Δημοπρασία Κλεφτών

Μέρος Τέταρτο

Όλα είχαν σκοτεινιάσει για τον Φρίντριχ και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν κάποιους αχνούς ψιθύρους. Μιλούσαν, συζητούσαν αλλά ήταν αδύνατον να καταλάβει τί συνέβαινε. Το κεφάλι του πονούσε και το κορμί του βρισκόταν σε μία πολύ άβολη θέση δίχως περιθώριο και τις πιο απλής κίνησης. Με λίγα λόγια, βρισκόταν δεμένος κι αν δεν έκανε λάθος, ο καλός του φίλος Ντέιβ βρισκόταν στη ίδια δυσάρεστη θέση πίσω του ακριβώς.
Είχε έρθει, όμως, η ώρα για να συνέλθει. Το πρόσωπό του τινάχτηκε στο πλάι και το σαγόνι του έκαιγε από το χτύπημα. Άνοιξε τα μάτια του. Η δεξιά πλευρά ήταν όπως πάντα πεντακάθαρη αλλά με την αριστερή να θολώνει σε σημείο που πάντα κρατούσε το μάτι αυτό καλυμμένο. Έφτυσε στο πάτωμα το αίμα από τη πληγή και κοίταξε τον άνδρα που καμαρωτά - καμαρωτά στεκόταν μπροστά του.
«Μπα, μπα, καλά ξυπνητούρια ωραία κοιμωμένη » τον άρπαξε από το πιγούνι και ο Φρίντριχ αμέσως γρύλισε σαν άγριο ζώο. Ο άνδρας του έδωσε ένα ακόμα δυνατό χαστούκι, προσβεβλημένος από την αντιμετώπιση αυτή. «Θα μπορούσαμε να σας είχαμε πάρει τα κεφάλια απευθείας, κι αντί να είστε ευγνώμων για την επιείκεια μας, συμπεριφέρεστε σαν σωστά αγρίμια».
«Κόραλ, άσε τους προσκεκλημένους μας να πάρουν μια ανάσα. Διένυσαν τόσο δρόμο ίσα – ίσα για να απογοητευτούν. Και ενώ πίστεψαν πως θα γλύτωναν, πιάστηκαν στα πράσα. Σαν ποντίκια».
«Πολλές παρομοιώσεις με ζώα» η αχνή φωνή του Ντέιβ έφτιασε στα αυτιά του φίλου του, ο οποίος χασκογέλασε «Κουράζετε» χασμουρήθηκε και ακούμπησε το κεφάλι του προς τα πίσω, βρίσκοντας εμπόδιο στον ώμο του Φρίντριχ. «Ποιος από εσάς σκέφτηκε την ψεύτικη δημοπρασία; Γιατί ο εξοχότατος αποκλείεται. Δεν φημίζεται και τόσο για την ευφυΐα του ώστε να στήσει μια τέτοια όμορφη παράσταση».
Οι δυο τους ξεχύθηκαν σε δυνατά γέλια, γεγονός που εξόργισε ακόμα περισσότερο τον φρουρό και τον άγνωστο που στεκόταν στην άκρη παρακολουθώντας.
«Πολύ καλή όμως η πρόσκληση. Με έπεισε πως ήταν όντως πραγματική η εκδήλωση!» σχολίασε ο Φρίντριχ και ο Ντέιβ έστριψε όσο του επιτρεπόταν για να συμφωνήσει με ένα συνεχόμενο νεύμα.
«Αρκετά! Δεν θα επιτρέψω άλλο να προσβάλετε τον εξοχότατο! Κόραλ! Πήγαινε στον Άντερσον και ενημέρωσε τον για την σύλληψή τους. Νομίζω πως θα ευχαριστηθεί αρκετά όταν μάθει πως τα ποντίκια πιάστηκαν».
«Τέλος το πάρτι;» ο Ντέιβ ακούστηκε απογοητευμένος και αναστέναξε. Τη στιγμή που ο Κόραλ, ένας ανθρωπάκος μετρίου αναστήματος και έντονης προσωπικότητας, βγήκε από το δωμάτιο, ο Γκρέγκορυ ξεπρόβαλλε από τις σκιές και στάθηκε ακριβώς απέναντι από τον Ντέιβ, παρατηρώντας το γκρίζο χρώμα του κορμιού του, τα γαλάζια του μάτια καθώς και όλα εκείνα τα μπιχλιμπίδια τυλιγμένα γύρω από τον λεπτό του λαιμό.
«Ενδιαφέρεσαι για κάποιο από αυτά; Αν και αμφιβάλλω πως θα ταίριαζαν στο χοντρό πετσί σου» ο νεαρός απευθύνθηκε στον μεγαλύτερο άνδρα και γέλασε κοφτά.
«Πάψε και μη τον προκαλείς!» ταρακουνήθηκε ο Φρίντριχ σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να κοπανήσει τον σύντροφό του.
«Εγώ φταίω; Εκείνος με κοιτάζει σαν να πρόκειται να αγοράσει εμπόρευμα!» ο Φρίντριχ αναστέναξε, παρατώντας κάθε προσπάθεια να συνετίσει τον φίλο του.
«Κύριοι με μεγάλη μου χαρά σας διαβεβαιώ πως η δημοπρασία είναι πέρα για πέρα αληθινή».
Και οι δύο τον κοίταξαν απορημένοι.
