Zawgyi
'မႏၱေလးၿမိဳ႕မွႀကိဳဆိုပါ၏' ဆိုသည့္စာတန္းႀကီးႏွင့္ ဝါက်င့္က်င့္မီးေရာင္တို႔ျဖင့္ထြန္းလင္းေစေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕အဝင္မွနန္းေတာ္ပံုစံမုဒ္ဦးသည္ ဗညားအားၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထ,ေစသည္။ မႏၲေလးသည္ ျမန္မာမင္းဆက္မ်ား၏ေနာက္ဆံုးထီးနန္းစိုက္ခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ နန္းေသြးနန္းဟန္မ်ားျဖင့္အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ေသာၿမိဳ႕။ ထိုသို႔ေသာမႏၱေလးျဖစ္သည့္အတြက္ ၿမိဳ႕ဝင္ၿပီဆိုသည့္အသိႏွင့္ပင္ ဗညားအတြက္ေတာ့အလြန္စိတ္လႈပ္႐ွားဖို႔ေကာင္းေနေလၿပီ။
"ကဲ မႏၱေလးကြ်ဲဆည္ကန္ကားႀကီးကြင္းကိုေရာက္ပါၿပီဗ် ေနာ္။ ပစၥည္းေလးေတြဂ႐ုတစိုက္ယူၾကပါ။ ကားဗိုက္ခန္းကကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ေသခ်ာစစ္ေဆးယူၾကပါ"
ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဗညားကေတာ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္။ တစ္လံုးထဲပါေသာေက်ာပိုးအိတ္အား ကားထုပ္တန္းမွဆြဲယူလိုက္ၿပီး ကားေပၚမွဆင္းကာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
"ေဇာ္ႀကီးေရ ငါေရာက္ၿပီကြ။ မင္းလာႀကိဳေနၿပီလား"
"သူငယ္ခ်င္း ဗညား ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ ငါ့အဘိုးအသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ၿပီးခဲ့တဲ့မိနစ္ပိုင္းကမွ ငါတို႔မိသားစုေတာင္ငူကိုထြက္လာခဲ႔တာကြ။ ငါလည္းမင္းကိုအခုပဲဖုန္းဆက္ေတာ့မလို႔"
ဗညား သူ၏ေဘးခြဲထားေသာဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့တို႔အား ခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲဖြလိုက္သည္။
"ေအးပါကြာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မင္းအဘိုးကိုသာဂ႐ုစိုက္။ ငါလည္းေရာက္လက္စနဲ႔ေတာ့တစ္ပတ္ေလာက္ေနသြားဦးမွာပါ။ guideလုပ္ေပးမယ့္လူမ႐ွိေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲပဲေလ်ွာက္လည္ရေတာ့မွာေပါ့"
"ဧည့္ဝတ္မေက်ႏိုင္လို႔ေဆာရီးပါ ဗညားရာ"
"ဟာ အဲ့လိုေတြစိတ္ထဲမထားနဲ႔သားႀကီး၊ ရတယ္ ငါကေအးေဆးပဲ"
ထိုအခိုက္ အက်ႌလက္ေမာင္းစ,ကိုလာဆြဲသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ဖုန္းေျပာေနရင္းငံု႔ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔အက်ႌအားလႈပ္ကိုင္ေနေသာ႐ွည္သြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းတို႔ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ဆက္လက္၍ ထိုလက္ေခ်ာင္းပိုင္႐ွင္ကိုမ်က္လံုးလွန္စူးစမ္းမိသည့္အခါ သူ႔ထက္ေခါင္းတစ္လံုးစာမ်ွအရပ္နိမ့္ကာ အသားလည္းညိဳသည့္ေကာင္ေလးတစ္ဦး၏ ပကတိၾကည္လင္ေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုႏွင့္ဆံုဆည္းေလေတာ့သည္။
