Erotic Touch

7

Warning: Slight erotica.

Chapter 7

"I'M SORRY!"

Nasa may bukana kami ng isang hotel. Pasado alas-diyes na ng gabi. Ang kalaliman ng gabi na bumabalot sa kalangitan ang siyang rason kung bakit unti-unti nang nagsisi-uwian ang mga  business partners at mga employers.

Kasama ko siya ngayon. Nakamasid kami pareho sa ibaba. Pinanonood namin pareho ang mga taong iniuuwi na ang sariling presensya. Magulo ang sistema ng pag-uwi ng iba kaya't medyo kabado ako sa kasunod na pangyayari.

Ilang segundo matapos niyang basagin ang katahimikan sa kabuoang bukana. Napatingin ako sa kanya. Siya namang nakapaskil ang atensyon sa iniinom niyang wine.

"I'd have hurt you." napabuga siya ng hangin. "I disrespectfully hurt you back since we're ten." her manly tone is meant to apologize.

I was shocked. Hindi pa nga lubos na napo-proseso ng isipan ko ang kaninang pangyayari, pero heto ngayon at may kasunod na naman.

He sincerely reach my face. Nasasalat ko ang pagiging seriyoso niya. Maamo ang kanyang mukha kumpara kanina na animo'y ibinagsak niya sa mababang lebel upang magawa ang gusto niyang gawin.

I can visibly see his perfect face. Its perfect tone. Its perfectness gives chills to my spine as I keep capturing every angle of it. Those thick excellent black eyebrow of him reminds me of something in the past, specifically whenever I was playing with it. At ang iyong malalantik niyang mga pilik na nagpapadagdag atraksiyon sa buong mukha niya ang isa rin sa nakakaagaw ng atensiyon ko noon.

Marahan kong ibinaba ang tingin sa labi niya. It's curve proportional figure really makes me drool over and over. Its sweet melodious appeal really stop me for a while then push me to smile for just this platonic reason. I couldn't deny the fact that he's changed a lot. Ang daming nagbago, but this affection from him doesn't yet end even how many times I tried to stop it.

And because of his cold stare and approach on our last met before, I'm now afraid to confess.

God! Why I'm still like this? Naadik na ako sa kakatitig sa kanya. Anong gamot kaya ang nainom ko kanina at kung bakit hindi ko man lang mapatid-patid ang titig ngayong ipinaskil ko na sa kanya ang aking atensyon.

Ito iyong isa sa pinakainaabangan kong pangyayari noong bata pa kami. Iyong tititigan siya at maya-maya ay aasarin niya ako. As he get me really pissed-off, it's time to think of the practical lies to burden the humiliation I obtained from reaching him.

"Dixie.." he calls my attention. Agad akong napapiksi sa sinabi niya.

"Is there something wrong in my face?" sabad niya. My eyes immediately shimmer, then. Natutop ko ang sarili kong bibig nang mapaghalataan akong ganito. Mygod! Nakakahiya. Ilang segundo kaya akong nakatitig sa kanya?

Napatingin ako sa ibang dako. Hindi dahil hindi ko kayang saluhin ang kanyang ekspresyon, kundi dinalaw ako ng pagkapahiya. "Ahhh.. Nothing."

I gulp.

"Really?"

"Oo. Atsaka, bakit ka humihingi ng sorry, eh wala ka namang nagawang mali." gagad ko.

Lumagok siya sandali. "Too many. Don't you know how much I hurt you those days? I-I p-push you and give you a bitter pain." pagpapaalala niya.

Napahalakhak ako ng mahina.

"Hindi naman ako nasaktan, Dark." I said using the earnest tone I've used for the first time in communicating with him. Sinisikap kong gantihan siya ng ngiti para lang maipahatid na hindi ako naapektuhan sa inasal niya noon. "Actually, masaya ako dahil alam kong masaya kang nakikita akong inilalayo ko na ang sarili ko sayo."