Karanlıktaki Kalabalık

Karanlıktaki Gölge

2. BÖLÜM İLE SİZLERLE!

Biliyorsunuz ki önceki bölümde karakterler AVM içerisindeki saldırganlardan kaçmak için bir odaya saklanıyorlar ve odaya yayılmış bulunan zehir karakterlerimize etki ediyor, karakterlerimizin hepsinin bayılması üzerine 1. bölüm bitiyor! İşte devamı, 2. bölüm sizlerle!

İlk önce Şimay'ın aymaya başlaması üzerine hepsi uyanır. Hepsi karanlık bir odadadırlar. Tuna telefonunun flaşını kullanmak istemesi üzerine telefonunun yanında olmadığını fark eder, telefonları alınmıştır.

Tuna- TELEFONLARIMIZ NEREDE VE BİZ NEREDEYİZ?!?!

Şimay- NE BAĞIRIYORSUN BE?! SUS BİZ DE BİLMİYORUZ!

Ayda- Sessiz olun!

Hepsi yavaş yavaş karanlığa yönelmeye başlarlar.. git git hiçbir yere varamazlar ve korkuları gittikçe yükseliyordur..

VE KARANLIKTAN AYAK SESLERİ YÜKSELMEYE BAŞLAR..

TAK..TUK..TAK..TUK..

Grup ne yapacağını bilemez ve birbirine daha çok yaklaşır, kısa süre sonra ayak sesleri kesilir. Grup tehlikede olduğunu anlar ve ne yapacaklarını bilemezler, o anda arkadan Selinin sesi yükselir..

Selin- BIRAK BENİ İMDAAAT!

Diğerleri arkalarını döndüklerinde Selinin olmadığını fark ederler! Hepsi stres olurlar ve bir ölüm sessizliği çöker...

Aradan uzun süre geçer ve etrafta hiçbir şey yoktur, ama tek anladıkları şey saldırganlar tarafından kaçırılmalarıdır. Şimay'ın ayrılalım fikrine karşı ayrılmaya karar veririler.

Görkem-Şimay Kerem-Melisa Tuna-Ayda

Olarak karanlıkta başka taraflara doğru ayrılırlar...

Görkem ve Şimay tarafı:

Yürü yürü hiçbir yere varamıyorlardır ve ayakları yorulmaya başlamışlardır, arkalarından ses duymaları üzerine hızlıca koşmaya başladılar.. karanlıkta hızlıca koşmak yeterince korkutucu ve yorucuydu. Koşarken arkasına bakan Görkem, karanlıkta bir gölgenin onları kovaladığını gördü. Arkadaşlarından biri olamazdı çünkü çok uzun boyu vardı. Gölgenin daha hızlı onlara yaklaştığını gören Görkem yapacak başka bir şey olmadığı için Şimayı sertçe kenara doğru iterek durdu. Şimay arkasını döndüğünde vahşi gölgenin Görkem'in ağzından tutarak geriye çektiğini gördü ve Görkem tarafından son yükselen ses acı verici çığlıkları oldu.. Şimay tek kalmıştı ve çok korkuyordu, sadece çığlık çığlığa ve perişan halde Görkem'e bağırmaya başladı. Yalvararak bağırıyordu, Görkem'i sayıklıyordu ve yerinden kıpırdayamıyordu çünkü küçükken hiç karanlıkta tek başına kalmamıştı, tek bildiği karanlıktan korktuğu ve orada çok fazla sakin kalamayacağıydı ne yapacağını bilemediğimden eli ayağı titreyerek yere çömeldi.. sadece bekliyordu..

Kerem ve Melisa tarafı:

    İkisi de öylece yürüyorlardı, uzun yol gitmelerine rağmen hiçbir yere varamadıkları için sıkılmışlardı ve ilk zamanki kadar korkmuyorlardı çünkü karanlıktan hiçbir şey beklemiyorlardı, kaçırılmışlardı ve bu macera onlara garip geliyordu. Sanki yakındaki detayları görecek kadar gözleri alışmıştı ve bu onlara fırsat verdi, yerdeki kan izini görebilecek kadar yakındı...

