Medya:armin
Arın'dan:
Sabah uyandığımda yanımda bir melek gördüm. Ortamızdada miniğim vardı. İkiside çok güzel uyuyordu. Ben Arın kara zamanında işimden ve kardeşlerimden başka bir şeyi düşünmeyen ben şimdi evli ve 3 yaşında minik bir kızımız vardı. Bunları düşünmeye devam ederken telefonum çalmaya başladı. Hemen elime alıp açtım. Saat daha erkendi. Numara yabancıydı. Ciddi bir sesle
"alo" dedim.
"alo merhabalar efendim ben doktor emre köksal sizi demirhan hastanesinden arıyoruz 24 haziran 2019 yılında gerçekleşen iki doğum varmış ve biz bir karışıklık olabileceğinden şüpheleniyoruz. Mümkünse dna testi için hastanemize saat 10. 00 gibi gelebilir misiniz"
Sonmuş bir şekilde adamı dinliyordum. Her bir kelimesinde dahada şaşırmamı sağlıyordu. Ya şüphelendikleri doğruysa ya gerçekten karışıklık olduysa. Aris küçük bir bebek olduğu için bize pek bir zararı olmamıştı ama bizim bir sürü projemizi bozmuştu. Ama o küçücük bir çocuktu. Olur böyle şeyler diyip geçiyorduk. Ama bir yandan bize hiç benzemiyordu. Bizim huyumuza bizim özelliklerimizle alakası yoktu. Annemlerde hep öyle söylerdi. Bizim bebekliğimizle arisinkini karşılaştırır ve hiç bir aynı yan bulamazdı. Ama evladıydı. Ve hala öyle belki. Hep büyüyünce size benziyecek derdi. Bizde hep bence bana daha çok benziyecek kavgaları yapardık evet büyüktük. Hatta ben evli ve çocuklu biriydim ama o tartışmalar bize eğlenceli gelirdi. Cevap vermediğim aklıma gelince"tamam saat 10 gibi orda oluruz"diyip kapattım. Saate baktığımda saat 9.00'du de demirhan hastanesinin bizim eve uzaklığına baktığımda 10 dk'lık uzaklıktaydı. Meleklerimin yanaklarından öpüp kalktım. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Sakallarıma baktım. Çok çıkmışlardı. Onları öperken tahriş edebilirsim en iyisi kesmekti. Kesmeyi bitirdiğimde dah iyi olduğunu gördüm. Saate baktığımda 20 geçiyordu. Üstümü giymeye gittim. Lacivert bir takım elbise giydim. Hastaneye uğradıktan sonra işe gitmem gerekiyordu. Tabii o kafayla ne kadar çalıçabilirsem. Hızlıca arisin odasına girdim . Odasında yoktu. Nereye gidebilir ki 2 yaşındaki bir çocuk. Merdivendwn korkuyor inemez ordan. Asansöre binse duyardım. Hemen bu kattaki odalara bakmaya başladım. En son aresin odası kalmıştı. İnşallah ordasındır. Kapıyı açtığımda ares içerde yoktu. Aris içerde çalışma masasında bir şeyler yapıyordu. Hızlıca yanına gidip sarıldım. "çok korktum kayboldun diye aris" hemen ağlamaya başladı. Onu sakinleştirmeye çalışınca daha fazla bağırmaya başladı. Bende hemen ayrılddım ondan o sırada masa dikkatimi çekti. Masada yırtılmış kağıtlar vardı ama asıl sorun bu aresin 1 ay boyunca uğraştığı projesiydi. Arkadan gürültü gelince o tarafa döndüm ares'te dahil herkes burdaydı. Ares ilk bana noldu der gibi baktı sonra ağlayan arise sanırım yırtılmış projesini görmüş olmalı ki hızlıca masaya ilerledi. O sırada aris'te susmuştu. Ares sinirle"seni küçük velet seni bir elime geçiriyim. Off ben bunun için çok uğraşmıştım. Senin yüzünden sınıfta kalıcam. "deyip hızlıca aşağı indi
