De Grijze Jager: Heuvels van Hibernia

Hoofdstuk VI: Een onverwacht weerzien

"Halt en Will!" Het was bijna midden in de nacht toen Gilan opeens opsprong uit zijn bed in zijn eenpersoontentje, met een verbijsterende mededeling. Arnaut, die op dit moment de wacht had, geeuwde even en wreef zijn ogen uit. Hij keek daarna de Jager even aan en vroeg toen nieuwsgierig: "Wat is er met Halt en Will?" Zijn metgezel keek hem even aan en zei toen dolblij. "Ze zijn dichtbij! Natuurlijk! Ik had het me eerder moeten  herinneren!" Zijn vriend kon even niet volgen.

"Wat bedoel je nou eigenlijk..." Maar Gilan onderbrak hem. "Die roversbende, ze zeiden dat er niet lang geleden twee Jagers in de buurt waren gezien! Dat waren Halt en Will, ze zijn dichtbij!" De jonge ridder haalde even zijn schouders op bij het horen van die uitleg. "Maar wat als ze al weg zijn, ondertussen? Ik bedoel, misschien zijn ze hier helemaal niet meer!" Maar Gilan schudde heftig zijn hoofd. "Ze zijn dichtbij, zadel de paarden! We gaan ze zoeken!" Arnaut kwam met veel moeite overeind en liep naar de paarden, die geduldig stonden te wachten.

"Dus nu kammen we gewoon het bos uit? Op zoek naar onze twee vermisten?" vroeg hij nog even voor de duidelijk, om zeker te zijn dat hij alles goed verstond. De Jager naast hem knikte. "En we gaan niet slapen tot we ze vinden, hoor je me!" Arnaut zuchtte even, hij kon niets beginnen tegen de koppigheid van Jagers, helaas. Hij klom in het zadel en spoorde Schopper aan het bos in te rijden. "Kom op, jongen, laten we ze vinden!"

Het zoeken duurde lang. Erg lang. De twee helden waren de hele nacht bezig met zoeken, zonder resultaat. Na een uur of vijf reed Arnaut terug naar hun kamp, waar Gilan hem stond op te wachten, een betreurde blik op zijn gezicht en zijn schouders naar beneden. "Niks gevonden, jij?"

Zijn schouders zakten nog meer naar beneden toen de jonge ridder tegenover hem langzaam van 'nee' schudde. Het was hopeloos! Ze konden hun twee vrienden niet vinden hier in Clonmel, daar is het te groot voor! Hij ging zitten en staarde wat in het vuurtje.

Hopelijk hadden Will en Halt een vuurtje. Dat betekende verwarming voor hen. En warme maaltijden. En licht. En rook. Rook? Gilan snoof even in de lucht, hij rook in de verte echt wel een vuur. En niet zo'n groot kampvuur zoals bij de bandieten, maar een klein, comfortabel kampvuurtje. Hij tikte Arnaut op de schouder en gebaarde hem ook eens te ruiken. Wonderbaarlijk rook hij het ook. De Jager en de ridder keken elkaar even grijnzend aan en sprintten toen naar hun paarden.

Een ander aanwijzing dat dit misschien Halt en zijn oude leerling waren, was toen Gilan de rook zag. Het steeg recht omhoog uit het bos, op een heel andere plek dan het kampement van Gheno en zijn mannen. Was dat geluk hebben zeg! De Jager spoorde Bles aan om zo mogelijk nog sneller te gaan. "We zijn er bijna jongen, kom op!" Hij zag het licht van het vuurtje al door de bomen heen, het was een klein geel bolletje, met twee personen naast. "Halt! Will!" riep Gilan enthousiast door het bos.

...

Het was Halt die een voorgevoel had over wat komen ging. Hij had een raar idee dat er misschien wel eens hulp onderweg zou zijn. Hoe hij dat wist...? Geen idee, maar toch bleef dat gevoel hem bij, tot vroeg in de ochtend. Hij en Will zaten rond het kampvuur wat te kletsen, over koetjes en kalfjes, toen ze allebei hun naam hoorden. "Halt! Will!"

Het was een vetrouwde stem, wist de oude Jager, een stem die hij lang geleden vijf jaar lang had gehoord, toen hij zijn leerling was. Gilan! Halt sprong op en werd bijna omvergelopen door de jonge Jager die meteen van zijn paard sprong en naar hem toe liep, om dan gewoonweg tegen hem aan te botsen.

"God, jullie zijn ongedeerd! Gelukkig!" riep hij blij uit. Hij kon het niet geloven. Ze hadden eindelijk Halt en Will teruggevonden, na een paar weken! Halt wist niet echt wat te zeggen, maar toch verdween een brede grijns niet van zijn bebaarde gezicht. Gilan liet hem los en liep toen naar Will, wie hij ook omhelsde. Er werd veel omhelst, zeker toen Arnaut ook aan kwam rijden.