizce yattığını görmüştüm.

Hemen ona yaklaşıp ellerini tutmuştum, "Hey, iyi misin güzelim? Neyin var?" Aralanmış gözlerini yavaşça açıp bana bakmıştı, "İyiyim desem yalan olacak, ama iyiyim." Hafifçe güldü, ama öyle bir güldü ki bu halsizliği karşısında içim acıdı.

"Sana bir şey söyleyeceğim, Taehyung." Hiçbir şey söylemeden sadece gözlerine baktım, bakmaya devam ettim. "Eğer ben şuan, şuracıkta ölürsem.." derin bir nefes aldı. "Şuradaki komidinin içinde bir zarf var, yeşil bir zarf." Komiğini işaret etti elleriyle. "Onu al ve oku, ama eğer ölmezsem onu açma. Yalvarırım onu açma." Ellerim yumuşacık saçlarına gitti, sevdim onu güzel saçlarından. "Ölmeyeceksin, ölümü bile düşünme."

Saçlarındaki ellerimi aldı ve iki elimin de hayat çizgilerini öptü. Daha sonra bana sevgi dolu gözlere baktı.

Ama bir şey oldu, o an, saat 1.23'ü gösterirken güzel sevgilimin göz kapakları kapanmaya başladı. Ve kapanmadan önce son sözü, bana "Seni seviyorum, Tae." demek oldu.

Ve işte Jeongguk, Tae ile sevgili olduklarının ilk günü kalp krizi sebebiyle saat 1.23'te hayata gözlerini yumdu.
Son sözü seni seviyorum olarak.
1.24'te, Taehyung'u 1.23'ten bir tık daha fazla sevdiğini söyleyemeden.
Ancak bu kadardı, Taehyung ve Jeongguk'un hikayesi buraya kadardı.

***
Yine içime sinmedi ama olsun, siz beğendiniz mi bölümü?

Öyle bir delirdim ki ağlayacaktım bu bölümü yazarken. 1.24 benim için her zaman farklı bir anı olarak kalacak, kalmaya devam edecek.

Ayrıca bu finalin 1. bölümü olduğundan, 9. bölüm finalimizin 2. ve son bölümü olacak. 9. Bölümde ise Jeongguk'un Taehyung'a yazdığı mektubu okuyacaksınız.

Sizleri seviyorum, güzel günler diliyorum.

(Bölüm kontrol edilmeden yazılmıştır.)

-Lili