«Μονάχα μερικές λεπτομέρειες τείνουν να διαφέρουν αλλά παραμένει το πιο σημαντικό γεγονός της χρονιάς της Άγριας Μαγείας!» συνέχισε γελώντας χαιρέκακα, ενώ τράβηξε απότομα από τον λαιμό του Ντέιβ ένα από τα μενταγιόν του. «Δεν νομίζω πως θα το χρειαστείς αυτό, σωστά;»
«Μπάσταρδε!»
«Εντάξει, εντάξει. Ας ηρεμήσουμε λίγο. Εφόσον κατάφερες και μας έπιασες, γιατί δεν προχωράμε προς τα μπουντρούμια να τελειώνουμε;»
«Η προετοιμασία με εμποδίζει από το να δω τις θλιβερές σας φιγούρες να λιμοκτονούν πίσω από τα κάγκελα» πήρε μια βαθιά ανάσα και κούνησε το κεφάλι του χτυπώντας τα χέρια του. «Παρακαλώ, κύριοι. Δεν θέλω να αγχώνεστε. Όλα θα κυλήσουν σύμφωνα με το πλάνο. Θα καταλάβετε σύντομα».
Η αλήθεια ήταν πως δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ο Ντέιβ σχεδόν είχε αποκοιμηθεί από την πολυλογία – μονόλογο του Γκρέγκορυ, καταβάλλοντας έντονες προσπάθειες να ηρεμήσει τον εαυτό του από τη σκέψη πως ένα από τα πολύτιμα του κολιέ βρισκόταν στα βρωμόχερά του. Ο Φρίντριχ από την άλλη ευχόταν ο φίλος του να μην έκανε την οποιαδήποτε απερίσκεπτη κίνηση που όχι μόνο θα τους δημιουργούσε μπελάδες αλλά και θα πρόδιδε το μικρό τους μυστικό.
Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα και ένας γεροδεμένες άνδρας, με παχύ μαύρο μούσι και μπουκλωτό σκούρο μαλλί εισήλθε φορώντας πανοπλία και μακριά κάπα σαν σωστός λόρδος. Ο Γκρέγκορυ τον χαιρέτησε χαμηλώνοντας το κεφάλι του και χτυπώντας το στέρνο του με τη γροθιά.
«Κύριε μου».
«Φαντάζομαι πως οι προετοιμασίες έχουν τελειώσει;» ρώτησε ο Άντερσον ρίχνοντας μια κοφτερή ματιά στους δυο νέους.
«Βρισκόμαστε ήδη στο τελικό στάδιο» απάντησε.
«Πολύ καλά λοιπόν. Αν οι ισχυρισμοί σου ισχύουν, Γκρέγκορυ, τότε θα αμειφθείς όπως σου αρμόζει. Όλος δικός σου» έκανε ένα νεύμα προς τον Ντέιβ και ετοιμάστηκε να φύγει.
«Ο άλλος;» ρώτησε, ανυπόμονος για την απάντηση. Ο Άντερσον στάθηκε για λίγο σκεπτικός
«Νομίζω θα ταιριάξει υπέροχα στα κλουβιά, τι λες;»
«Όπως επιθυμείτε» ήταν και η τελευταία κουβέντα που ειπώθηκε πριν βγει από το δωμάτιο ο Άντερσον με το υπεροπτικό του ύφος. «Κόραλ, λύσε τον νεαρό, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε. Οι καλεσμένοι έχουν ήδη μαζευτεί στην αίθουσα». Ο νεαρός φρουρός που είχε εισέλθει προηγουμένως μαζί με τον Άντερσον ακολούθησε τις διαταγές του Γκρέγκορυ.
«Τι συμβαίνει;» ο Φρίντριχ ήταν ο πρώτος που αντέδρασε ενώ ο Ντέιβ έριξε το βλέμμα του στον ψηλότερο και μεγαλύτερο άνδρα.
«Πως το κατάλαβες;» ρώτησε καθώς αισθάνθηκε τα σχοινιά να απελευθερώνουν το κορμί του το οποίο με τη σειρά του χαλάρωσε και μούδιασε έπειτα από ώρες ακινησίας.
«Ας πούμε πως είναι ένα ταλέντο να διακρίνω απευθείας ό,τι σπάνιο και πολύτιμο υπάρχει γύρω μου».
«Ντέιβ?» το χαφ όρκ γύρισε να τους κοιτάξει.
«Δεν σκόπευαν ποτέ να πουλήσουν τα χρυσαφικά των λόρδων, Φρίντριχ. Για αυτό και δεν βρήκαμε κάτι στις αποθήκες και στο θησαυροφυλάκιο. Εμάς περίμεναν» έριξε το βλέμμα του στον Γκρέγκορυ «Κάνω λάθος, αγαπητέ;»
Ο Γκρέγκορυ χαμογέλασε και με ένα νεύμα έδωσε εντολή στον Κόραλ να τον πάρει από εκεί μέσα.
«ΝΤΕΙΒ!» ο Φρίντριχ βρισκόταν πλέον σε απόγνωση καθώς παρακολουθούσε τον φίλο του να απομακρύνεται. Ο νεαρός απλά γύρισε να τον κοιτάξει ένα μικρό και αχνό χαμόγελο, εκείνο που πάντα έμενε στα χείλη του όσο τραγική και να ήταν η κατάσταση στην οποία είχαν μπλέξει.
Η πόρτα έκλεισε πίσω τους, τραντάζοντας το δωμάτιο και με το χαφ ορκ παρατημένο στο έλεος του εχθρού.