wmmap ° repressed emotions

-one-

Prenses Athanasia mücevher gözleriyle dışarıda olan şenliği seyretti.

Asla kendini orada hayal etmeye cüret bile edemeyeceği bir yerdi. Çünkü o sevimli kız kardeşi Jennette yerine babasının sevgisini alamadı.

"Bilerek mi sarayıma yakın bir yerde yaptılar? Ben de gitmek istiyorum..."

İmkansız olduğunu bile bile söyledi.

"Prenses, girebilir miyim?"

Athanasia kapının aniden tıklatılmasıyla irkildi.

Bu Lily'di.

"Girebilirsin."

Mavi gözleri camın önündeki sarı saçlı prensesi buldu.

'Özür dilerim Leydi Diana.'

Lily prensese acıdı. Ama bunu hiçbir zaman belli etmedi.

Çünkü Athanasia annesinin kızıydı.

"Bana acıyor musun Lily?"

"Nasıl cüret edebilirim..."

Diana güldü.

"Acıdığını anlıyorum. Ama bunu lütfen bana belli etme."

Diana acınacak haldeydi.

Bunu kendisi de dahil çevresindeki herkes biliyordu ama o gururlu bir kadındı.

"Hem ne olmuş ki? Biricik kızım için öleceğim, herhangi biri için değil."

Komik bir şey söylüyormuş gibi gülse de Lillian'ın gözleri dolmuştu.

Değerli arkadaşını kaybedecekti.

'Prensese acımaya nasıl cüret edebilirim?'

Tebessüm etti. Ve elindeki tepsiyi prensesin önüne bıraktı. Athanasia'nın yemeğe bakışıyla itiraz edip yemeyeceğini anlayınca ısrar etti.

"Sağlığınız için, lütfen."

"Yaşasam da birinin umurunda olmayacak."

"Efendim? Anlayamadım."

"Ah, bir şey yok. Kendi kendime konuştum."

Lillian ısrar etmedi. İyi dileklerini sunarak odadan çıktı ve prensesi kendisiyle baş başa bıraktı.

İğrenerek yemeğe baktı.

'Yemek istemiyorum.'

Lily, Athanasia'nın onca kez yedikten sonra kustuğunu bilmiyordu, anlamadı da.

Yemeği kendisinden ileri itti. Ve izlemeye devam etti.

'Özür dilerim anne. Ölmene değmeyecek biriyim.'

Kızın mücevher gözlerinden pembe yanaklarına gözyaşı aktı.

Her zaman olduğu gibi sessizce ağlamaya başladı.