មិនយូរមិនឆាប់ធ្មិចបើកៗយប់ថ្ងៃសៅរ៍ក៏បានឈានចូលមកដល់ នាយកម្លោះសង្ហារជាមួយដំណើរមាំទាំ
កំពុងបោះជំហានមកកាន់ក្លឹបជាន់ទី17ជាមួយនិង
របាំងមុខបំពាក់នៅលើមុខដូចដើម។
« សូមស្វាគមន៍លោក» មេកាដែលនៅចាំទទួល
ភ្ញៀវដូចរាល់ដងនោះក៏ប្រញាប់ចូលមករាក់ទាក់
« ចាំអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់កាលពីលើកមុនបានទេ?» ជុងហ្គុកសួរ
« បាទ លោកម្ចាស់អញ្ជើញទៅរង់ចាំនៅក្នុងបន្ទប់មុនចុះ បន្តិចទៀតខ្ញុំនឹងឲ្យក្មេងទៅរក» ក្រោយពេលមេកានិយាយចប់ រាងក្រាស់ក៏ដើរសម្ដៅទៅបន្ទប់របស់នាយដូចរាល់ដង បេះដូងក៏រំជើបរំជួលលោត
មិនឈប់ចង់ឃើញ ចង់ជួប ចង់ប៉ះរាងកាយមួយនោះ
ខ្លាំងណាស់។
មួយអាទិត្យមកនេះនាយនៅមិនសុខនោះទេ
ដេក ដើរ ឈរ អង្គុយចាំឲ្យតែដល់ថ្ងៃសៅរ៍នោះទេ តើក្មេងមុខដូចតុក្កាតានោះដាក់ស្នេហ៍នាយទេដឹង?
តុក!! តុក!! សម្លេងគោះទ្វារបន្លឺឡើង
« លោកម្ចាស់» សម្លេងតូចឆ្មាល់គួរឲ្យចង់ស្ដាប់ក៏
បន្លឺឡើងមក រីឯនាយកម្លោះនោះក៏បញ្ចេញស្នាមញញឹមពេញចិត្តពេញថ្លើមឡើងមកដូចគ្នា
« ចូលមក!!» ពេលដែលឮសម្លេងអនុញ្ញាតពីអ្នកខាងក្នុងហើយ ថេយ៉ុងក៏បើកទ្វារចូលមក
« អឹមម ផឹប** » គ្រាន់តែចូលមកដល់ភ្លាមរាងកាយ
របស់ថេយ៉ុងក៏ត្រូវរុញផ្ទប់និងជញ្ជាំងយ៉ាងកម្រោល
មុនដំបូងនាយតូចក៏ភ្ញាក់ផ្អើលប្រុងនិងរុញនាយចេញ
ដែរព្រោះវាភ្លាមៗខ្លាំងពេក ដែលក៏ទម្លាក់ដៃចុះវិញ
ពេលដែលដឹងថាមនុស្សប្រុសដែលកំពុងតែបឺត
ជញ្ជក់បបូរមាត់ ស្ទាបថើបគេទាំងកម្រោលនេះគឺ
ជាមនុស្សប្រុសតែម្នាក់នៅយប់មុននោះ ហើយក៏ជា
មនុស្សដែលគេកំពុងនឹកដូចគ្នា។
« យើងនឹកឯងខ្លាំងណាស់ ក្មេងតូច» ជុងហ្គុកដក
បបូរមាត់ចេញរួចនិយាយទាំងកែវភ្នែកទាំងគូផ្ដោត
សម្លឹងទៅលើផ្ទៃមុខតូចច្រមិចស្រស់ស្អាតគួរឲ្យខ្នាញ់
ដូចតុក្កាតាមួយនេះ
« លោកម្ចាស់ជេខេ» រាងតូចហៅឈ្មោះនាយតិចៗ
មិនចាំយូររាងក្រាស់ក៏ចូលទៅថើបរាងតូចម្ដងទៀត
ស្នាមថើបផ្អែមល្ហែមតែរោលរាលរបស់នាយពិតជា
ពង្វក់ថេយ៉ុងណាស់
