Erotic Touch

3

Chapter 3

—Rewind—

Dixie

Maliwanag ang silid.

I can visibly see him engaging with his guitar. The orange-yellow ray of light ignite the whole sorrounding making it much warm and colorful this night. Every emotional background confront me like I was really that blast. Malawak ang lab na napuntahan ko. Ang musika. Ang musikang nanggagaling sa gitarang pinatutogtog ng isa sa kinasasabikan kong makita ay lubos na nagpamangha sa'kin.

It's enchanting. Every notes has a fascinating beat. Ito ang isa sa nagpasiklabo ng kabuuan.

The room's color is skyblue. Enough for me to know who owns it. Here he is. Nilakad ng mga mata ko ang lokasyon niya. Marahan ko siyang tinitigan. It made me more miss him by just staring at himself.

He changed a lot. Hindi na siya matatawag na batang Dark na kung saan ay naging kaagapay ko noon. His innocent eyes really gave me the sign that he might not gonna have interest to something for today nor the turn to entertain others. His body language turned strange. The bitterness it has. Kung mayro'n mang bibigyanniyang interes,nakasisigurado akong hindi para sa akin iyon.

I simply walked throught the red carpet I've witnessed a seconds ago. Sa lahat ng bagay na ikipinaninibago ko, tanging itong red carpet lang ang alam kong hindi mababago. Habang nilalakad ko ang daan papalapit sa kanya, inuunahan ako ng takot at mga tanong sa kung anong kahihinatnan ng gagawin ko.

Kilala pa niya kaya ako?

Hindi niya ba ako lalayuan ngayong lalapitan ko siya?

Ganoon pa rin ba ang pakikitungo niya

Masaya kaya siya na if ever na makita niya ang isang Dixie Montemayor?

How it suppose to be?

Nakakatakot. Binabalot ako ng pangkaraniwang emosyon. Parang sinasampal ako ng mga reyalidad na sumasagi sa isipan ko na alam kong may koneksyon dito. Hindi na ako sanay. At para bang pinipilit ko lang ang lahat.

I unwind at least a seconds without refraining from walking.

Hindi pa rin siya tinitinag sa pagtugtog ni isang kalabog mula sa yapak ko. I know my footsteps are this loud that an unbother organism will gonna be bother if ever it's a short distance. Habang lumalapit ang distansya ko mula sa kanya, gumaganda ang takbo ng musika.

It's his personal hobby. No one can stop him from doing that so. Sa tuwing may problema siya sa usapang koneksyon mula sa pamilyaniya, tanging musika ang kinakapitan niya. He used to be like that— always.

Nasa harap na niya ako. Bugso-bugsong kabog ang nararamdaman ko kasabay ng pamamawis ng kamay. In that, I smell the soothening aroma of a man which comes from him. In a short distance, I can now practically define him. I gulp. He's more handsome than recently. Makapal ang kilay nito na bumagay sa bungad ng mahahabang mga pilik-mata niya. His pointed nose that makes me drool over and over. His kissable red curve lips. His posture.

"You still really love music, huh." I spit-out. Even thought it scared me to voice out at least a piece of introduction.

He still didn't serve his attention to where should be. Natigil lang siya sandali, saka ibinaling na muli ang atensyon sa pag-play ng gitara. I gulp. Tila tama nga ang kongklusyon ko hanggang ngayon. Umaakto siya na parang may personal na galit sa akin. Nasisiguradong nasa past experience namin ang ugat ng lahat kung bakit ganito na siya makitungo.

I looked around then sit. May mga gold na papel sa lapag akong namataan. Hindi ako nagkakamaling nagco-compose siya ng kanta. Base sa sulat, alam mo nang nagpapatakbo siya ng isang bagong musika.