Su. Sehunရဲ႕အခန္းဆီသို႔တုန္ရီေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ပါးျပင္ေပၚမွာလည္းမ်က္ရည္ေတြကမေျခာက္ေသးပါဘူးလြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္ထဲကေပါ့။Su. Sehunရဲ႕ကုတင္ေဘးမွာထိုင္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့Sehunရဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့လက္ကိုသူမရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ေပးရင္း
Su-"Hun...နင့္ကိုအားလံုးကလက္ေလ်ွာ့လိုက္ဖို႔ေျပာေနၾကတယ္။ငါလက္မေလ်ွာ့ခ်င္ေသးဘူးhunရယ္။နင္မႀကိဳက္တဲ့ေမာင္ေလးဆိုတဲ့စကားကိုလည္းငါမေျပာေတာ့ဘူး။ထပါေတာ့hunရယ္။နင့္ကိုမခ်စ္ႏိုင္တဲ့ငါ့ကိုနင္ဒီနည္းနဲ႔အျပစ္ေပးလိုက္တာလား။ငါဘုရားကိုတိုင္တည္ၿပီးေတာ့ေျပာမယ္hun...နင္သာျပန္ႏိုးထလာရင္နင့္နားမွာဘဲငါတစ္သက္လံုးေနပါ့မယ္hun...ငါ့ႏွလံုးသားကိုစေတးၿပီးေတာ့ေပါ့..."Su. Sehunရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္းအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုငိုၿပီးေျပာေနတယ္။Suရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကSehunရဲ႕လက္ေပၚသို႔က်ဆင္းရင္း...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ကြၽန္ေတာ္အရမ္းကိုသာယာတဲ့ေနရာတစ္ခုကိုေရာက္ေနတယ္။ပန္းျခံလို႔ေျပာရမလား။ပန္းခင္းႀကီးတစ္ခုလည္း႐ွိတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့အပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ႐ွိတဲ့သစ္သားခံုတန္းေလးမွာတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနတယ္။နားထဲမွာအသံတစ္ခုၾကားသလိုပဲ"Hun...Hun..."တဲ့။ကြၽန္ေတာ္လက္ဖဝါးလည္းပူေႏြးသြားတယ္။အသံကိုထပ္ၾကားရျပန္ပါၿပီ။ဒါကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့Suရဲ႕အသံ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲအလင္းတန္းႀကီးတစ္ခုကကြၽန္ေတာ့္ေ့ရွကိုက်ေရာက္လာတယ္။ထိုအလင္းတန္းႀကီးကကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚေနသေယာင္ေယာင္...တစ္ဖက္မွာလည္းSuရဲ႕ငိုသံေတြကိုကြၽန္ေတာ္ပီပီသသကိုၾကားေနရပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ေတြေဝျခင္းမ႐ွိဘဲေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့Suဆီကိုေပါ့...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေဆးရံုရဲ႕အခန္းနံပါတ္1094မွာအသံေတြဆူညံသြားတယ္။လူေတြလည္း႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲႏွင့့္...Nurseတစ္ေယာက္ကတာဝန္ခံဆရာဝန္ကိုေျပာလိုက္တာက
YOU ARE READING
Love means...
Fanfiction"အခ်စ္ကိုဘယ္လိုပဲအဓိပၸါယ္ဖြဲ႔ေနပါေစ..တကယ္ေတာ့အခ်စ္ဆိုတာခ်စ္ေနျခင္းပဲ.."