After a week
මම උදෙන්ම නැගිටලා කැම්පස් එකට යන්න ලෑස්ති උනා...ගිහින් කෑම කාලා පොත් ටිකයි බෑග් එකයි අරන් එලියට බැස්සා... ගේට් එකෙන් එලියට ගිහින් මන් ආපවු හැරිලා ගේ දිහා බැලුවා...
මේ ගෙදරින් කවදා යන්න පුළුවන් වෙයිද...??
අදුරැ මතකයන් ගැන ආයෙත් මතක් කරන ගමන් මළමිනියක් ඇවිදනවා වගේ මන් කැම්පස් එකට ගියා...
ගේට් එක ලගදි මන් නැවතුනා...
මට පුළුවන් උපරිමය මන් හිනා වෙන්න බලන්නම්
එහෙම හිතලා මන් ඇතුල් වුනා.... මන් දිහා බලන හැම කෙනෙක් එක්කම මන් හිනා වුනා...හැමොම මන් දිහා බැලුවේ පුදුමෙන් වගේ...
එහෙම වෙන්න එපැයි... මෙච්චර කල් හිනා නොවි බුම්මන් හිටිය මන් දැන් හිනා වෙනකොට කටද පුදුම හිතෙන්නෙත් නැත්තේ...
මන් කෙලින්ම ගියේ මගේ ලෙක්චර් හෝල් එකට... මන් මගේ පොත් ටික මෙසේ උඩින් තියලා... එක පොතක් අරන් බලන්න පටන් ගත්තා....උදේම නිසා වැඩිය ලමයි හිටියෙත් නැ... ටික වෙලාවක් යද්දි දොර ඇරෙන සද්දයක් ආවා.. මන් හිමිට පොත පල්ලෙහාට කරලා බැලුවේ කවුද කියලා... මන් දැක්කේ මගේ දිහා කන්න වගේ බලන් ඉන්න ජිමින්ව.. එ ඇස් රතු වෙලා.... මට හිතුනේ එයා කේන්තියෙන් ඉන්නේ කියලා... එක පාරට වේගෙන් මන් ලගට ආව ජිමින් මගේ අතින් ඇදගෙන හෝල් එකෙන් එලියට ඇවිල්ලා කෙලින්ම ආවේ roof top එකට... මගේ දුක පුරැනු තැනට... මෙතනට එනකන්ම මන් දැගලුවේ එ අත් වලින් මිදෙන්න... මොකද එයා මගේ අත අල්ලන් හිටියේ එච්චරට තද කරලා... පිටිපස්සේ හිටිය මාව එකපාරම ඉස්සරහට ඇදලාගත්තු එයා මගේ උරහිස් දෙකෙන් තදින් අල්ලගත්තා
"කවුද එ"බැරැරුම් විදියට එයා මගෙන් ඇහුව්වේ... එත් මන් කල්පනා කලේ මෙයා කියන කෙනා කවුද කියලා..
"තමුසෙට කොල්ලෙක් ඉන්නවද? "
එක ඇහුවමනම් මට හිනා ගියා...
"පිස්සුද මොඩයෝ මට කොහේ ඉන්න කොල්ලොද"
"එහෙනම් කවුද එ"
