Mum Işığı Ve Karanlık

1

"Geçmişin acılarını çıkartmak için intikam ateşiyle yanan insanlar, kendilerini hiçbir nedeni olmasa bile suçlu hissederlermiş. Yaşadıkları hayatı onlar o hale koymuş gibi hissederler, ve bu duygu onları daha da hırslı yapar."

Rıza bey anlattıklarını tam olarak bitirmeden söze girdim" ben öyle düşünmüyorum, Rıza bey, şimdiye kadar yaşadıklarımla kendimi sorumlu tutmuyorum, bunlara sebep olanların kim olduğunu biliyorum ve tek bir suçumun olmadığını da biliyorum,küçücük tüm zaten sanırım o zamanki tek suç benim yaşıyor olmam dı, ama inanın bana intikam ve hırs hiçbir zaman eksik olmadı benden.
  Şimdiye kadar hayatımı kuracağım intikam planlarına göre yonlendirdim, siz de gelmiş bize söylemek istediğiniz şeyi söylemeden önce saçma sapan kurgular anlatıyorsunuz, biz bunları yıllardır dinliyoruz sizden, şimdi rica ediyorum artık konuya dönelim "diyip oturuşumu dikleştirdim.
Rıza bey bir süre bana baktıktan sonra ellerini birbirine iki defa vurup" pekala madem hemen konuya geçmek istiyorsunuz, geçelim öyleyse,
Öncelikle dokuz yıldır beraber çalışıyoruz ve bu yıl benden istediğiniz intikam serüveniniz başlayacak fakat düşününce bazı sorunlar var, mesela siz ikiniz tek başınıza yaptığımız planları uygulayabileceğinizi düşünmüyorum, bu nedenle aynı şekilde beş yıldan fazla bir süredir kardeşim Enver'in yanında eğitim alan dört genci bizim aramıza getirmeyi düşünüyor_"
"ne demek dört genci aramıza getireceğim, biz yıllardır kuralları her şeyi kendimize göre yaptık şimdi  başkalarını da aramıza koymak işimizi sadece zorlaştırır" dedim sistemle
Arık Rıza beye dönüp "Rıza baba Dila haklı, biz her şeyi kendimize göre planladık, şimdi onlara nasıl ayak uydurazağız, çok saçma, hem ikimiz hallederiz zaten gerek yok başka üyeye" dedi baskın çıkan sesiyle. Sinirlerim tavan yapmıştı yıllardır çalışıp duralım ama Rıza beyefendi yine gelip işimize çomak soksun, her seferinde aynı şeyi yapıyor ama bu sefer sona doğru geldik ve başkasının karar vermesine  izin vermeyi düşünmüyorum.
Yemek masasında yavaşça kalkıp "dediğimiz gibii biz başkasını istemiyoruz" dedim, Rıza bey "sizin söyliyecekleriniz herhangi bir şeyi değiştirmiyecek, burda kuralları ben koyarım ve ne dersem o olucak, akşam yemeğinde burda olurlar, güzel bir karşılama yapın, hal ve hareketleriniz de sözlerinize de dikkat edin, onlar sıradan insanlar değil, onlar da sizin gibi geçmişinden yara alan insanlar, onlar da intikam peşinde, şimdi odalarınıza geçip bir daha bana karşı gelmemeyi iyice aklınıza sokun "diyip yanımızdan ayrıldı.

Sesli bir nefes verip kalktığım sandalyeye tekrar oturdum, arığa dönüp" biz bu adamla hiçbir bok yapamayız, her seferinde aynı şeyi yapıyor"dedim sinirle.

Arık şakaklarını ovalayarak "yapamayız ama ondan başka bize yardım edecek kimse yok Dila bunun sende farkındasın, başka çaremiz yok" dedi ve o da evden çıktı.

   Bu hayatta tek amacım intikam.
Bana hayatımı zehir eden tüm insanlardan intikamımı alamk.

Amacıma ulaştıktan sonra yaşamak için tek sebebim Arık.
Şimdiye kadar yanımda olup ihanet etmeyen tek kişi, kardeşten de öte, her şeyim.