Dış kapını çarpılma sesi gelince okula gittiğini anladım. Zaten başka bir yere gitse habee verip giderdi. Bu konuda içim rahattı. Saate baktığımda harım saatimiz kalmıştı. Herkese olayı kısaca anlattım. Aren biraz sinirliydi. O da ares gibi az çekmemişti. Arende benle gelmek isteyince birlikte çıktık. 10dklık yolun sonunda varmıştık hastaneye danışmaya gidip doktorun telefonda söylediği ismi söyleyip olayı anlattım. 2 katta soldaki ilk kapıymış ismi yazıyomuş zaten üstünde. Kapının önüne gelince. Kapıyı tıklatıp içeri girdim. İçeride 2 yetişkin 1 çocuk vardı. Karışma ihtimali olan sanırım o bebekti. Ama yaşına göre baya küçük bir şey duruyordu. Neyse diyip doktorun söylexiklerini dinledim. "yıldırım ailesi önce geldiği için onlardan kan aldık sadece kara ailesinden almamız gerek. Size şu tarafa alabilir miyim lütfen. Bir yetişkin daha gelsin kanını almamız gerek diyip sağ tarafta bir bölüme getirdi. Kan alma yerine geçince ilk benden sonra benim kucağımda zorda olsa duran arisinkini aldılar. Sonucun 1 saate çıkması gerektiğini söylediler. Ama ünvan veya para araya girince 15dk sürüyor. Bir hemşire odaya girip doktora bir zarf uzattı. Doktor zarfı açıp sesli okumaya başladı. Armin yıldırımın kanı %50.9999 oranında Arın karanın kanıyla uyuşmaktadır. (abi kardeş oldukları için maalesef böyle bir şey uydurdum) şaşkın bir şekilde doktora bakıyordum. Benim kardeşim karşımda duran kızmıydı. Ne yani şimdi aris bizim kardeşimiz değildi. İçimi bir telaş sardı. Napıcaktım, ailemize. Nasıl alıştırcaktım onu. Yaparsım ama diğerleridw yardım ederdi.
Karşı aileden bir adam"artık gerçek kızımızı alıp gidebilir miyiz. "ben hemen kolarımı çektiğimde aris koşarak diğer aileye gitti. Ne yani bu kadar mıydı. Neyse artık bir yerden başlamalıyız diyip küçük kızın yani Arminin yanına gittim. Biraz korkuyordu. Daha çok küçüktü. Ne kadar 2 yaşında küçücük bir kız olsada o da bir insandı. "sen bizimle gelmek ister msin" diye sordum. "hiz hodu biyi deyişiniş" (siz kötü biri değilsiniz?) "hayır biz kötü biri değiliz" "dam deyiyiyim" (tamam gelirim) onu kucağıma alıp dışarı çıkmaya başladım. Biraz korkuyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. 2 yaşımda olmasına rağmen bazı şeyleri farkındaydı sanki. Arabaya geldiğimizde arisin koltuğuna oturttum onu. Ben sürücü koltuğuna oturdum arende yanıma oturdu. O hala şaşkınlığını üzerinden atamamıştı. Hadi bakalım artık gerçekten bir aile olucaktık yani sanırım. Eve geldiğimde kapıyı tıklattım. Kapıyı alin açmıştı. Şaşırmıştı o da. Beklemiyordu sanırım. Lalin koşarak kapıya geldi. Hemen arminin yanına gidip"aykadaş oyayım mı"dedi. Arminde" oyayım"dedi. Lalin arminin elini tutup onu yukarı çıkarmaya başladı sanırım odasına götürüyordu . Artık gerçek bir aile olacağımızdan emin olmaya başlıyordum. Çünkü herkes tebessümle lalin ve arminin arkasından bakıyordu.
Huhh bitti sonunda bu bölümde aslında çok az yazdım biliyorum ama gerçekçi yazmaya çalıştığım için böyle oluyor. İlk bölümle böyle az bir zaman diliminde gerçekleşicek ama ilerledikçe 1 günü 2 günü falan yazmaya başlıcam yorum yapın lütfen düşüncelerinizi falan yazın. Sizleri seviyoruum... 🖤🖤🖤
