Dün, gördüğüm o fevkaladenin fevkinde manzaradan sonra, arabama atlayıp, hızla Taehyung'un evinin önünden uzaklaşmıştım. Nayeon'u reddetmemiş, karşı koymamıştı bile. Belki de daha çok bu canımı yakmıştı. Kırık camların üzerinde yürüyormuşum gibi, hissediyordum. O zaman neden o camlar ayaklarımı değil de kalbimi parçalıyordu? Ağlayarak araba kullanırken tek düşündüğüm buydu.
Arabam, eskiden gittiğimiz mekana doğru ilerliyordu. Yolumu değiştirdim. Eskiden gittiğimiz yerlerin önünden geçemiyorum, Taehyung. Çünkü hâlâ seni lanet olası bir şekilde seviyorum. Kafam yavaşça sağa kaydığında Taehyung'un arabada olduğunu sandım. Hayır, bu sadece bir halüsinasyondu, daha doğrusu bir anı. Arabada katıla katıla güldüğümüz tüm o anılar.
Tanrım! Arabayı aniden kenara çektim. Kollarımı direksiyona koyup kafamı kollarıma yasladım. Tanrım, acı içindeyim, bittiğimizi biliyorum. Aylardır ayrı olsak da hep aramızda kırılmaz bağlar vardı. Ya da ben öyle sanmıştım. Ya da o öyle hissetmişti. Mükemmel olmadığımızı da biliyorum, ama daha önce hiçkimseye karşı böyle hissetmedim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eve geldiğimde kendimi duşa atmıştım. Banyoda yere kıvranıp, ağlarken, hıçkırıklara boğuldum. Kabul ediyorum onu terketmemeliydim, ama beni, artık unutmuş olması kocaman bir acıydı. Galiba yenemeyeceğim türden bir acı.
Kendimi yatağıma attığımda içimdeki acı, yorgunluğum nedeniyle dinmişti. Kısa süreli bir dinginliğe benziyordu, öyleydi de zaten. Telefonumun ekranı açılıp kapanıyordu. Yatakta sola doğru uzandım. Telefonu elime aldığımda ağabeyimden gelen aramalar gözüme takılmıştı. Taehyung'tan ise hiçbir şey yoktu. Olmasını da beklememeliydim. Yine de içimde bitmek bilmeyen ve beni öldüren bir umut vardı. Umut insanı yaşatmalıydı, değil mi? Filozoflar hep böyle derdi. O zaman neden acı çektiriyordu? Sahi yaşamak, mutlu olmak değil de acı çekmek miydi? Ve filozofların, yaşamak, dediği de aslında bu muydu?
Ağabeyim daha fazla endişelenmesin diye süslü ve mükemmel olduğumu belli eden bir mesaj yazdım. Umarım inanırdı. Birilerinin sesimi duymasına ihtiyacım vardı ve o birileri Kim Taehyung'tu.
İnstagram'da hikaye paylaştıktan sonra telefonumu kapatıp komidinin üzerine bırakmıştım. Gözlerim camdan görünen ayla buluşmuştu. Göz yaşlarım ise dinmemekte hayli ısrarcıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
