"Hoon အကို့ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား"
ကျောင်းထဲသို့လျင်မြန်စွာဝင်လာသောကောင်လေးနောက်သို့လိုက်ကာ ဟီဆွန်းမေးမိသည်။ထိုကောင်လေးကတော့အဖတ်မလုပ်။မသိတဲ့သူလိုလုပ်ကာ ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာဆက်လျှောက်နေသည်။
"Hoon အကိုတကယ်ပြောတာပါကွာ
မနေ့ကကောင်မလေးနဲ့က အကိုနဲ့ဘာမှမဟုတ်ဘူး"လှည့်မကြည့်။
စိတ်မရှည်တော့သောကြောင့် ပုခုံးကိုကိုင်ကာဆွဲလှည့်တော့ အတင်းရုန်းကာလှည့်ကြည့်သည်။
မျက်နှာမှာလည်း မျက်ရည်စီးကြောင်းနှင့်။"Hoon အကိုလေ"
"တော်တော့ ဘာမှဆက်မရှင်းပြနဲ့"
ကျနေသောမျက်ရည်စီးကြောင်းကိုသုတ်ကာ
"Hyungတို့ဘာနေဘာဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ Hyungနဲ့ကျွန်တော်ကရောဘာဆိုင်လဲ"
အင်းဟုတ်ပါသည်။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟာဘာမှမဆိုင်ပါ။ကျွန်တော့်ဘက်ကဆိုင်ချင်ရင်တောင် သူ့ဘက်ကဆိုင်ခွင့်မပေးခဲ့ပါ။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟာညီအကို ဆက်ဆံရေးထက် ဘယ်အဆင့်ကိုမှတိုးခွင့်မရှိတဲ့လူသားနှစ်ဦး။
၂၀၀၇ အောက်တိုဘာလ
ကားအဖြူရောင်လေးတစ်စီးဟာဘူဆန်မြို့စွန်လေးဆီသို့။
ကားအပေါ်မှအသက်ဆယ့်ခုနှစ် နှစ်အရွယ်ကောင်လေးကတော့ မျက်ခုံးနှစ်ခုကိုတွန့်ချိုးကာတစ်ခုခုကိုအလိုမကျနေသည့်မျက်နှာထား။
ထိုကောင်လေး၏ဘေးမှအန်တီကြီးကတော့သူ၏အရိပ်အခြေကိုကြည့်လျက်။"သားကြီး ဟိုရောက်ရင်ညီလေးကိုသေချာခေါ်ရမယ်နော်"
မိခင်ဖြစ်သူပြောလာသည်ကို ဟီဆွန်းမကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကားပြတင်းပေါက်မှတဆင့်တိုးဝင်လာသည့်လေညှင်းကိုခံယူရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချမိသည်။ ဘယ်သူကညီလေးလဲ။ဘယ်သူကညီလေးနေရာမှာအစားထိုးလိုချင်တယ်ပြောမိလဲ။ညီလေးဟီယွန်းဆုံးပြီးကတည်းက အငယ်လိုချင်နေသည့်မာမီဆန္ဒကြောင့်သာ ဤကလေးမွေးစားမည့်ကိစ္စကိုလက်ခံလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။မိမိရှိနေလျက်သားနှင့်အငယ်လိုချင်နေသည့်မာမီတို့ကိုလည်းနားမလည်။ညီလေးဟီးယွန်းနှင်မှည့်နီချင်းတူနေသည့်ထိုကလေးကိုလည်းဟီဆွန်းကြည့်မရ။ထိုကလေး ကိုမာမီတို့ခဏခဏသွားကြည့်တုန်းကလည်းဟီဆွန်းမလိုက်ခဲ့။မွေးစားဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသွားခေါ်တုန်းကလည်း ဟီဆွန်းမလိုက်။တွေ့လည်းမတွေ့ချင်။ထိုကလေးကိုမာမီတို့သွားခေါ်တာနှစ်ခါရှိပြီဖြစ်သည်။အခုချိန်ထိပါမလာ။
နောက်ဆုံးကြံရာမရမှ ကျွန်တော်ခေါ်ရင်လိုက်လောက်မည်ဟုမာမီကပြောကာ အတင်းဂေဟာသို့လိုက်ခေါ်ခိုင်းတော့သည်။စလာကတည်းကကောင်းကျိုးကိုမပေးပါ။
YOU ARE READING
𝐖𝐇𝐄𝐑𝐄'𝐒 𝐌𝐘 𝐃𝐀𝐈𝐒𝐘?
Fanfictionဒေစီပန်းတွေကို ချစ်မယ် ဒေစီလိုဖြူစင်တဲ့မင်းကို မြတ်နိုးမယ် Own creation