"Sabi mo ako lang"

Chapter 23

Tulala lang ako habang naka higa at naka tunganga sa kisame.

Ilang ulit ako nag text at tumawag sa kanya.

My eyes are already hurts and I’m sure it will swell tomorrow.
----
Ala-singko na ako nakatulog sa kakaisip kay ivar. At 10 am na ako nagising at sumasakit ang ulo ko.

It's my fault why this happened.
I ruined everything nasaktan ko ang tao kaya mas nakakabuti na masaktan  ako ng ganito.

Hindi ko nalang chinarge ang cellphone baka kasi pipilitin kolang ang sarili kong tumawag at magtext baka mas lalong magalit si ivar.

Hindi ko sinipot si Edmond sa mall at sabi ni rodolf  kagagaling lang dito sa bahay. Hindi naman pinilit ni edmond si rodolf na gisingin ako. Ang sabi n'ya lang na uuwi nalang daw ng Negros at isang buwan pa bago makabalik ng manila.

Nasa hapag-kainan kami ni rodolf at alam ko na alam n'ya na ang nangyari kagabe.
---
Hoy!bhe.

Narinig ko ang away n'yo teh pasensya kana chismosa lang.
Hayaan mo na muna kasi nagpapalamig siguro ng ulo, sino ba naman ang hindi magagalit diba.

Alam mo naman na nagsuntukan na ang dalawa dati pa.

Habang nagsasalita si rodolf ganun din ang lag-lag ng mga luha ko.

Tumigil sya sa pagsasalita at hinagod ang likod ko.

Tama na bhe, wag kana umiyak nandito naman ako.

Tahan na okey!

I feel down and heartbreak right now rodolf.

Tapusin na muna natin ang pagkain tapus magpahinga kanalang ngayon.

Bukas na kasi ang first photoshoot mo dapat fresh ka tapus hindi stress yang mukha mo.

Tapus maiiwan pala kita dito mamaya may shoot kasi sa kabilang station dalawang oras lang ako mawawala tapus nandito na ulit ako si mama naman nandito na rin mga alas tres kaya matulog ka baka makita yang mata mong namamaga.

Hindi naman ako lalabas ng kwarto ngayon, matutulog nalang siguro ako rodolf.

Good yan bhe.
Pag mahal ka ng isang tao babalikan ka n'ya. Okey.

Tumango ako sa sinabi ni rodolf.

Flashback:

Dahil presentative ako ng Miss Q and A ng Section noong college.

Tudo insayo kami ni rodolf sa stadium ng De La Salle University (DLSU). At hapun na kami nakakauwi ng bahay.

Si edomond agad ang inaabangan ko pag lalabas na kami ng campus. Peru hindi ko man lang nakita.

Nahagip ng paningin ko ang sasakyan ni ivar na nakapark sa gilid ng entrance ng school.

I know nasa loob lang s'ya at nakita ko naman na nakita n'ya kami ni rodolf habang naghihintay sa sundo namin pauwi.

Chico is my classmate kaya mahilig dumikit at inakbayan agad ako.

Inalis ko ang kamay nya na nasa balikat ko.

Tumigil ka nga chico.

Pinisil pa nya lalo ang pisngi ko.

Ang cute cute mo talaga Luna.

Nagulat kami at napa tingin sa pag bagsak ng pinto-an galing sa likod namin.

Chico was alarm dahil nag hahamba na suntokin ni ivar kung hindi kulang pinigilan.

Ivar why are you here? Sa galit na boses at sa gulat.

"Chinchansingan kalang ng gago nato."

Nakuha pang tunawa ni chico habang nag a-alboroto nanaman sa galit si ivar.

You fucking asshole, kwinilyuhan naman nitong ivar si chico.

Malaki naman ang pangangagawan ni ivar at  halatang babad sa Gym. Isang tiklop n'ya lang si chico.

Pinigilan namin ni rodolf si ivar.

I-ivar tumigil kana, hindi kana nakakatuwa.

Okey lang ba sayo na chinachansingan ka nito.

Hindi naman iyon chansing diba ivar.
At kaibigan lang kami ni chico.

Peru itong chico tinataasan pa ng kilay si ivar at binibuisit pa nya lalo.

Umalis kanalang ivar nag iiskandalo tayo dito sa labas mahiya kanaman.

Hinablot ni rodolf ang kamay ko papasok ng sasakyan na kadarating lang.

End of flashback

-----

Pag naalala ko ang mga ganyang bagay na iiyak ako kasi matagal ko pa bago nakita si ivar noon siguro nagalit dahil mas pinanigan ko si chico kaysa sa kanya.

May point naman kasi kahit sinong tao na maka kita ng ganoon ay iisipin talaga na chansing yon at ngayon kolang na realize na ang isang tao pag laging ganun ay natural lang na maging possessive sa taong gusto nya.

Natatakot ako baka ganito din yon ang mangyayari.

Kumikirot ang puso ko, I was denial before na wala lang s'ya.

Bakit kopa iisipin kong hindi ko naman gusto diba.

Peru iba ngayon, may nangyari na saamin at mahal ko talaga ng subra.

Pipilitin kung makatulog hanggang sa nakatulugan ko nalang ang pag-iisip sa kanya.

Kahit dinner hindi ako naka kain dahil nakatulog ako buong magdamag.

Alas siete na ng umaga, nag ayos ako at nag bihis ng pang jogging.

Kinatok ko si rodolf sa kabilang kwarto.

Binuksan ko nalang at mmay naririnig ng lagaslas ng tubig sa banyo.

Umupo nalang ako sa kama at naka tingin sa sariling reflection ko sa salamin.

Nasasaktan ba talaga ako, mukhang hindi. Dahil sabi nya hindi na de- defined ang isang bagay sa sinasabi o labas na ka anyuan ng tao kundi paano mo pamaramdam na toto ito.
At ganun din ang sa loob ng puso ko kung paano ako ngayon na sasaktan.

Hanggang ngayon hindi ko sinubukang mag open ng account at cellphone ko.

Peru di ko na talaga kinaya.

Bumalik ako sa kwarto at chinarge ulit ang cellphone ko.

Pagbalik ko e-open ko na ulit at tatawag ako mamaya sa kanya.

Nag jogging kami ni rodolf sa labas at kumain ng hotcake sa coffee shop sa kabilang kanto.

Bhe, ready kanaba mamaya?

Hmm. Oo.

Wag ka maging matamlay mamaya ha, smile ka lagi tapus iwanan mo muna sa bahay ang mga problema.

Kung may ganoong technique edi sana ngayon masaya ako dahil pwede naman pala iwanan ang problema sa bahay.

Sus! Hindi kanaman makakalimutan agad- agad sigurado mahal kanaman.

Sana nga rodolf, sana nga.

--------