Tuna ve Ayda tarafı:

    Cesurlardı ve her şeyin bir oyun veya şaka olduğunu düşünüyorlardı fakat tek sorun yaklaşık 1 saat yürümelerine rağmen bir yere varamamalarıydı, sanki sonsuzluğa yürüyorlardı. Ayak sesleri bir süre sonra daha çok yankılanmaya başlayınca yaklaştıklarını hissettiler. Başardıklarını sandılar...
     Önlerini, arkalarını ve yanlarını saran gölgeler öyle demiyordu sanki. Başarmalarına izin yoktu ama onlar ciddi insanlar değillerdi.
Tuna- Komik değil artık! Bitti oyun tamam uzatmayın şakanın da sınırı var!

Önlerindeki gölge kahkaha atar*

Ayda- Kimsin be sen?!
???- oh selam, kendimi tanıtayım ben 56 numarayım ;)
(Tuna aklından)- Kolyede, kapı numarasında, saat ve şimdi de saldırgan 56..
???- Daha çok bahsetmeme gerek yok bence ;)
Ayda- Ne diyosun be sa**k!
???- Hop hop, sözlerine dikkat et bakayım canını yakmak çok isterim, şansını zorlama ;)
Tuna- Şaka mısınız siz ya?! Kimsin sen cesaretin varsa aç ışığı o iğrenç yüzünü görelim!
???- Sonsuzlukta ışık yoktur, ışığının elini kendin tutarsın ;)
Ayda- Ne bu farklı bir dil mi?
   Tuna'nın kolundan tutarak iki gölgenin arasından koşmaya başlar  fakat başaramazlar, gölgeler önünü keser ve Şimay'ı önlerine fırlatırlar.

Korkudan elleri titreyen ve nefes bile alıp veremeyen Şimay, öylece hareketsiz kalmış bir şekilde Tune ve Ayda'ya bakıyordur. Şimay'ı yanına çekmeye çalışan Ayda, bir gölgenin onun ellerini kuvvetlice tutması karşısında irkilir.
Tuna da aynı durumdadır ve üçünü de bağlayıp tekerlekleri olan küçücük dört duvar arasında bir yere tıkarlar. En azından yürümüyorlardır.

    Hala öylece hareketsiz ve onlara bağlanmış şekilde oturan Şimay, elindeki iplerden ne kadar kurtulmak istese de elinde ip değil, kelepçe vardır. Üçü ise birbirine halatla bağlıdır. İçeriye görkemin de fırlatılmasına karşın Şimay tekrardan Görkemi sayıklamaya başlar.
Şimay- GÖRKEM İYİ MİSİN UYAN GÖRKEM UYANN
Ayda- SAKİN OL ŞİMAY!
Tuna- ya bi kesin sesinizi!
  
Görkem gözleri kapalı şekilde hareketsiz yatıyordur fakat nefes alıp veriyordur.

Kerem ve Melisa tarafı:

Melisa-  Ya kan tutuyo beni gerçek mi bu öğğğk
Kerem- Bilmiyorum ama galiba gerçek..
Melisa Kerem'in üzerine yığılır*
Kerem- YA MELİSA KENİNE GEL SIRASI MI ŞİMDİ?!!!!
Melisa-...
Kerem- MELİSA SANA DİYORUM AÇ GÖZLERİNİ OFF!
Melisa-...
Kerem- Off bir de bunu taşımak var! Melisa'yı sırtına alır*
      
      Karanlıktan sesler yükselince Kerem adeta dilini yutar ve dikilmiş şekilde sesin geldiği yöne doğru durmuştur ve ne olduğunu anlamadan kendini diğerlerinin yanında bağlanmış halde bulmuştur ve Melisa da Görkemle hareketsiz yatıyordur. Saatlerce adı bilinmeyen şeyle gidiyorlardır fakat hala bir yere varamamışlardır. Saatler sürdüğü için çok kez uyanıp uyanıp geri uyumuşlardır. Her yer kitlidir ve içerideki oksijen azalıyordur fakat bir türlü bitememiş ve artmıştır.

       Herkes o değiliği bulmaya çalışırlar, detaylara, yapısına hatta duvarın kalınlığına bile bakmalarına rağmen bir sonuç çıkaramamışlardır. Ve birden bulundukları yer durur.. ilerlemeyi bırakır..

Çok yoruldum gerçekten yazarken ve düşünürken insan yoruluyor.

Umarım bu bölümü beğenmişsinizdir <3

Puanlamayı unutmayın <3

805 kelime~