Bu bölümü çok fazla bekleyen _KimTaeeee_'ye ithaf ediyorum 💜
İyi okumalar...
Sabah annemin yanıma gelip ismimi fısıldamasıyla gözlerimi araladım.
"Taehyung, hadi uyan bugün dersin erken."
Sıkıntıyla gözlerimi sımsıkı kapattım. Uyanmak istemiyordum.
"Anne Jung Su aradı mı? Ben uyurken duymamış olabilirim."
Hafif aralık gözlerimden annemin bana göz devirip nefesini dışarı üflediğini gördüm. Neye kızdığını bile anlayamıyordum.
"Hayır, aramadı."
"Acaba telefonum sessizde miydi? Dün dersi erken bittiği için benden önce çıktı. Sabah erken arayacağını söylemişti." diye mırıldandım.
Annem sanki inadıma yapar gibi söylenmeye başladı. "Başka arkadaşları da olabilir sonuçta sürekli seninle ilgilenemez."
"Anne! Neden böyle şeyler ima ediyorsun? Ne istiyorsun anlamıyorum."
Annem elinde tuttuğu kirli kıyafetleri yere attı. "Bir şey istemiyorum sadece hayatı kendin için korkunç bir hale getiriyorsun."
Kaşlarımı çattım. "Bilmiyor olabilirsin ama gayet güzel bir hayatım var! Sen neden inatla bana kötü bir hayatım olduğunu söylüyorsun?! Neden beni doktora götürüyorsun?! Neden?!"
Hiçbir şey söylemeden başını iki yana sallayarak odadan çıktı.
Sabah sabah sinirlerimi bozmayı başarmıştı. Üzerimdeki örtüyü yere atıp dolabımın önüne geçtim. Gri bir sweat, altıma da siyah bir pantolon geçirdim. Okul çantamı da omuzuma asıp odamdan çıktım. Sokak kapısına geldiğimde kapıda bekleyen babamı gördüm.
"İşe mi gidiyorsun?"
Bana gülümsedi. "Evet. Giderken seni de bırakayım."
Duyduğum teklifle gözlerimi devirdim. "Baba işe gitmeyecek ve okulun kapısında bekleyeceksin değil mi? Neden böyle yapıyorsun ben çocuk değilim."
Babam anında başını iki yana salladı. "Hayır işe gideceğim. Gerçekten seni beklemeyeceğim. Hadi gidelim artık geç kalacaksın."
Omuz silktim. "Sen direkt iş yerine geç ben otobüsle gideceğim."
Aniden babamın gerildiğini hissettim. "Zaten yolumun üstü bırakayım seni otobüsle uğraşma."
"Ben çıkıyorum baba."
Onu beklemeden evden çıktım. Artık çocuk muamelesi görmekten bıkmıştım.
Kaldırımdan otobüs durağına doğru yürüdüğüm sırada aniden başımın dönmesiyle dengemi kaybettim. Biraz durup dengemi sağlamaya çalışsam da başaramadım kaldırımın üzerinden, yoldan hızla geçen arabaların üzerine doğru düşmek üzere olduğunu fark ettim. Tam düşmek üzereyken elimle tutunacak bir yer aradım ama başım o kadar çok dönüyordu ki elimi nereye atsam boşluğa geliyordu.
Arabalardan gelen yüksek korna sesiyle gözlerimi kapattım. O anda koluma dolanan ve sımsıkı tutan ellerle kapattığım gözlerimi yavaşça açtım. İlk gördüğüm şey yola eğimle duran bedenimden dolayı asfalttı. Kollarımdan beni zorlukla asılmaya çalışan ellere yardımcı olarak kendimi doğrulttum ve ayakta durmaya çalıştım.
"İyi misin?" telaşlı sesle sorulan soruya cevap bile veremeden bir süre bekledim.
"Taehyung iyi misin?"
