Karıştırılan bebekler hikayesi...
Askıda, düzenlemeye alındı.
~
Mutluluk ne demekti tam olarak?
Tanımlayabilecek olan var mıydı?
Para mıydı mutluluk? Yoksa ün müydü?
Ya da hakimiyet?
Hayır hayır. Benim için mutluluk sadece annemin kolları, bab...
"Hadi güzelim giyin ve aşağı in." diyerek yanağımı da öpüp odadan çıkmıştı.
Kahvaltıdan sonra hastaneye kontrole gideceğimi varsayarsam düzgün giyinmeliydim. Üzerime kısa kollu lila tişörtümü giyinip altıma da kot pantolonumu geçirdim.
Evet benim düzgün giyinme anlayışım buydu. Rahat ve şık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Terlikler yok :))
Odamdan çıkıp mutfağa ilerledim. Ailem ile pek anlaşabilen birisi değildim. Tamam kendime saygım olsa da ihtiyacım vardı onlara. Her yönden. Sonuçta annem babamdı onlar. Çok isterdim düştüğümde babamın tutup kaldırmasını, çok isterdim annemin saçlarımı okşamasını, çok isterdim babama sarılıp uyumayı, çok isterdim anneme derdimi anlatıp onunla dertleşmeyi.Ama bilmediğim bir nedenden dolayı beni pek umursadıkları söylenemezdi. İnsanlar genelde bu düşüncemi ergenliğe bağlardı. Ama öyle değildi. Görmezden gelir, kalbimi kırar, kimi zaman psikolojik,kimi zaman fiziksel şiddet uygularlardı. Abim ile hiç bir sorunum yoktu. Onu fazlasıyla seviyordum. Hatta sanırım ondan başka kimseyi sevmiyordum. Çünkü hayatımda ondan başkası yoktu. Tamam tanıdığım insan sayısı çoktu. Okuldan şuradan buradan falan fistan derken uzayıp giderdi bu liste. Ama onlar sadece tanıdıktı. Hayatımın içinde olan insanlar değillerdi.
Düşüncelerimi abimin sesi bozdu. "Hadi Hayat, geç kalacağız abicim." kafamla onaylayıp masaya oturdum. Baba bey de gelince kahvaltımıza başladık. Kısa sürede doymuştum. Bir çeşit kalp hastalığına sahiptim. İlaç tedavisi görüyor üç haftada bir kontrole gidiyordum. İlaçlar ağır ilaçlardı. Ve uyku-yemek düzenimi fazlasıyla bozmuştu.
Ayağa kalkıp ayakkabılarımı giyindim ve abimi beklemeye başladım. Üç dört dakika sonra gelince arabaya binip hastanenin yolunu tuttuk.
Abim İzmir'de tıp okuyordu. Genel cerrah olacaktı.
Buraya 1 haftalığına gelmişti ve yarın dönecekti. Benim için geldiğini biliyordum aslında hastaneye kontrole tek gittiğimi biliyordu. Yalnız kalmamam için her kontrol günümde yanımda olmaya çalışıyordu.
Annem veya babam götürmüyorlardı. Bir bahane buluyorlardı her seferinde.
Lan ben daha 16 yaşımda bir velettim. 8 aydır bir kere bile benimle gelmemişlerdi. Hadi onu da geçtim. Bir kere bile durumun nasıl diye sormamıştılar.
Koroner arter hastalığına sahiptim.(şimdi küçük bir bilgilendirme yapacağım ama bu hastalık o yaşta olur mu bilmiyorum o yüzden siz normalmiş gibi devam edinizz)
Kalbi besleyen damarlar olan koroner arterlerin duvarında kolesterol içerikli yağlı plakların birikerek yıllar içinde damarı tıkaması sonucu oluşmaktadır.
Damar duvarındaki yağ birikim sürecine "ateroskleroz" denir. Ateroskleroz ile kalp damarının giderek tıkanması kalp kasının oksijensiz kalmasına ve uzun vadede kalp yetersizliğine yol açmaktadır.
Araba durunca hastaneye vardığımızı anlayarak indim arabadan. Abim beni kolunun altına alarak ilerledik hastaneye doğru.
*******************
Yatağımda uzanmış boş boş düşünüyordum. Hastaneden geleli 1.5 saat falan olmuştu. Her şey normaldi.. Kontrolden sonra direk eve gelmiştik. Ama ben sanki kilolarca yük taşımış gibi kendimi çok yorgun hissediyordum. Saatin daha akşam 8 olmasını umursamadan gözlerimi kapatıp kendimi karanlığa boğdum.