Arık la ben 8 yaşındayken tanışmıştık, kış ayındaydık ama hala havalar tam soğumamıştı, bana bakan dadım o gün benim ısrarlarımla beni parka götürmüştü, parkta çok az çocuk vardı, biraz tek başıma oynadıktan sonra kaldırımda çocukları izleyen birini görmüştüm, benden büyük görünüyordu, yanına gitmek istedim ama dış görünüşü korkutucu görünüyordu, bilemezdim ki bende kısa zaman sonra onun gibi olucağımı, yavaş yavaş  yanına doğru gidip, biraz ilerisinde oturdum, ama o gözlerini parktan ayırmıyordu, Bi şekilde dikkatini çekmeliydim ama nasıl yapıcağımı da bilmiyordum, yerden küçük bir taş alıp önüne doğru attım, önce taşa baktı sonra da bana döndü, öyle tepkisizce bana bakıyordu, Bi süre sonra ben ona gülümsemiştim o ise önce şaşırdı sonra kaşlarını çatıp hızla yerden kalkıp parktan koşarak çıktı, o gün akşama kadar ağlamıştım, onu korkuttuğumu düşünmüştüm, ama pes etmedim ondan sonraki günlerde her gün o parka gittim.

  Bir gün hava baya soğumaya başlamıştı ama ben yine inat edip o parka gittim, yine oradaydı ama parkta oynayan kimse yoktu, yanımdaki dadıma acıktığımı ve poğaça istediğimi söyledim, salak kadın da beni orda bırakıp fırına gitmişti, hemen yerde oturanın yanına gidip önünde dikildim ellerimi iki yandan belime koyup "neden hiç konuşmuyorsun ve neden hep kaçıyorsun" dedim ama o konuşamadı, çünkü çok fazla soğuktu ve o çok ince giyinmişti, o yaşımda bile vaicdanım sızladı, ağlamak üzereydim "hemen üzerimdeki montu çıkarıp ona verdim, kendi bedenimin üşüyüp üşümeyeceğini hiç düşünmedim çünkü yerde oturan çocuğa çok ısınmıştım, hiç konuşmadan sadece uzaktan izleyerek, itiraz etti ama ben de aynı şekilde itiraz edince giyinmek zorunda kaldı, yanına oturup, yine "neden benimle konuşmuyorsun" dedim, çocuk kapkara gözlerini bana dikip "çünkü siz kötü insanlarsınız" demişti, onun yanında aniden gözyaşlarım aktı ben bir şey söylemeden tekrar kalkıp gitti ordan.

Böyle böyle her gün oraya gittim, artık eskisi gibi soğuk değildi, hatta birkaç defa gülmüştü bile, üzerinden bir ay geçti onunla çok yakın arkadaş olmuştuk, ama yaşadıklarım yüzünden aylarca onu bir daha görmedim, ta ki ben o parkta tek başıma sıcak hava olmasına rağmen titreyerek ağlarken önüme bir taş atılmıştı, kafamı kaldırdığında ve onu gördüğümde ağlamam daha da şiddetlendi, oysa ben sevdiğim herkesin gittiğini düşünmüştüm, ama bir tek o kaldı, bir tek o vardı o an ve ondan sonraki tüm yıllarımda...
                  
                         
      Buraya Arık için bir 🤍koyalım

Selamlarrr,
Mum ışığı ve karanlık, yazdım ilk kurgum değil ama yayınladığım ilk kurgum olucak.
Adaleti, kardeşliği, aynı zamanda aşkı ve intikamı temsil eden bir kitap olucak, geçmişte yaşananlar hep yüreklerde daha da çok acı barındırır, hele ki küçük yaşta gelen acılar asla unutulmaz.
Masum gençlerimizin, geçmişteki ve bundan sonra olucak acılarını beraber yaşamak ümidiyle,
Kocaman bir aile olmak dileğiyle, diğer bölümde görüşmek dileğiyle,
                           🤎🌷