Yalnız sokaklarıma kar yağdı,
hüznümü paylaşıyorum kaldırımlarda.
Yalnızlığımı kutluyorum bir başıma,
dostsuz bucaksız diyarlkarda.
Yalnızım ben ey rüzgarlar ! alın savurun ruhsuz,bitkin bedenimi.
Götürün beni kimsesiz memleketlere,
tanısınlar gözlerimi, fakat sevmesinler asla beni.
Desinlerki; yalnızlık bu imiş,
kimsesizlik ise büyük acı imiş...
Büyük bir ağaçta sallanan tek yaprak,
sanki bana birşeyler anlatmak istiyor...
Peki bu kadar büyük ağaçta neden tek...
Sanırım nedir sevmek, nedir hissetmek bilmiyor.
Hala buradayım ey rüzgarlar !
Neden götürmezsiniz beni.
Yoksa... yoksa, sizdemi sevmezsiniz beni.
Konuşun, fakat asla yalan konuşmayın...
Aman allahım yaprak gitmiş.
Ve rüzgarla birlikte geliyor.
Herhalde yaprakta yalnızlığı sevmiyor.
Sonra rüzgar benide bir yanına alıyor...
Etrafıma bakıyorum ve tüm sevdiklerim burada...
