Zawgyi
ပိုင္ညီဦး ေခၚ စံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးႏွင့္ရင္းႏွီးၿပီဟုထင္ခဲ့မိေသာ္ျငား ေနာက္အပတ္ေက်ာင္းဖြင့္ရက္၏တစ္ညေနမွာေတာ့ သူ၏အထင္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းအား ရန္ၿငိမ္းခ်မ္းသိခြင့္ရခဲ့ေလသည္။
"ဒီညအေဆာင္မွာစုၿပီးဂစ္တာတီးၾကမလား"
"ဟာ … ငါ့အေဆာင္ကညပိုင္းအျပင္ထြက္ဖို႔အဆင္မေျပဘူးကြ"
"ငါလည္းေဘာလံုးကန္ဖို႔ခ်ိန္းထားေသးတယ္"
အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ထူးပိုင္အံ့က ႐ႈံ႕မဲ့ေနေသာမ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ ေခါင္းတျဗင္းျဗင္းကုပ္ရင္း …
"မင္းတို႔ဟာကမဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ။ တစ္ေဆာင္တည္းေနမယ္ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္၊ ငါတို႔ငါးေယာက္ ေက်ာင္းမွာမဟုတ္ဘဲအျပင္မွာတစ္ခါေလးေတာင္ဆံုဖူးၾကလား ဟမ္ … မင္းတို႔ေျဖၾက"
ထူးပိုင္အံ့၏အေမးကိုေျဖရန္အားယူလိုက္ၿပီးမွ ရန္ၿငိမ္းခ်မ္း၏အၾကည့္တို႔က ေ႐ွ႕လမ္းဆံုရဲ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာရပ္ေနေသာ အစိမ္းေရာင္အရိပ္ကေလးထံသို႔က်ေရာက္သြားသည္။
"ကိုပိုင္ညီဦး …"
ဝမ္းသာအားရျဖင့္လက္ျပကာႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ္ျငား ျပန္လက္ခံခဲ့ရတာကေတာ့အစိမ္းသက္သက္မ်က္ဝန္းေတြသာ။
ရပ္ေနေသာ သူ႔ေ႐ွ႕သို႔ကားတစ္စီးထိုးရပ္လာသည့္အခါမွာေတာ့ ရန္ၿငိမ္းခ်မ္းကိုၾကည့္ေနေသာသူ၏အၾကည့္တို႔ကို႐ုတ္သိမ္းကာ မ်က္လႊာအသာခ်ၿပီး ကားေပၚတက္သြားေတာ့သည္။
"သူကဘယ္သူလဲ"
"မင္းနဲ႔သိလို႔လား"
အေလာတႀကီးေမးလာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ကိုျပန္လည္ျပံဳးျပကာ ေခါင္းခါရမ္းရင္းေျပာလိုက္မိသည္က တစ္ခါမွမသံုးခဲ့ဖူးေသာမုသာဝါဒ။
"မသိပါဘူး … ငါလူမွားတာ"
ပိုင္ညီဦးသည္ကား ဝတ္ဆင္ထားသည့္အစိမ္းေရာင္လက္႐ွည္အက်ႌႏွင့္လိုက္ဖက္စြာပင္ ရန္ၿငိမ္းခ်မ္းအေပၚ သူစိမ္းဆန္သြားခဲ့ပါသည္။
