Afterlife

II. Switch

Chapter 2 :
Switch

Pinakiramdam ko ang aking sarili. I seemed to be lying down and the grass almost pierced the back of my legs and also the side of my nape.

Ba't parang naging madamo?

Kunot noo kong inimulat ang aking mata dahilan upang bumungad sa akin ang sanga't berdeng dahon ng puno. Ako'y napaupo sa damuhan kasabay no'n ang marahang pagtama ng hangin sa akin. Iginala ko ang aking paningin. Nasaan ako?

Madamo ang kapaligiran. Parang lang sa Probinsiya. But even a house, I could not see from where I was sitting. Hindi rin masyadong mapuno. A web of clouds, back-lit by the failing sun, mist billowed through the trees and over the fields and hung low in the air, masking the camp in a ghostly gray.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at saka lumayo nang kaunti sa punong pinagsisilungan ko. Not far away, an unfamiliar town caught my attention. From where I was standing, I could see people as small as ants walking home, others were selling fruit, meat and fish while others were going to the well with clothes and buckets to do laundry. Wala akong ibang matanaw na sasakyan ngunit mayroon silang karwahe. Sa hilagang kanluran, mayroon silang nakatayong Belfry. I also saw a bakery with a chimney that emitted smoke like ninety's unlike us who modernize our bakeries. Pare-parehong cottage ang klase ng kanilang bahay ngunit magkaibang kulay.

B-bakit ako narito?

Parang kanina lang, naglalakad ako sa kanto papauwi. May kung ano lang ako nakita tapos pumikit lang ako sandali pagkamulat ko nasa ibang lugar na ako. Isa pa may kung anu-ano pa'ng bagay ang pumasok sa isip ko.

"N-no way.." bulong ko sa aking sarili habang napapasabunot sa anit. Idinapo ko nang ilang beses ang aking palad sa magkabila kong pisngi hoping I was only dreaming! "Gumising ka! Gumising ka! Gumising k-ka!." unti-unting namanhid ang magkabila kong pisngi habang ako'y napatigil saglit. Muli kong inimulat ang aking mata.. narito pa rin ako. Standing on my feet. My palms almost trembled as well as my lips until my eyes gradually dimmed and moistened.

Damn!

I'm the type of person who just cries when doesn't know what to do. Basta na lang ako nagpa-panic. Mas gugustuhin ko na lang manatili sa bahay.

Kumalma ka. H'wag kang iiyak. Kailangan mo munang malaman kung ano ang nangyayari. Pagkatapos, hanapin ang daan papauwi o paano makabalik as soon as possible. Kaya mo 'to, Zoe.

From my view of the lively town, a few kilometers from here there is a large set of buildings habang patulis ang bawat bubungan nito. Biruin mo nga naman, h'wag n'yong sabihin na nasa kaharian ako?

Wala akong nagawa kung 'di bumaba sa hill at saka dumeretso sa bayan. Hindi ko maiwasang balingan ng tingin ang mga nakakasabay at nakakasalubong ko sa paglalakad sa daan. On a straight day, women's clothing is dress up to the feet, they have sleeves up to the wrist while an apron sits on their skirts. The men have the same, they have long sleeves and then pants while the others wear hats. Hindi ba sila naiinitan sa kasuotan nila?

"Princess Chloe!"

"Mahal na prinsesa! Dito po!"

Prinsesa?

Iginala ko ang aking paningin at sinubukang hanapin ang prinsesang tinatawag ng mga bata. Nagtama ang aming mata ng bata at tila ito'y nakangiti habang kumakaway.. sa'kin?

May isang lumapit na babae sa dalawang bata habang binalingan niya ako ng tingin. Namilog ang aking mata nang biglang yumuko siya sa akin!

"Pagpasensiyahan n'yo na ho ang mga anak ko. Ako na ho ang bahala sa kanila, your majesty," ngiti niya.